FanFic.nl

Unexpected Friendship

51. The Maurauders Map

“Of je vertelt Xavier wat?”� Ik draaide me geschrokken om en keek recht in het gezicht van..

Leona P.O.V.

… Olivier. Shit.
“Ik.. Eh..”� Ik wist niet wat ik moest zeggen, en keek moordzuchtig naar Fred. Hier ging hij voor boeten. Wat ging ik Olivier vertellen? Hij mocht niet weten dat ik Xavier leuk vond. Dat was echt enorm beschamend.
“Antwoord alsjeblieft?”� Mijn blik flitste van Fred naar Olivier en weer terug. Toen zag ik de glans in Fred’s ogen en zijn brede grijns. Die jongen wist niet wat hij zichzelf aandeed.
“Ze vindt je broertje leuk!”� Zei Fred voor ik hem tegen kon houden. Ik besloot me even niks van Olivier aan te trekken en vloog op Fred af.
“Fred Wemel! Ik doe je wat!”� Olivier dacht daar echter anders over. Hij greep me bij mijn schouders en trok me met gemak van Fred weg.
“Laat mijn drijver met rust.”� Fred grinnikte. “En jij houdt je mond tegen Xavier. Dit moeten ze zelf maar oplossen. Als ik merk dat je iets hebt gezegd, tegen wie dan ook, ga je rondjes rennen. Heel veel rondjes.”�
“Dank je, Olivier.”�
“Geen probleem.”� Olivier liep weg en ik liep samen met de tweeling naar de leerlingenkamer, Fred ondertussen zorgvuldig negerend.

De volgende ochtend liep ik in mijn eentje naar de grote zaal. Ik durfde Olivier en Xavier niet meer aan te kijken en was nog steeds boos op Fred. Ik wilde net naar de Griffoendortafel lopen, toen ik Monika op me af zag komen.
“Hé, weet je wat er gisteren is gebeurd?”�
“Wat? Is er gister iets ergs gebeurd?”�
“Ja-”� Ineens viel ze stil. “Ik denk dat ik echt gek ben geworden.”� Hoorde ik haar zachtjes mompelen.
“Monika? Monika, gaat alles wel goed?”� Ik trok haar mee naar mijn afdelingstafel. “Moet ik madame Plijster voor je halen?”�
“Nee! Nee, dat hoeft niet.”� Toen stond ze plotseling op en liep ze weg. Had ik iets verkeerds gezegd? Ik volgde Monika met mijn ogen en zag dat ze op Yvonne af liep. Even later zag ik dat Yvonne boos weg liep en dat Monika verward de hal in liep. Veel tijd om me er druk over te maken had ik niet, want ik zag ineens niets meer.
“Wat de-”� Ik hoorde zacht gegrinnik en probeerde de handen voor mijn ogen weg te halen. Dat lukte, na een beetje geworstel en ik draaide me om, om te zien wie er naast me was komen zitten. “Xavier!”�
“Waarom vluchtte je vanmorgen ineens weg, toen ik je riep?”� Ik werd een beetje rood en liet mijn blik over de tafel glijden, terwijl ik een excuus probeerde te bedenken. Toen zag ik de tweeling.
“Ik dacht dat je Fred was!”� Zei ik snel. Hij keek me verbaasd aan.
“Waarom zou je vluchten voor Fred?”�
“Ik ben boos op hem.”� Xavier leek nieuwsgierig, maar vroeg niet verder. Ik begon aan mijn ontbijt en luisterde naar Katja, die commentaar maakte op professor Sneep, die ons een enorm opstel op had gegeven als huiswerk.

Tijdens een kort gesprekje met George (Fred moest nablijven bij professor Anderling), kwam ik er achter dat Xavier die zaterdag jarig was.
“We moeten een feestje organiseren!”� Zei ik opgewekt tegen Katja en Alicia.
“Goed idee! Waar?”�
“Hier in de leerlingenkamer.”� Ik keek de leerlingenkamer rond en zag de personen die ik nodig had. “Olivier! James!”� Beide jongens kwamen op me af. James was klassenoudste en we hadden zijn toestemming nodig om een feestje te mogen geven in de leerlingenkamer.
“Wat is er?”� Vroeg Olivier.
“Wij-”� Ik gebaarde naar Katja, Alicia en mezelf. “willen een feestje geven voor Xavier’s verjaardag. Maar dat betekent dat we hulp en toestemming nodig hebben.”� James draaide zich om en keek de leerlingenkamer rond, duidelijk op zoek naar iemand.
“Felicia!”� Een meisje met krullend, zwart haar en grijze ogen kwam onze kant op.
“Ja James?”�
“Deze dame wilt graag toestemming om een verjaardagsfeestje te geven. Krijgt ze die?”� Felicia dacht even na en knikte toen.
“Natuurlijk. Tenslotte is onze afdeling onze familie. En daarbij houdt iedereen wel van een feestje.”� Iedereen grinnikte en Felicia liep weer naar haar vriendinnen, die bij het haardvuur zaten.
“Goed,”� Begon Alicia, terwijl ze een stuk perkament, een ganzenveer en een potje inkt uit haar tas haalde. “Wat moet er allemaal geregeld worden?”�
“Versieringen!”� Zei ik opgewekt.
“Eten!”� Riep George uit, wat ons allemaal aan het lachen maakte.
“Drank!”� riep een van de zevendejaars aan de tafel naast ons.
“Muziek!”� Alicia schreef zo snel als ze kon.
“En het belangrijkste:”� Zei Olivier, terwijl hij met een grijns wachtte tot ik zijn zin af zou maken.
“Cadeaus!”�
“Maar de eerste en tweedejaars mogen niet naar Zweinsveld.”� Merkte James op. De grijns verdween als sneeuw voor de zon van mijn gezicht. Dat was waar. James zag mijn gezicht en glimlachte. “Felicia en ik kunnen natuurlijk proberen om professor Anderling over te halen.”� Felicia keek op bij het horen van haar naam.
“Professor Anderling overhalen tot wat?”�
“Om de eerste en tweedejaars van onze afdeling naar Zweinsveld te laten gaan, zodat ze cadeaus voor Xavier kunnen kopen.”�
“Lukt ons niet.”�
“En als we nou eens met professor Perkamentus gaan praten?”� Vroeg ik voorzichtig.
“Ja, hij laat ons vast wel gaan.”� Viel Katja bij.
“Ik denk niet dat dat lukt.”� Zei Felicia weer. “Maar proberen kan geen kwaad.”�
“James?”� Ik probeerde van die grote puppy-ogen op te zetten, zoals je meisjes in films vaak ziet doen. “Wil je me alsjeblieft naar professor Perkamentus brengen?”�
“Nee.”�
“Alsjeblieft?”� Viel Katja nu bij.
“Nee.”�
“Alsje, alsjeblieft?”� Ook Alicia hielp ons nu.
“J- Nee!”� We hadden hem bijna. Nog een meisje en hij zou doorslaan. Ik zag vanuit mijn ooghoeken Felicia op ons afkomen. Die kregen we echt niet zo ver dat ze ons naar Perkamentus zou- Wat deed ze nou?
“James, alsjeblieeeeeeeeft?”� Felicia hielp ons!
“Oké dan!”� Hij begon richting het portret te lopen en ik volgde hem snel.

“Ik ben bang dat ik dat niet toe kan staan, juffrouw Stokbroeks.”�
“Maar professor-”�
“Het spijt me. Maar misschien moet u de tweeling eens om hulp vragen.”� Voor ik verder kon protesteren verdween professor Perkamentus en ik liep teleurgesteld terug naar James.
“Niet gelukt?”� Ik schudde mijn hoofd. Ik wilde zo graag zelf een cadeau voor Xavier gaan kopen, en nu moest ik het aan Olivier over laten. We liepen terug de leerlingenkamer in en ik wilde net tegen Olivier gaan zeggen dat hij voor de cadeaus moest zorgen, toen ik me de woorden van Perkamentus herinnerde. Vraag de tweeling om hulp. Hij moest Fred en George wel bedoelen. Er waren maar twee tweelingen op de hele school. Fred en George en de Patil-tweeling. Padma en Parvati. Ik keek naar George en zag dat Fred weer terug was. Chips. Goed, ik moest maar even aardig doen tegen Fred, hij en George waren op dit moment mijn enige hoop. Ik liep op hen af.
“Fred? George?”�
“Hé, je praat weer tegen me!”� Hij keek me even aan en moet toen gezien hebben dat ik nog steeds niet blij met hem was, want het volgende moment zei hij: “Het spijt me van wat ik zei.”� Ik glimlachte naar hem.
“Excuses geaccepteerd. Maar het was best wel beschamend. Ik hoop dat je verder je mond houdt.”�
“Beloofd. Ik zal tegen niemand iets zeggen.”�
“Zelfs niet tegen George?”�
“Zelfs niet tegen George.”�
“Dat was ook niet nodig geweest, want George weet het toch al.”� Grinnikte ik.
“O.”�
“Zo, gaat een van jullie een heer zijn en opstaan zodat ik kan gaan zitten? Of moet ik een van jullie pletten?”�
“Ik ga niet opstaan.”� Zei George meteen.
“Ik ook niet. Maar ga gerust zitten.”� Zei Fred, terwijl hij uitnodigend op zijn schoot klopte.
“Is dat veilig?”�
“Waarom zou dat niet veilig zijn?”� Ik trok mijn wenkbrauwen op en hij zuchtte. “Ja het is veilig.”�
“Mooi.”� Ik ging op zijn schoot zitten en draaide me zo dat ik George kon zien. “Perkamentus zei dat ik jullie om hulp moest vragen. Hij kon geen toestemming geven om naar Zweinsveld te gaan, maar zei dat jullie vast wel konden helpen.”� Ik zag George geschokt kijken.
“Hij zou toch niet-”�
“Dat kan niet.”�
“Hoe weet hij nou dat-”�
“- we dat ding van Vilder gejat hebben?”� Ik snapte er helemaal niets van.
“Eh, jongens? Ik volg het niet.”� George stond op en trok me overeind, waarna hij en Fred me naar hun slaapzaal sleepten.

“Dit is ongelofelijk. Wat moet Vilder hiermee? Je hebt magie nodig om het te activeren, dus hij had er toch niks aan.”�
“We hebben het uit zijn archiefkast gestolen. Wist je dat we nu al een eigen la voor onszelf hebben?”�
“Hoe dan ook, we waren door Vilders archief aan het snuffelen en toen vonden we dit. Het heeft ons bijna drie maanden non-stop bezig gehouden.”� We zaten met z’n drieën over een kaart van Zweinstein gebogen. Op de kaart waren niet alleen de gewone gangen en klaslokalen te zien, maar ook de geheime gangen. Het meest opmerkelijke waren echter de bewegende stippen op de kaart. Ik keek op dit moment naar een bepaalde stip in het speciaal. De stip die nu de leerlingenkamer binnenkwam en stil bleef staan bij de stippen van Katja, Olivier en Alicia. De stip van Xavier. Ik verplaatste mijn blik snel naar het deel van de kaart dat de tweeling op dit moment aan me uit aan het leggen was.
“Via deze gang kunnen we zo in Zweinsveld komen. De ingang bevindt zich achter een spiegel op de vierde verdieping. Het enige wat we moeten doen is zorgen dat niemand van school weet dat we in Zweinsveld zijn. Dat betekent dus dat we op een lesdag moeten gaan.”�
“Oftewel, we zullen moeten spijbelen.”� De tweeling grinnikte en ik grijnsde breed. “We moeten wel zorgen dat ons tripje naar Zweinsveld niet samenvalt met Zwerkbaltraining, want Olivier doet jullie wat.”� Ik liet mijn blik weer over de kaart glijden, op zoek naar Xavier en ik hapte naar adem, waarna ik snel met mijn toverstok op de kaart tikte. “Snode plannen uitgevoerd.”� George moffelde de kaart snel weg, terwijl ik op Xavier’s bed sprong en deed alsof ik diep in gesprek was met Fred.
“Echt niet! Pullover United is duizend keer beter dan de Chudley Cannons!”� Riep ik uit.
“Ik ben het helemaal met je eens, ik snap niet waarom Ron zo fan is van de Cannons. Ik bedoel, ze hebben dit seizoen misschien drie keer gescoord.”�
“Wat dachten jullie van de Hollyhead harpies?”�
“Nope. Ik blijf bij Pullover United.”� Op dat moment ging de deur open.
“Ben jij fan van Pullover United?”� Klonk Xavier’s stem. Ik deed alsof ik verrast was en schoot overeind.
“Xavier!”� Hij grinnikte.
“Ik geloof dat mijn broer straks officieel fan van je is. Hij wilt voor Pullover United gaan spelen.”� Ik ging weer liggen en hij ging aan het voeteneinde van het bed zitten. “Wat doen jullie hier eigenlijk?”� Fred en George grinnikten.
“We leren haar de fijne kunst van het in de maling nemen van alles en iedereen.”� Zeiden ze tegenlijk.
“Ik vind het eng als jullie dat doen.”�
“Waar-”� Begon Fred.
“heb je het over-”� Vervolgde George.
“Xavier?”� Eindigden ze samen.
“Dat. Elkaars zinnen afmaken en dingen tegelijk zeggen.”� Hij wendde zich tot mij. “Moet ik bang zijn, nu ze jou in hun macht hebben.”� Ik lachte.
“Wie weet.”� Ik keek op mijn horloge. “Ik denk dat ik maar eens naar bed ga.”�
“Moet dat? Ik heb je bijna niet gezien deze week.”� Xavier had natuurlijk gelijk. We hadden elkaar heel weinig gezien. We hadden gewoon bergen huiswerk en ik moest extra oefenen met bezweringen.
“Ja dat moet. Maar als je wilt kun je me morgenavond helpen met Spreuken en bezweringen.”� Xavier knikte en ik stond op. “Welterusten.”� Zei ik zacht, terwijl ik hem een knuffel en een kusje op zijn wang gaf. Ik draaide me om en sprong op Fred’s bed. “Welterusten Freddie!”� Zei ik terwijl op en neer sprong op zijn bed, zijn handen ontwijkend. Hij probeerde me onderuit te halen, maar ik sprong van het bed en liep op George af. “Welterusten Georgie.”� Ik gaf George ook een knuffel.
“Waarom krijg ik geen knuffel?”� Vroeg Fred met een pruillip.
“Daarom niet. Misschien met kerst.”�
“Daar hou ik je aan!”� Ik grinnikte en liep naar mijn eigen slaapzaal.

Reacties: