FanFic.nl

My Worst Nightmare

The Spell [23]

~Robi Pov~
Ruby en Bill blijven best wek lang weg. Zou er iets gebeurd zijn? De spanning, die tussen hen heen hing, was bijna ondraaglijk. Ze kennen elkaar, dat was wel duidelijk. Maar waarom haten ze elkaar dan? En wat speelt er tussen hen? Jona zal het vast wel weten, ik zal het haar straks wel eens vragen. Als we hier weg zijn.
‘Ik ga even kijken waar ze blijven.’ zegt Bella, maar ik hou haar snel tegen.
‘Ik zal wel kijken, ik moet toch naar het toilet.’ Ze knikt begrijpend en neemt weer plaats op haar stoel.
Ik loop de trap op naar de overloop, en zie halfnaakte lichamen in de badkamer staan. Een paar scheldwoorden worden door de kamer heen geslingerd en dan duwt Ruby haar lippen op die van Bill. Ik kijk er met grote ogen naar.
Wat is dit? Hun zoenen terwijl zijn vriendin in de woonkamer zit?
Als ze elkaar loslaten en Ruby met alle haast haar jurkje aantrekt en naar de deur toe loopt, schuil ik snel achter een kast en zie haar naar beneden rennen. En dan hoor ik een deur dicht knallen.
Ik loop snel naar beneden en neem plaats aan tafel.
‘Waar is Ruby naartoe?’ vraagt Jona en tikt mijn schouder aan, ik kijk haar niet aan maar haal mijn schouders op.
Bill komt naar beneden, maar ontwijkt de blikken van ons allemaal en loopt, net alsof er niks aan de hand is, de deur uit. Bella kijkt met grote ogen naar de plaats waar Bill zou moeten zijn gaan zitten, en neemt een ferme slok van haar wijn. Dan kijkt ze naar de deur waardoor Bill net verdween. Haar gezicht vertrekt.
Zou ze het weten? Zou ze een vermoeden hebben? Kan je zoiets wel weten? Dat haar vriend, haar geliefde niet verliefd op haar is, maar gevoelens heeft voor een ander vrouw? Een bloedmooie vrouw, want Ruby is prachtig, maar alsnog...
Ik kijk naar Jona, die het zeker weten al begrijpt, en maar gedag zegt en me mee trekt naar de gang. ‘Het spijt me dat het zo gelopen is.’ zegt Jona, Bella geeft een zwak glimlachje en begeleidt ons tot aan de deur. We zwaaien elkaar uit.
Jona stapt in de taxi en ik volg haar voorbeeld. De hele rit zeggen we niks en let ik op de weg. Zij staart maar hopeloos uit het raam.
Is het wel slim om Ruby achter te laten bij Bill? We konden wachten, maar Jona wou zo nodig vertrekken.
‘Wat was er nou precies gebeurd?’ probeer ik uit te brengen. Het lukt me nog aardig, ik heb een klein beetje succes en de woorden komen er min of meer uit.
‘Het is erg ingewikkeld, ik leg het nog wel een keer uit.’ Ik knik, dan maar wachten.
‘Wat zou jij vinden als je dacht dat je in een nachtmerrie zat, die maar niet stopt, alsof je in een eindeloze put zit, waar niemand op je zal wachten. Maar je weet zeker dat je wakker bent, en dat het dus blijkt dat je leven gewoon een nachtmerrie is.’ Haar woorden komen er moeiteloos uit, alsof ze deze zin al een paar keer heeft geoefend. Misschien heeft ze het ook geoefend, maar vond ze maar niet het moment om het te vertellen. En het moment dat ze nodig had, is nu.
‘Ik heb er nooit zo naar gekeken. Maar liefde is geen nachtmerrie, het is een droom waar iedereen naar smacht.’ antwoord ik en slik een paar keer.
‘Hoe weet je dat ik liefde bedoel?’ vraagt ze. Is het niet duidelijk dan? Ze had het zeker niet over zichzelf. Maar over Ruby. En wat Ruby voelt, dat is liefde.
‘Jona, maak je niet zo druk. Het komt wel goed met Ruby, ik kan zien hoe verliefd ze zijn. Alleen hebben ze het zelf nog niet door.’ lach ik, proberend haar op te vrolijken.
‘Jij weet hier wel veel van hé.’ lacht ze uiteindelijk terug.
‘Nou, eigenlijk gaf ik vroeger literatuur, voordat ik werd ontslagen en bijna verloor.’ Als ik er zo over nadenk... Waarom ik ontslagen ben bij iets dat ik zo goed kon. Mensen kunnen je leven verwoesten, wanneer en om welke reden ze maar willen.

Als we bij het hotel zijn, parkeer ik de taxi op de parkeerplaats en loop met Jona mee naar binnen. Ze drukt op het knopje van de lift, de lift arriveert meteen en dus kunnen we in stappen. Er is niemand anders, maar alsnog staan we dicht tegen elkaar. Ik vind het wel prettig.
Het is een tijdje stil in de kleine cabine, die zachtjes heen en weer schommelt aan de dikke staalkabels waarmee hij zachtjes naar boven getrokken wordt, en dan plots komt Jona wat dichter naar me toe. Ik voel de warmte van haar lichaam overlopen in dat van mij. Haar handen glijden over mijn armen voor ik er erg in heb, haar warme handpalmen drukken tegen mijn wangen en duwen mijn hoofd lichtjes naar beneden, zodat ik gedwongen ben in haar prachtige ogen te kijken. Ze begint te blozen, maar laat me niet los. Ik glimlach voorzichtig.
Heel zelfzeker laat ze duizenden vlinders door mijn aderen stromen door me te zoenen, en nog niet eens zachtjes ook. Ik word met een overdonderende kracht naar achter geduwd, met mijn rug tegen de achterste wand van de lift. Ik plaats meteen mijn handen op haar heupen en trek haar nog veel en veel dichter tegen me aan.
Haar haren kriebelen op mijn wang en ik ruik de zoete geur van haar shampoo, iets framboosachtigs. Ik weet nu al dat ik verslaafd ben aan die geur. De geur van mijn Jona, mijn Amerikaanse pareltje.
Liefde is een prachtige droom, en soms een pure nachtmerrie, maar iedere droom of nachtmerrie wordt een wens. En mijn wens is hier en nu, bij haar, op haar lippen.

Reacties: