Hoofdcategorieėn
Home » Naruto » Musician's Heart, Stolen By An S-Ranked Criminal Artist.. .:Deidara Love Story:. {Bezig} » Wounds And No More 'Eh'.
Musician's Heart, Stolen By An S-Ranked Criminal Artist.. .:Deidara Love Story:. {Bezig}
Wounds And No More 'Eh'.
“Ahh…. Aahh!! Kakuzu! Stop!”¯
De pijn schiet door mijn lichaam. Alles flitst even zwart, en als ik mijn zicht weer terugkrijg, wordt het geblokkeerd door vele vlekjes.
“Kohaku! Godver.. Blijf stilliggen. Zo kan ik je niet helpen.”¯
De pijn giert door mijn aderen naar mijn wonden; samen met het bloed, overigens. Ik kan mijn hand niet bewegen, Kakuzu houdt hem te stevig vast. Ik bijt hard op mijn lip als ik de steken door mijn hand voel gaan en de diepe wond langzaam dicht word genaaid.
Ik kan pas weer ademhalen als Kakuzu klaar is met de wond in mijn hand. Zijn groen met rode ogen kijken me aan, ze lijken dwars door me heen te kijken.
“… Je moet echt veel voorzichtiger zijn, Kohaku, dit word je dood.”¯ Zegt hij droogjes als hij zich over de wond van mijn schouder buigt. De wond was, hoe onmogelijk het ook lijkt, helemaal doorgescheurd en vormde nu een redelijk groot gat in mijn borst.
Met een zucht pakt Kakuzu een doek en doet er een soort rode vloeistof op. Hij wilt het doek op de wond doen, maar ik sla zijn handen weg met mijn hand. “.. Nuh-uh.. Da’s privé terrein.”¯ Zeg ik uitgeput. Kakuzu fronst naar me, duidelijk geïrriteerd. “Kohaku, je hebt een gat in je borst ter grote van de woestijn van Sunagakure! En voor jouw info, die’s groot!”¯ Zegt hij, ik frons terug naar hem. “Als ik die wond niet behandel ben je binnen dertig minuten dood, en hé, mij hoor je niet klagen om een Akatsuki member meer of minder!”¯
Ik negeer zijn opmerking en draai mijn hoofd weg. Zijn handen laat ik ook los met een geïrriteerde zucht. Ik krijg dezelfde zucht terug om mijn oren door Kakuzu als hij mijn netshirt een stuk open scheurt, zodat de wond goed zichtbaar word. Met een frons kijkt hij me aan.
“Je moet je topje en netshirt uitdoen.”¯ Zegt hij droogjes, mijn ogen sperren wijd open. “Wat? Dat.. Dat kan ik niet goed gehoord hebben…”¯ Zeg ik wijfelend, Kakuzu haalt zijn schouders op.
“Dat heb je wel. Ik wil me best omdraaien en je mag je bh ook aanhouden, maar anders kan ik niet bij je wond komen.”¯
Kakuzu draait op zijn hielen van me weg terwijl ik me lichtjes omhoog duw. Ongemakkelijk kijk ik naar mijn buik. Mijn zwarte topje is kort en komt tot net onder mijn ribben, de rest is bedekt door mijn netshirt. Mijn mouwen zijn eigenlijk gewoon twee banden die losjes om mijn bovenarm zitten, waardoor mijn schouders ontbloot zijn. Met een zucht trek ik het topje over mijn hoofd en kijk er even naar; het topje zelf is ook doorgescheurd. Ik gooi het naast me, van de ‘tafel’ af. Nouja, ‘tafel’…. Het geval waar ik op lig, soort combinatie van een tafel en een bed, zou ik zeggen… Weet ik het…
Het netshirt zonder mouwen, met de kraag die tot net onder mijn hoofd komt trek ik ook uit; het is aan alle kanten open gescheurd. Ik denk dat ik maar beter binnenkort een nieuwe kan halen. Met een zucht gooi ik het netshirt op de grond, op mijn topje, dan ga ik weer liggen.
Alsof Kakuzu hoort dat ik klaar ben, draait hij zich weer om. Zonder tijd te verspillen legt hij het doek op de wond. De rode vloeistof die erop zat prikt in de wond, maar ik probeer het te negeren.
Kakuzu haalt na een poosje het doek van de wond af, dan pakt hij een lange, zwarte draad. “Ik zal het moeten hechten..”¯ Zegt hij, zo droog als altijd. “Probeer niet aan de pijn te denken. Als ik klaar ben kan je naar Leider-Sama gaan en hem het nieuws brengen, ja?”¯
Ik geef geneens antwoord meer. Ik sluit mijn ogen stevig als ik de draad langzaam door mijn vlees voel porren.
“… Dus… Je wilt zeggen… Dat hij nog leeft?”¯
Ik knik wijfelend naar Pein, bijtend op mijn lip. Ik veeg mijn haren even achter mijn oren, maar het valt snel genoeg weer naar voren.
“… Kohaku… Geef me je jas.”¯
Met een terneergeslagen zucht doe ik mijn Akatsuki jas uit; ik had nog geen tijd gehad om andere kleding te pakken, dus had ik mijn gescheurde kleding maar weer aangedaan. Met een lullige worp gooi ik de jas naar Pein toe, die hem soepeltjes opvangt. Ik bereid me voor op het ergste. Of verbanning uit de Akatsuki nou erger is dan de doodstraf weet ik nu even niet; ik snap sowieso niet waarom ik verbanning uit de Akatsuki erg zou vinden.. Volgens mij ben ik een beetje aan de freaks gehecht geraakt…
“Ik zal zorgen dat je jas gemaakt wordt.”¯
Verbaasd kijk ik op. “Je… Je gooit… Me er niet uit?”¯ Vraag ik wijfelend, Pein schudt zijn hoofd. “Ah, nee. Waarom zou ik?”¯
Hij draait zich om, zijn handen op zijn rug, zijn vingers in elkaar gehaakt. Van zijn houding kan ik zien dat hij bijna trots rechtop staat, zijn hoofd iets naar achter, zijn kin omhoog. Met een wuif van zijn hand stuurt hij me weg. “Dismissed, Kohaku.. Trek wat behoorlijke kleding aan… En rust uit, die wallen onder je ogen maken je er niet knapper op.”¯
Nog steeds verbaasd staar ik naar zijn rug, dan knik ik toch en mompel ik een zachte ‘hai’ terwijl ik me omdraai.
“Kohaku, wacht, nog een vraagje…”¯
Ik draai me weer om, mijn ogen half-gesloten. De slaap sloeg nogal in als een bom ineens.
“Kohaku… Je bent van je tik af, of niet?”¯
Ik knipper met mijn ogen. “Nou ik…”¯ Ik maak mijn zin niet af, ik had het zelf nog niet doorgehad, maar nu drong het wel langzaam door. “Uhn.. Nou… Ja, eigenlijk wel..”¯ Zeg ik. Pein knikt simpel, en ik neem aan dat ik nu wel mag gaan, dus draai ik me om en loop weg. Het was vast gebeurd toen ik die black-out had, toen Kisame me tegen de muur aangooide.
Ik zucht nog eens diep terwijl ik naar mijn kamer loop, onderweg kom ik Tobi tegen die nogal graag wil weten wat er is gebeurd. Door te zeggen dat ik ben aangevallen door een kudde wilde olifanten kom ik snel van hem af, maar dat is niet het verhaal bij Deidara.
“En, wat heb jij nou weer gedaan, un?”¯
Met een geïrriteerd gezicht loop ik langs hem, hopend dat hij het zou laten als ik geen antwoord zou geven.
Helaas.
Met een paar stappen heeft hij me al weer ingehaald en loopt met me mee. “Je… Je gaat vast niet terug naar je kamer als ik zeg dat ik ben aangevallen door een kudde wilde olifanten?”¯ Probeer ik. Deidara schudt zijn hoofd. “Ik ben geen Tobi, un.”¯
Ik rol mijn ogen terwijl ik voor mijn kamer stop. “Nee, helaas niet nee. Gefaalde missie. Zo, tevreden?”¯
Deidara opent zijn mond om duidelijk ‘nee’ te zeggen, maar voor ik hem antwoord laat geven ben ik mijn kamer al weer in geglipt en heb ik de deur op slot gedraaid. Zonder te luisteren naar een geagiteerde Deidara die wegloopt gooi ik mezelf op mijn bed. Met mijn voeten krijg ik het voor elkaar om mijn zori uit te krijgen, maar ik besluit de rest van mijn kleding aan te houden. Met een zucht sluit ik mijn ogen, en het duurt ook niet lang voor ik in slaap val..
Reacties:
leuk hoofstuk!!!!!!
ik was ook een beetje vergeten waar het over ging dus eigenlijk zelfde kritiek als Mo.
dailia
p.s. op je profiel bij de top 7 bleach boys, je schrijft Ishida en niet Ushida
Geweldig hoofdstuk! 8D Nou... wel pijnlijk en zo maar ik had het over je schrijf wijze.
Ik zat er ze maar helemaal in. O_O Nu nog je opbouwende krietiek. Uhm... uhm... o ja. Weet al wat. Aan het begin had ik even niet door wat er gaande was dus moest ik ff terug kijken bij je vorige hoofdstuk (kwam omdat ik was vergeten wat er was gebeurd ) dus mijn opbouwende krietiek is; schrijf ietsje sneller verder, zodat ik niet vergeet waar het over ging. Niet dat ik nou zo snel schrijf... daar moet ik dus ook nog aan werken. Snel verder plz.!<33333333333333333333333333
ik eis dat je snel verder gaat