FanFic.nl

Tell me why! (jonas brothers)

deel 1: de ontmoeting

Nick pov:‘Moeten we hier echt heen?’. Ik kijk naar de gevel van het gebouw. ‘klimwand van wel 12 meter hoog’ hoor ik kevin hardop zeggen. ‘JA, we moeten hierheen, zoiets doe je toch niet elke dag’ zegt Joe beslist terwijl hij al bij de deur staat te springen. ‘nee gelukkig niet’ zeg ik zo zacht dat niemand het kan horen. Joe ook altijd met zijn ideeën. We zijn nog maar een paar uur in Nederland en hij weet precies al wat wat we vandaag moeten doen. ‘we moeten alles wel vandaag doen”� zegt Joe of hij mijn gedachten gaan lezen. ‘morgen hebben we het concert en ’s middags al de soundcheck, dus…’. ‘kom nou maar’ zegt kevin die inmiddels ook al bij de deur is aangekomen. ‘ik kom al’ en ik slof achter joe en kevin aan naar binnen. Toen we binnen kwamen stonden we in een grote hal met een grote receptie een glazen wand met daarachter de gigantische kimmuur. Verder nog een wand met foto’s en de klimapparatuur. Verder waren er nog iets van 3 gangen waar zich waarschijnlijk van alles bevond. Het was erg rustig. De enige 2 mensen die ik kon ontdekken waren een jongen en een meisje die achter de glazen wand stonden. Het leek wel of ze ruzie hadden. ‘ik ga wel even vragen waar we moeten zijn’ zei ik en ik liep de klimruimte in.

Jennifer pov:
Het was weer zover: ik had weer ruzie met Damiën. Het ergste was nog: hij sloeg me ook. Vandaag was het weer raak. Ik kwam op m’n werk zoals gewoonlijk en toen ik Damiën een kus wou geven duwde hij mij van zich af. Hij werd kwaad. Hij vond dat ik gister te lang met een jongen had gepraat. ‘Flikker toch op’ had ik geroepen. En ja hoor daar had ik de klap te pakken. Recht voor mn oog en zo ging het nu ongeveer elke week. Ik had nu ruim een jaar met Damiën. We hadden elkaar hier leren kennen. Ik werk er als receptioniste en hij kwam toen net niet als kliminstructeur. Volgens de wet mag ik hier eigenlijk nog niet eens werken. Maar mn ouders trekken zich er niks van aan. Ze zeggen dat ze zelf wel bepalen wanner iemand oud genoeg is om te werken. Zo kwam het dus dat ik vorig jaar de zomer o.a moest vullen met mijn werk als receptioniste. In die zomer kwam damiën nieuw als kiminstructeur omdat ze de vorige om een vage reden hadden ontslagen. Ik was op slag verliefd. Een paar weken later was hij officieel mijn vriendje. Het eerste half jaar ging perfect. Hij was leif voor me en zorgde ervoor dat me niks overkwam. Maar in het afgelopen half jaar werd hij steeds jaloerser en begon met slaan. Meestal was het al raak als ik iets te lang naar een jongen keek. Terwijl ik daar mijzelf niet eens van bewust was. Meestal loopt hij dan weg en komt later terug om zijn excuses te maken. Maar vandaag bleef hij staan en begon te schelden. ‘excuse me?’ hoorde ik achter me. ‘ Can you help us?’ us?, het waren er dus meer. Uit z’n accent maakte ik op dat hij Amerikaans was. ‘Ik kom’ antwoordde ik onzeker. Terwijl ik toch best goed was in de engelse taal. Het kwam door al dat gedoe met Damiën dat het er ook nog eens heel zacht uitkwam. Ik hoorde voetstappen richting de deur gaan. Ik wou me omdraaien en achter de jongen aanlopen, maar Damiën greep m’n arm vast ‘je houd je bek hierover’ fluisterde hij in m’n oor. Hij gaf me een kille kus op m’n mond. Toen hij me losliet stonden er allemaal vingers in m’n armen gedrukt. Dat worden morgen dus in een shirt met lange mouwen lopen. Trouwens al ik thuis was mocht ik m’n zonnebril ook vast gaan zoeken, want door die klap op m’n oog zal m’n oog morgen vast blauw zijn. Ik draai me om en loop richting receptie. Als ik bij de receptie aankom staan er drie ruggen naar me toe gedraaid. ‘Wat kan ik voor jullie doen? Zeg ik al zelfverzekerder dan net. Het is maar goed dat ik weet dat ze Amerikaans staan ander had ik compleet voor schut gestaan. Als ze zich omdraaien schrik ik me rot. Ik weet me nog net in te houden. voor me staan de Jonas brothers. Gelijk denk ik aan Sacha. Die word helemaal gek als ze dit hoort. We zijn al zo lang fans en nu stonden ze gewoon voor m’n neus. We waren nog niet eerder naar een concert geweest. Dat kwam grotendeels door Damiën, maar morgen was het dan eindelijk zover. Sacha was al weken aan het kijken naar de perfecte outfit en elke keer als ze riep dat ze hem had kwam ze een week later aan dat het toch niet zo’n geschikte outfit was. I kwas daar niet zo mee bezig. Ik keek morgen wel wat ik aan zou doen. Maar niet deze hakken. Ik keek naar m’n schoenen. Ik had ze vandaag voor het eerst aan en ze deden echt pijn. Snel werd ik weer naar de realiteit gehaald. ‘Wij willen graag klimmen’ zei Joe alsof het de normaalste zaak van de wereld was. ‘dat kan’ hoorde ik mezelf zeggen en ik liep ze voor richting de klimruimte.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.