FanFic.nl

Tell me why! (jonas brothers)

deel 2: rare droom

Nick pov:
*volgend ochtend 7.00*
ik werd wakker van het licht dat door het niet goed gesloten gordijn heen viel. Ik stapte uit bed. Liep naar de badkamer om wat water in mn gezicht te gooien en ging vervolgens naar het woongedeelte. Niemand. Ik liep naar de kamer van Kevin. Ik hoorde gesnurk van achter zijn deur. Die lag dus nog te slapen. Ik liep door naar Joe’s kamer. Ik klopte zachtjes op z’n deur. Geen reactie. Ik gooide de deur open, maar de kamer was leeg. Ik liep terug naar het woongedeelte en nu pas viel me op dat er een briefje op tafel lag:
Ik ben naar de stad. Tot Zo!
Joe
Ik gaapte. Ik had vannacht amper geslapen. Ik moest de hele tijd maar denken aan dat meisje van gisteren. Geen idee hoe ze heette. Ze had duidelijk ruzie met die jongen en toen ik haar aankeek zag ik angst in haar ogen alsof wij haar elk moment wat aan konden doen. Ik besloot om daar maar niet aan te denken. Maar de hele nacht heeft het door m’n hoofd gespookt. Ergens om 1 uur vannacht viel ik pas in slaap. Ik droomde over haar. Ze reip de hele tijd: HELP ME! HELP ME! Ik wou haar wel helpen maar ik kon het niet. Om 3 uur werd ik gelukkig wakker. Ik heb nog een uur liggen ronddraaien en uiteindelijk viel ik toch in slaap. Toen heb ik nog 3 uurtjes rustig kunnen slapen zonder dat die droom terugkwam. En nu kon ik echt niet meer slapen. Ik besloot om m maar is aan te gaan kleden. Toen ik even later terug kwam in het woongedeelte zaten papa en frankie al te ontbijten. ‘Morgen’ zei ik zo wakker mogelijk. ‘Goedemorgen’ zei frankie vrolijk. Serieus ik weet niet hoe dat kind ’s ochtends zo vrolijk kan zijn. ‘ Je lijkt Joe wel’ zie ik terwijl ik naast hem aan tafel ging zitten. ‘Is dat een compliment?’ ‘in dit geval niet’ zei ik en hoopte dat ie even z’n mond dicht hield. ‘Kan ik er wat aan doen dat jij ’s ochtends chagrijnig bent’ riep hij terwijl hij me een stomp tegen m’n schouder gaf. ‘Jongens hou eens op’. ‘Ja pap’ zieden we tegelijk.

*ergens anders ook om 7.00 uur*

sacha pov:‘Ongelofelijk, dat jij DE Jonas Brothers hebt ontmoet!’ Jennifer zat op mijn bed en ik liep te springen door de kamer. Jennifer had net voor de deur gestaan met belangrijk nieuws zei ze. En of het dat was. Zij had gewoon de Jonas Brothers ontmoet. Iets waar we samen al jaren van droomde en over fantaseerde. ‘ Had je me niet even kunnen bellen?’ ‘ nee, tuurlijk niet. Dat zou er alleen maar raar hebben uitgezien en trouwens ik was aan het werk.’ zei ze bot. ‘ sorry hoor, ik wist niet dat je kwaad werd’ ze keek naar de muur. Nu pas merkte het e op dat ze haar zonnebril ophad. ‘waarom draag jij een zonnebril en een dik shirt met lange mouwen. Niet iets wat je draagt midden in de zomer en binnen schijnt de zon niet.’ Ik ging voor haar staan en trok haar mouwen omhaag. Overal zaten blauwe plekken. Ze stribbelde niet tegen. Toen ik ook haar zonnebril afdeed schrok ik me wild. Achter de zonnebril zat een groot blauw oog. ‘ jen, wat is er gebeurd? Roep ik verbaasd.

Jennifer pov:‘jen, wat is er gebeurd? Hoor ik haar roepen. Ik wil haar niet vertellen over Damiën. Één keer toen ik dat eerder deed. Zei ze dat hij er aan ging. Ik heb gezegd dat het eenmalig was en dat het beter was als ze dat niet zou doen. ‘Anders heb ik straks nog grotere problemen met Damiën’ zei ik toen. Ze geloofde me en is nooit naar Damiën gegaan om hem te vertellen wat ze van hem dacht. Maar als ik nu zou vertellen dat het bijna elke week gebeurd, ben ik bang dat ik haar niet meer kan stoppen. En dat wil ik Damiën niet aandoen. Hij houd van me. Maar meteen daarna vraag ik me af of dat echt zo is. ‘ ik ben gevallen’ ik probeer om niet te gaan huilen. ‘ik geloof er helemaal niks van. Is het Damiën? Heeft hij je weer geslagen?’ zachtjes knik ik en dan voel ik ook tranen over m’n wangen stromen. Ze gaat naast me zitten en slaat 2 armen om me heen. ‘doe alsjeblieft niks”�zeg ik haar smeken met een piepstemmetje. ‘waarom niet? Jennifer hij slaat je, dat is niet normaal hoor’. Ik was stil. ‘houd je nog van hem?’ Daar was die, de vraag die ik nou niet wilde horen. ‘ik weet het niet’ moest ik bekennen. Tegen Sacha zou ik toch nooit kunnen liegen die heeft dat gelijk door. ‘denk daar maar eens goed over na, maar nu heb je afleiding nodig. We gaan shoppen!’ ‘wat nu? Riep ik het is pas half 8’ ‘ ja, maar jij hebt afleiding nodig en we willen er toch geweldig uitzien vanavond’ door al dat gedoe met Damiën was ik het al haast vergeten. Oke knikte ik nee. ‘je wil er toch geweldig uitzien als Nick je weer ziet’ en ja hoor ze had m’n zwakke punt te pakken .al sinds het begin was ik stapelgek op Nick. Ik had hem gister aangekeken en zijn ogen hadden bevestigd wat ik al wist. Zijn ogen waren prachtig. ‘oke dan’ zei ik. En ik liep naar buiten.

Joe pov:
Ik liep nu al ruim een uur in de straten van Rotterdam, waar ook ons hotel staat, maar ik had nog steeds niks gevonden wat ik zocht. Ik zocht een ketting die precies goed voor haar zou zijn. ik was er inmiddels achtergekomen dat ze graag een ketting wilde, maar dat was nog niet zo makkelijk voor mij als man. Ik had vrouwelijke hulp nodig. En of ze me had gehoord zag ik dat de perfecte hulp verderop in de straat stond.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.