FanFic.nl

22 Balloons

Four Balloons

Vandaag is het een drukke dag. Het is alweer zaterdag, en dan winkelt iedereen, om het weekend door te komen of voor de week die nog komt. Zelfs in de antiek winkel is het dan ook aardig druk. Vooral toeristen komen graag. Het winkeltje enkel bekijken, of toch iets leuks kopen.
Ik laad de laatste nieuwe spullen uit en ga op mijn krukje zitten.
‘Ik houd van zaterdagen.’ zegt Andreas, die met een doos dansend door de winkel komt aanzetten. Hij zet hem op de toonbank, en springt er vervolgens zelf op. Ik moet lachen als hij er bijna van af valt, net zoals zijn doos.
‘Pas eens op.’ lach ik en pak een appel uit mijn rugzak. Ik druk mijn tanden in de appel, het sap druipt over mijn kin naar mijn T-shirt.
‘God, dat shirt was nieuw.’ zucht ik en probeer het weg te vegen, waardoor de vlek alleen maar groter word.
‘Ik heb nog wel een oud shirt in de opslagruimte liggen, je mag hem wel lenen als je wilt.’ stelt Andreas voor. Ik knik dankbaar en loop naar de opslagruimte. Ik trek mijn shirt over mijn hoofd. En dan nu zoeken.
Ik kijk onder dozen, oude spullen, zelfs onder de bank, maar geen shirt te bekennen.
‘Zo zo, ik wist niet dat Andreas half-naakte meisjes in zijn opslagruimte bewaarde.’ klinkt een stem door de ruimte, geschrokken kijk ik om en bedek mijn beha met mijn armen. Een jongen met een wijde kleren, zwarte cornrows en wijde kleren kijkt me geamuseerd aan.
‘Uhm, nou, nee, ik zoek een shirt.’ stotter ik.
‘Volgens mij ligt die daar.’ Hij wijst naar een zwart ding, dat zielig in een hoekje ligt. Hoekjes, hoe kon ik het vergeten? Daar heeft Andreas blijkbaar iets mee, vooral als het om kleding draait.
Ik draai me met mijn rug naar hem toe en trek het stuk stof snel over mijn hoofd. Ik draai me weer om en steek mijn hand uit. Hij loopt naar me toe en legt zijn hand in de mijne, er word stevig geschud.
‘Tom is de naam.’ zegt hij grijnzend.
‘Mosa.’ zeg ik verlegen. Als ik nu een spiegel bij me had, kon ik vast zien hoe ik van kleur aan het veranderen ben.
‘Ik wist niet dat Andreas een knappe vriendin had. Of überhaupt een vriendin. Want die slaat hij dan ook nooit aan de haak.’ lacht hij om zijn eigen woorden. Oké, misschien was het wel een heel klein beetje grappig.
‘Nee, ik ben zijn vriendin niet, maar zijn werknemer.’ Hij knikt begrijpend en zucht een beetje opgelucht. Dit keer bekijkt hij me van top tot teen, knikt een paar keer.
‘Goed gekeurd?’ vraag ik dan maar.
‘Jap, je bent goedgekeurd.’ Samen schieten we in de lach. Ik ken hem niet, maar hij laat me lachen en dat voelt best wel goed. We staan hier eigenlijk al een tijdje, dus lopen we samen het winkeltje weer in. Maar nu vraag ik me af wat hij eigenlijk in de opslagruimte kwam doen.
Andy komt het winkeltje binnengelopen met twee bekertjes fris. Hij laat ze bijna vallen als hij hem ziet staan. Oh, dus daarom was hij in het opslagruimte, makes pretty sense. ‘Tom?!?’ Andreas wrijft paar keer in zijn ogen en rent dan naar hem toe. Net als in romantische films knuffelt hij hem, maar de romantiek is meteen weg als ze elkaar een boks en nog meer dingen geven.
‘Gast, die vriendin van jou is vet lekker.’ fluistert hij in zijn oor, ook al is het eigenlijk amper fluisteren.
‘Tom, ze is mijn vriendin niet. En wat doe je hier? Waar is de rest?’
Tom komt naar me toe, slaat een arm om me heen en trekt me een bank op. ‘Nou, dat zal ik je eens vertellen.’ Andreas kijkt een beetje geïrriteerd naar ons en gaat - bijna - zielig op zijn krukje zitten. ‘Bill is gaan shoppen ergens, Gustav is aan het oefenen en Georg is naar zijn vriendin. En je had gebeld, dus ja, ik kan je niet alleen laten met mijn toekomstige verloofde.’ Hij geeft mij een knipoog en knijpt in mijn schouder.
‘Nou oké, leuk dat je er bent. Komen de andere straks ook?’ vraagt Andy, met een klein beetje irritatie in zijn stem. Eerlijk gezegd vind ik het grappig en is Tom erg warm en knuffelbaar.
Oké Mosa, ik ken hem net, niet meteen te hard van stapel lopen.
Als Tom me begint te knuffelen, heeft Andy genoeg en trekt me mee.
‘Mosa, laat je niet zo inpakken door hem, hij is niet te vertrouwen.’ zegt hij triest.
‘Andy rustig, ik laat me zo niet makkelijk veroveren.’ stel ik hem gerust. ‘En hij is gewoon aardig tegen mij, het is niet dat hij me gaat zoenen.’ zucht ik. Ik draai me om en pak me tas. ‘Ik ga pauze houden, tot over een half uur hé baas en doei Tom.’ zeg ik.
‘Doei meid!’ zegt hij snel. Ik geef Andy snel een kus op zijn wang en zwaai naar Tom.

Als ik thuis ben, komt Frits blij spinnend naar me toe gewandeld.
‘Rustig maar jongetje, je krijgt wel te eten.’
Ik pak de kattenbrokjes uit de kast en vul zijn eetbakje. Voor mezelf pak ik een stuk speculaas en een kopje thee.
Ik plof in mijn zetel en neem een hap van mijn speculaas. Ik sta weer op en loop naar mijn boekenkast. Ik kies een willekeurig boek uit en open hem op de eerste bladzijde.

Ik heb alweer veertig bladzijden gelezen en laat het boek liggen voor wat het is. ik eet snel mijn speculaas op en drink mijn kopje thee leeg. Dan loop ik naar de gang; pak mijn tas van de kapstok en loop mijn appartement uit.

Als ik terug bij de winkel aankom, zit Andy nog steeds op zijn stoel en Tom lí­gt deze keer op de bank plaats, in plaats van erop te zitten. Ik loop naar binnen en meteen staan ze op.
Oh mijn god, ben ik nu plots belangrijk?
‘Jongens, ga please zitten. Ik word er gek van.’ zucht ik en gooi mijn tas op de toonbank. Ik pak een elastiekje en bind me haren vast.

Het is al negen uur en het winkeltje gaat sluiten. Tom had een pizza besteld en vond het zo gezellig dat hij dus de hele dag bleef, iets dat Andreas toch wat minder vond, terwijl hij hem zo graag wou zien.
Het is al aardig donker buiten en de lichten zijn nog niet aan. Als ik de deur uit wil stappen, tikt iemand mij aan. Ik draai me om en kijk in de ogen van Tom, natíºíºrlijk.
‘Zal ik je naar huis brengen?’ vraagt hij.
‘Nou, dat hoeft niet hoor, ik woon niet zo ver van hier.’
‘Ik wil het graag doen, ik kan je toch niet alleen over straat laten lopen.’ Jij kijkt me met die schattige ogen aan, zodat ik geen nee kan zeggen.
‘Vooruit dan.’ zeg ik maar, het kan geen kwaad, en Andy kent hem toch?
Samen lopen we door de straat. Er word niet veel gepraat. Nou, eigenlijk praat í­k niet, maar Tom wel. Het geeft me een prettig gevoel, iemand waar ik eventjes naar kan luisteren.
Zoals bij Frits, toen ik altijd naar zijn verhalen luisterde. Het leek wel alsof we uren wandelden, maar uiteindelijk staan we toch voor mijn appartement.
‘Je woont leuk.’ lacht hij, haast blozend. Wat gebeurt er hier?
‘Nou, tot ziens dan maar?’ zeg ik, hij knikt en geeft me snel een knuffel.
‘Zie je nog wel een keer.’ fluistert hij in mijn oor en begint dan aan de terugweg. Ik zwaai hem nog uit en loop dan naar binnen. Met jas en al loop ik naar mijn slaapkamer.
Ik plof op mijn bed en sluit mijn ogen. In de zakken van mijn jas steek ik mijn handen diep weg, in één ervan voel ik een papiertje.
Ik haal het uit mijn jaszak en friemel het open. De nummer van Tom. Ik moet glimlachen als ik de tekst eronder lees.
‘Deze schoonheid laat ik niet zo maar varen.’ fluister ik nog na.

Reacties: