Hoofdcategorieën
Home » Naruto » BANG~relation » ~I'm not like you~
BANG~relation
~I'm not like you~
Mijn hart gaat te keer. De tassen met groente en fruit bonken tegen mijn benen aan tijdens het rennen. Het fruit zal wel beurs worden, maar dat is jammer dan. Mijn blote voeten doen pijn van de ongelijke stenen wegen in het dorp. Ik kijk achterom. Eindelijk ben ik die jongens kwijt, maar voor de zekerheid ren ik toch maar eventjes door. Als ik een bankje zie bij iets dat op een park lijkt stop ik met rennen. Ik zet mijn tassen neer en plof op de bank. Verlichting. Ik kijk even om mij heen. Er zijn hier wel mensen maar niet zo veel als eerst. De mensen hier kijken mij even raar aan maar lopen dan stug verder. Ik haal het haarnet dat onder mijn pruik zat van mijn hoofd en stop het in mijn handtas. Hoe had ik ooit kunnen denken dat ik door deze outfit NIET in de problemen zou komen. Wat ontzettend stom ben ik toch. Ik zucht. Plotseling voel ik een hand op mijn schouder. Geschokt kijk ik opzij. Ik kijk in het gezicht van een jongen met bruin warrig haar dat tot zijn schouders komt, zijn ogen zijn wit, hij heeft geen pupillen. Hij lijkt niet veel ouder dan mij te zijn. Buitenadem staat hij naast me. Ik wil er weer vandoor gaan mijn hij houd me tegen.
“Niet weg gaan!”ť zegt hij.
Nu weet ik niet of ik hem moet smeren ja of nee.
“Hier”ť zegt hij terwijl hij een plastic tasje aan mij geeft.
Verbaast kijk ik in de tas. Mijn pruik en hakken zitten erin, en paar geld munten. Wat stom natuurlijk, dat is wisselgeld. Als ik niet was vergeten het wisselgeld aan te nemen wat dit allemaal niet gebeurd.
“Die was je vergeten”ť zegt de jongen.
Ik zou nou niet meteen zeggen dat ik mijn pruik en hakken ben vergeten. Die heb ik gewoon op een hele stijlvolle manier achtergelaten.
“Bedankt”ť zeg ik.
“Niets te danken”ť zegt hij nog steeds buitenadem.
“Vind je het erg als ik naast je kom zitten?”ť vraagt hij.
Ik schud nee en hij ploft naast me op het bankje. Even wordt er niets gezegd.
“Wie ben je?”ť vraag ik uiteindelijk.
“O ja, natuurlijk. Ik heb me nog niet voorgesteld”ť zegt hij.
Hij steekt zijn hand uit en ik pak hem aan. We schudden elkaar de hand.
“Ik ben Subarashii Hyuga”ť zegt hij.
“De jongen naar wie je bijna een hak smeed.”ť
Ik word knal rood. Dus hij was die jongen.
“Sorry. Het was niet mijn bedoeling je-”ť
Subarashii onderbreekt mij.
“Is al goed. Is al goed”ť zegt hij.
Subarashii laat mijn hand los.
“Het is maar goed dat ik Byakugan heb. Anders had je mij zeker geraakt.”ť
Hé? Was dat niet een of andere jutsu waarmee je ver kon zien? Zo is hij zeker mij gevolgd.
“Daar heb ik wel van gehoord ja”ť zeg ik.
“En, mag ik naar jou naam vragen?”ť vraagt hij.
“O, uhm… ja… ik ben Kumo”ť zeg ik.
“Kumo wie?”ť vraagt hij.
Ik weet niet of het wel slim is mijn echte achternaam aan een vreemde te geven.
“Kumo… uhm… Shosetsu”ť zeg ik.
“Aangenaam kennis te maken”ť zegt hij.
“Wederzijds”ť zeg ik.
Even valt er een stilte.
“Zo, ik hoorde dat je uit Konoha komt”ť zegt Subarashii.
“Ja”ť zeg ik.
Ik vind het vervelend om tegen zo’n aardig iemand te liegen, maar ik zal wel niet anders kunnen. Hij glimlacht.
“Vreemd. Ik kom ook uit Konoha, maar ik heb je nog nooit gezien. Je lijkt me niet zo veel jonger dan ik. We zouden op zijn minst elkaar in de Konoha Ninja Academy hebben moeten zien langskomen”ť zegt hij.
Shit-zooi! Hij heeft me door.
“Ik heb niet op de Academy gezeten. Mijn ouders wilden het niet”ť lieg ik.
“O, wat erg voor je”ť zegt hij met gemeend begrip.
Waarom is hij nou zo aardig?! Dit maakt hij voor mij alleen maar moeilijker.
“Wil je mij vertellen waarom ze je niet op de Academy wilden hebben?”ť vraagt hij lief meelevend.
“Ik wil het er liever niet over hebben”ť zeg ik.
Hier zit wel een soort van waarheid in.
“Ik begrijp het”ť zegt hij.
Ik sta op van het bankje.
“Ik moet gaan”ť zeg ik.
Subarashii staat ook op.
“Zal ik met je meelopen? Dat kan ik een paar tassen voor je dragen”ť stelt hij voor.
Ik schud nee.
“Bedankt, maar het gaat wel”ť zeg ik.
Ik begin te lopen in de richting waar ik vandaan kwam.
“Stop!”ť zegt Subarashii plots.
Ik kijk hem verbaast aan.
“Je kan beter de ander kant op gaan. De jongens die je achtervolgden komen straks van die kant”ť zegt hij.
Ik wil vragen hoe hij dat weet maar herinner me dan dat hij ver kan zien.
“Bedankt, en tot ziens”ť zeg ik.
Subarashii knikt als groet, en dan begin ik met drie zware tassen in mijn handen mijn reis naar de basis.
Eindelijk bij de basis aangekomen ben ik kapot. Ik pak de tassen uit en kleed me om naar mijn Akatuki-outfit. Mijn vreselijke kleding gooi ik op Konan haar bed die nog niet terug is van boodschappen doen, ik bedoel zich om mij doodlachen. Plots schiet mij het te binnen dat je altijd van elke missie die je doet een verslag moet uitbrengen. Zal ik aan Pain vertellen wat er is gebeurd? Zal hij dan aan mijn kant staan? Als dit voorval was geweest met iemand anders uit de Akatsuki dan Konan was ik daar zeker van geweest, maar Konan blijft zijn werkpartner. En wat zou ik ermee bereiken? Ik zou mezelf alleen bij Pain voorschut zetten. Ik besluit niet te vertellen wat er echt is gebeurd. Ik loop naar het damestoilet om de vreselijke make-up eraf te halen, dat nog een hele klus blijkt te zijn. Konan heeft me ook zo zwaar opgemaakt. Als alles er eindelijk af is, doen mijn gezicht en handen pijn. Nu is het tijd mijn voeten te behandelen. Ik ga de damesbadkamer in de vastzit aan het damestoilet. Ik laat lauw water of mijn vuur rode voeten stromen. Een scheurt van mijn gaat door mijn lichaam. Ik bestudeer mijn voeten aandachtig. Gelukkig ben in niet in glas getrapt, maar ik heb wel grote schrammen op mijn voeten. Het zal wel even duren voordat dat genezen is. Ik droog mijn voeten af en doe warme zachte sokken aan. Even geen schoenen aan doen dan maar. Ik kam mijn plakkerige haar. Ik zal het later wel wassen. Nu moet ik verslag gaan doen aan Pain.
Ik klop op Pain zijn werkkamer deur.
“Wie is daar?”ť hoor ik Pain vragen.
“Ik ben het Kumo”ť zeg ik.
“Kom maar binnen”ť zegt hij.
Ik doe de deur open en zie Pain achter zijn bureau zitten. Voor zijn bureau zit Konan, die mij strak aankijkt. Ik ga op de stoel naast haar zitten.
“Nu kunnen jullie vertellen hoe de missie is gegaan”ť zegt Pain.
Ik en Konan zeggen beiden niets. Wacht ze soms tot ik het woord neem? Pain kijkt ons raar aan.
“Is er iets?”ť vraagt hij.
Ik besluit maar het woord te nemen.
“Nee, de missie is gladjes verlopen en we hebben hem beiden volbracht”ť zeg ik.
Konan kijkt mij even vol ongeloof aan maar kijkt dan weer strak. Pain knikt.
“Ik had ook niet anders verwacht bij zo’n simpele missie”ť zegt hij.
“Jullie mogen gaan.”ť
Ik sta meteen op en loop weg. Konan komt snel achter mij aan. Midden in de gang houd ze me tegen door een hand op mijn schouder te leggen.
“Waarom deed je dat? Waarom vertelde je niet gewoon de waarheid?”ť vraagt ze.
Ik laat een pijnlijk stilte vallen.
“Omdat ik gaan bitch ben”ť zeg ik.
Ik ruk mijn schouder los en loop stug door, een verbaasde Konan achterlatend.
Reacties:
Hyuuga~~~ x'D
Jij wil kritiek? Jij krijgt kritiek! x'D Op sommige stukken moet je misschien minder de enter-toets gebruiken, als je snapt wat ik bedoel. Als het langere stukken zijn die aan elkaar vastzitten leest het soepeler.
Hé, jij was de gene die opbouwende kritiek wou x'D
Anyway, leuk hoofdstuk~
Konan is bijna puur evil hier x'D
-xXx-
hoe durf je hyuuga fout te typen???
dat is echt een schande!!
maar ik vergeef het je (omdat ik zo vreselijk lief ben natuurlijk)
ik bel je nog wel, misschien kan je dan langs komen om mijn nieuwe huis te zien.
oké dat was het
dailia
p.s. snel verder???