FanFic.nl

Dubbel

2

Jill:
rot wekker! Pokke wekker! Stomme wekker! Waarom moet dat ding altijd zo vroeg afgaan? Vijf uur! Dat is bijna niet menselijk. Zuchtend sta ik op en loop naar Tim haar slaapgedeelte waar ik met een knal haar supergrote, witte wekker uitdruk. Tim opent een oog en knort. “geen zin!”� geeuwt ze terwijl ze zich eens goed uitrekt. “insgelijks.”� Mompel ik terwijl ik naar mijn kledingkast slof om mijn kleding voor vandaag uit te zoeken. “hoe ziet het weer eruit?!”� roept Tim vanuit haar kledingkast. Ik kijk even door het raampje in mijn kledingkast. “nog niet heel erg zonnig. Beetje mistig.”� Roep ik terug en Tim zucht. Ik weet nu al dat ze weer exact hetzelfde aanheeft als altijd. Alleen een ander shirt en ander vest of zoiets. Maar wel altijd met dezelfde vorm zowat. Ik trek een zwart shirt uit mijn kast waar een hart met vleugels op staat. Hierbij een strakke donkerblauwe spijkerbroek en een kort spijkerjackje. Zwarte laarzen erbij en ik ben klaar met mijn kleding. Als ik de kast uitloop zie ik Tim al naar de badkamer lopen. Zoals verwacht, een groen shirt met een schreeuwende tekst, een wit vest met allerlei figuurtjes er op, de standaard, donkerblauwe dieselbroek met leren riem en haar wit bruine sneakers. Anders was ook niet te verwachten.
In de badkamer wassen we onze gezichten en poetsen onze tanden waarna ik aan mijn make-up begin. Zwarte ogen en een lichte gloss. Meer niet voor vandaag. Hierna pak ik een bus haarlak en Tim vlucht gelijk naar de andere kant van de badkamer. Zelf pakt ze haar wax en haalt dat door haar dreads heen waarna ze ze bijeen bind met een lintje. Ik spuit mijn haar even snel onder en hierna lopen we samen naar beneden voor het ontbijt. Martin is al vertrokken. Alleen op woensdag staat hij gelijk met ons op. Anders is hij altijd al vertrokken. Om vijf uur zit die al vrolijk in zijn auto met een kop koffie en een gezond ontbijt.
Ik vang de appel die Tim me toegooit en berg hem op in mijn schooltas samen met mijn lunch. Snel eten we beide een bakje yoghurt en hierna kijk ik nog even snel op de computer of er geen lessen uitvallen. Om zes uur pakken we de jassen en lopen we naar de bushalte toe. De bus is er zoals gewoonlijk weer exact om tien over zes. Een rit van twaalf minuten in een bus vol vechtende koters en vervolgens het schoolplein waar groepen kinderen zich voorbereiden op een zware schooldag.

Eerste uur. Wiskunde. Voor Tim en mij een makkelijk vak. We zijn beide redelijk wiskundig en dat werkt alleen maar in het voordeel. We ploffen beide ergens achterin neer en pakken onze boeken. “heb je het al gehoord? Die twee nieuwe leerlingen komen al volgende week.”� Verbaasd kijk ik op. “hé Olivia! Wat is dat over een stel nieuwelingen?!”� roept Tim hard door het lokaal heen. Olivia, roddeltante van onze klas, komt naar ons toe en draait de lege stoel van een van de tafeltjes voor ons om en gaat er op zitten. “hebben jullie het nog niet gehoord?”� vraagt ze op gespeeld verbaasde toon. Beide schudden we onze hoofden en Olivia gaat ietsje naar voren gebogen zitten. “wel, we krijgen volgende week nieuwe leerlingen hier op school.”� Zegt ze op een licht fluisterende toon. Ik haal mijn wenkbrauw op. “er komen zo vaak nieuwe leerlingen hier. Waarom zouden deze twee een uitzondering zijn?”� vraag ik. Olivia’s ogen glimmen even vermakelijk. “wel, het blijkt zo te zijn dat ze een paar jaar geleden ook al op deze school gezeten hebben, maar eraf zijn gegaan vanwege pesterijen en hun doorbraak.”� Tim snuift even en kijkt Olivia ongeïnteresseerd aan. “waarmee dan?”� vraag ik nieuwsgierig. “wel, het blijkt dat ze een bandje hadden en hiermee doorgebroken zijn. Maar uiteindelijk moesten ze toch weer terug naar school. Ze zeggen dat dat komt doordat ze iemand om zeep geholpen hadden.”� Ik snuif even. Dat laatste heeft Olivia er duidelijk bij verzonnen. Zodra ze iets aandikt veranderd haar stemhoogte een beetje. Olivia staat weer op en slentert naar haar eigen tafeltje waar ze een of ander gesprek start met haar vriendinnen. Ik kijk naar Tim die ietwat verveeld voor zich uitstaart. “leuk toch, nieuwe leerlingen?”� zeg ik tegen haar. “hmmm dat weet ik nog niet zo zeker. Olivia heeft ons niet alles verteld denk ik zo.”� Ik haal mijn schouders op en sla mijn wiskunde schrift open. Het zal allemaal wel.

’s Avonds eten we gelukkig geen pizza thuis maar een of andere ovenschotel waarvan ik eigenlijk niet wil weten wat er in zit. Bij de benamingen van alleen al de kruiden krijg ik het idee dat het super gezond is. Toch smaakt het wel en eten we zonder morren onze borden leeg. “hadden jullie het al gezien?”� vraagt Martin tijdens het eten. Vragend kijken we op naar onze voogd die weer eens moeite heeft om niet te gaan grijnzen omdat we beide gelijk opkeken. “er zijn een stel nieuwe mensen hier in de buurt komen wonen. Een paar huizen verderop aan de overkant.”� Ik haal mijn schouders op. We zullen binnenkort dus op visite moeten gaan met Martin. De nieuwe mensen in de buurt ‘welkom’ heten. Tim zucht nu al diep. Die kijkt er al echt naar uit…niet dus. Na het eten weer dezelfde routine. Huiswerk maken, wat voor ons zelf doen, badkamer in en naar bed. Morgen weer een lange schooldag. Ach, nog maar drie daagjes dan is het al weer weekend.

Tim:
we staan bij de bushalte netjes te wachten tot onze bus arriveert. Ik was vanochtend echt amper mijn bed uit te branden! Misschien had ik gister niet nog tot half twee een beetje doelloos naar de tv moeten kijken.
De bus houdt stil en we stappen snel in. De deur sluit vlak achter ons en beide slenteren we naar binnen. “hé nieuwelingen!”� gilt een vijfde klasser. Ik rol met mijn ogen. Als ze ons nu pas na vier jaar opmerken is dat wel heel knap. Jill draait zich om en de grijns van de vijfde klasser verdwijnt. “oh, jullie zijn het.”� Verbaasd kijk ik Jill aan die haar schouders ophaalt en naast me komt zitten.

Eenmaal op school krijgen we al snel in de gaten dat mensen ons raar aankijken. Sommige fluisteren wat of wijzen naar ons. Het geeft een onbehagelijk gevoel. Als onze aardrijkskunde docent binnen komt kijkt die verbaasd om zich heen. “heeft een van jullie Tim of Jill gezien?”� vraagt hij verbaasd. Zijn blik blijft bij ons hangen. “ah, de nieuwe leerlingen. Ik dacht dat jullie pas maandag zouden komen.”� Verbaasd kijken we elkaar aan. “meneer, wij zijn Tim en Jill Kaylitz. Dat is nu al zestien jaar zo.”� Meneer Harlong kijkt ons verbaasd aan. “oh, nu zie ik het. Het spijt me. Ik verwisselde jullie met de nieuwelingen van volgende week. Nogal logisch aangezien jullie duidelijk fans zijn die hun stijl overgenomen hebben van ze. Zo heet dat toch?”� mijn mond zakte open van verbazing. Wij zouden onze stijl, onze eigen unieke stijl, ontvreemd hebben van een stel nieuwelingen?! Oké, de wereld is officieel gek geworden. Jill keek mij aan met exact hetzelfde idee. “wat een bullshit!”� riep ik luid door het lokaal heen. Leerlingen keken me verbaasd aan. Evenals de leraar. “ik wil niet veel zeggen meneer, maar we hebben onze stijl, meningen en voorkeur al sinds we geboren waren. Niet vanwege een stel anderen. We hebben een hekel aan meelopen met de massa!”� verscheidene mensen keken ons boos aan. Wat?! Het was de naakte waarheid! De leraar haalt zijn schouders op. “als jullie het niet erg vinden dames, wil ik graag startten met mijn les.”� Discussie gesloten dus. Nog steeds stomverbaasd door de reactie van de leraar ga ik met mijn armen over elkaar heen zitten. Het ziet ernaar uit dat ook Jill al geen behoefte meer heeft aan deze les. Je kunt ons voor alles uitmaken, ons helemaal kapot proberen te schelden, ons slaan of schoppen, maar zeggen dat we een kopie zijn van iemand anders? Nee echt niet! Wij zijn alleen een kopie qua DNA van elkaar. Maar dat is alles.

Na de les volgen nog een paar lessen. Allemaal even saai en niet interessant genoeg om mijn aandacht te krijgen. De woorden van meneer Harlong zijn al een beetje afgezakt al blijft het natuurlijk wel achter in mijn hoofd zitten. Gelukkig is school nu klaar en kunnen we weer naar huis toe. “Tim, heb jij nog dat formulier van Wiskunde? Ik moet dat verslag nog inleveren en…”� haar zin word onderbroken door geroep van een stel jongens verderop in de gang. “hé, nieuwelingen! Leuk huis hebben jullie zeg! Jammer dat jullie erin verblijven.”� Nu kun je mij niet pissiger krijgen… Jill draait zich woest om en duwt het formulier wat ik haar gegeven had weer in mijn handen. Ik loop achter haar aan naar het groepje. “laat me nu even één ding duidelijk maken!”� sist ze. “wij zijn niet die nieuwelingen waarover iedereen het heeft. We lopen hier al vier jaar rond!”� de voorste jongen kijkt haar een beetje vreemd aan. “sorry, jij was dat meisje in de bus vanochtend. Ik vergis me gewoon. Maar jullie lijken gewoon verdomd veel op die nieuwelingen!”� chagrijnig kijk ik hem aan. “waarom zouden we op hen lijken? Ze zijn hier niet eens geweest!”� “dhu, we hebben ze zien lopen bij hun huis. En daarbij kent bijna iedereen ze van dat Tokio Hotel bandje van ze. Om van te kotsen gewoon!”� Tokio Hotel. Ik word nu al misselijk als ik de naam hoor. Zij zijn verantwoordelijk voor deze prutdag vind ik. Wij zouden een stel klonen zijn van twee gasten uit een bekend bandje. Ieder ander zou dit grappig vinden maar ik heb er nu al een hekel aan. “luister goed, wij zijn niet een stel kopieën van een of ander bandje begrepen? Dus val ons niet nog een keer lastig hiermee begrepen?”� de jongens lachen een beetje. “of anders?”� vraagt de voorste van het groepje. “anders verbouw ik dat lieve gezichtje van je zo meteen in de bus zo erg dat je moeder je zo buiten laat staan van schrik.”� De woorden komen ietwat grof uit mijn mond maar dan hadden ze ons niet lastig moeten vallen. De jongens schrikken zo te zien wel en al snel zijn ze weer weg. Jill pakt me bij mijn schouder vast. “kom, we gaan naar huis. Ik heb het wel gehad hier.”� Ik geef haar groot gelijk en samen rennen we de gangen door om onze jassen en boeken uit onze kluisjes te halen. Snel rennen we naar de bus die wonderbaarlijk genoeg nog niet vertrokken is. Snel instappen en doorlopen naar een leeg plaatsje. De jongens van net houden wijs hun monden en proberen ons niet aan te kijken. Net goed. Dan kunnen wij tenminste rustig zitten.

Reacties: