FanFic.nl

BANG~relation

~Forgiveness~

Ik lig op mijn bed naar mijn plafon te staren. Dit zou wel eens de activiteit kunnen worden waar ik het meeste tijd is steek. Ik zucht en sluit mijn ogen. Had ik Deidara maar om mij te strelen, mij tegen aan te drukken. Ik krijg een rode blos op mijn wangen bij deze gedachte. Ik sla mijn armen om mezelf heen. Deidara…
Plots land er iets op mijn voorhoofd. Ik schrik en ga meteen recht overeind zitten. Een kleine vogel van Deidara vliegt geïrriteerd weer weg. Aan zijn pootje zit een briefje vast. Een brief van Deidara?!
“Nee wacht!”� zeg ik terwijl ik van mijn bed opsta en achter het vogeltje aan ren. Net voordat het mijn kamer uit is gevlogen weet ik hem te pakken te krijgen. Ik trek hem naar beneden en haal het briefje van zijn poot. Het vogeltje lijkt even zo boos te zijn dat hij zichzelf gaat opblazen maar komt dan rustig op mijn schouder zitten. Ik loop naar mijn bed en plof erop terwijl en de brief open rol. Ik begin hem te lezen.

‘Lieve Kumo,

Ik en Sasori zijn voor een tijdje weg opeen missie. Geen zorgen, het is geen gevaarlijke. We moeten gewoon een of andere man ombrengen omdat hij misschien iets tot veel over de Akatsuki zou weten.
Ik verwacht over twee dagen terug te zijn. Tot die tijd zal ik je brieven sturen om te laten weten hoe het met ons gaat. Stuur je alsjeblieft zo snel mogelijk brieven terug om ons te laten weten hou het met jou gaat? O, en maak mijn vogels alsjeblieft niet te boos, ze hebben de neiging zichzelf op te blazen.

Nog een fijne nacht verder.
Xxx Deidara’

Ik lees de brief een paar keer over en druk hem dan tegen mijn borst aan. Wat een schat is die Deidara soms toch. Ik zal hem meteen terug schrijven. Ik pak pen en papier uit mijn nachtkastje naast mijn bed maar wacht nog even met iets op te schrijven. Zal ik ze over Konan vertellen? Ik schud mijn hoofd. Nee, dan zouden ze zich alleen maar zorgen maken. Wat zal ik ze dan vertellen? Dat het goed met me gaat en verder niets? Dan begin ik maar met schrijven.

‘Lieve Deidara (en Sasori),

Bedankt voor je brief. Het is fijn te weten dat jullie op een missie zijn en niet door een of andere demon zijn ontvoerd. Ik zal briefen terug naar jullie blijven sturen tot jullie terug zijn. Op het moment gaat het goed met me. Er is niets bijzonders gebeurd vandaag (niet dat ik anders had verwacht hoor). En wat de vogels betref, ik zal er aan denken.

Jij ook een fijne nacht.
Xxx Kumo’

Ik lees mijn brief ook nog een paar keer door en maak hem dan met een touwtje vast een poot van Deidara’s vogel. Hij vliegt weg mijn kamer uit. Ergens voel ik spijt dat ik in de brief niets over Konan heb verteld. Het zou fijn zijn bij iemand mijn hart te kunnen luchten. Ik ga op mijn bed liggen en sluit mijn ogen weer. Ik moet mij zo maar klaarmaken om te gaan slapen. Ik ben vermoeid genoeg om al in bed te gaan liggen. Plots word er op mijn duur geklopt. Ik open mijn ogen en zie Konan bij mijn half open deur staan. Ze trekt een verdrietig gezicht.
“Stoor ik?”� vraagt ze.
Ik ga rechtop op mijn bed zitten en kijk haar recht aan. Mijn hart vult zich met gemengde gevoelens. Haat, angst en iets van medelijden. Zal ik haar binnen laten? Ik zucht vanwege mijn goedheid.
“Nee, kom maar binnen”� zeg ik.
Ze twijfelt even maar stapt dan toch mijn kamer binnen. De spanning is te snijden. Met mijn hand ondersteun ik mijn hoofd.
“Nou vertel. Wat mot je van me?”� vraag ik.
Konan lijkt geschokt vanwege mijn wordkeuze en kijkt mij even verbaasd aan, alsof ze zelf ook niet weet waarvoor ze hier is gekomen.
“Ik wilde-”�
Ze laat een stilte vallen en bijt op haar onderlip. Mijn blik ontwijkend.
“Mij verontschuldigen”� zegt ze.
Ik trek een wenkbrauw op.
“Verontschuldigen? Waar voor?”� vraag ik alsof ik van niets weet.
Even schiet haar blik naar mij maar dan kijkt ze snel weer weg.
“Voor alles, maar vooral voor vandaag”� zegt ze.
Er valt een stilte.
“Is dat alles?”� vraag ik.
Ze kijkt mij geschokt aan.
“Als je sorry tegen mij zegt kan je tenminste mij recht aankijken en zweren dat je het meent”� zeg ik.
Langzaam trekt haar geschoktheid weg. Zeg kijk mij recht aan maar ze heeft niet haar strakke blik de ze bijna altijd heeft.
“Het spijt mij oprecht dat ik je zo veel pijn heb gedaan. Ik vraag je vergiffenis”� zegt ze.
Ze maakt zelfs een buiging.
“Dat lijkt er meer op”� zeg ik.
Ze kijkt niet op, ze blijft gebogen staan.
“Maar het is moeilijk om je meteen te vergeven”� zeg ik.
Ze staat meteen weer rechtop en kijkt me deze keer wel strak aan.
“Is het nog niet genoeg voor je?! Ik smeek je zo wat om vergiffenis!”� zegt ze wat overstuur.
Ik probeer haar te sussen.
“Rustig maar. Zo bedoelde ik het niet. Ik wilde alleen zeggen dat vergeven een van de moeilijkste dingen in het leven is”� zeg ik.
Haar blik word weer wat minder hard.
“Dus heb je mij vergeven?”� vraagt ze.
Ik bijt op mijn onderlip.
“Nog niet. Misschien als je mij verteld waarom je zo naar tegen mij deed”� zeg ik.
Eerst wil ze er tegenin gaan maar ze houd zich in en begint uit te leggen.
“Ik zag hoe Pain je bewonderde. Hoe hij over zijn toeren ging als jou wat overkwam. Ik weet zeker dat hij dat deed om een rede, maar ik kon die rede maar niet ontdekken. Het is heel pijnlijk als de gene waar je van houd meer interesse toont voor een ander”� zegt ze.
Meteen moet ik aan Sasori en Deidara denken. Ze heeft gelijk, als Sasori en Deidara alleen samen zijn kan ik mijn jaloezie bijna niet onderdrukken. Ik bedenk me dat als Deidara serieus voor Sasori zou kiezen ik niet anders zou kunnen dan Sasori haten. Ook al mag is Sasori echt.
“Ik begrijp je”� zeg ik.
Ik wrijf met mijn hand over mijn voorhoofd.
“Ik moet even nadenken”� zeg ik en dat doe ik ook.
Wat had ik gedaan als ik Konan was? Ik weet het niet. Maar wat ik wel weet is dat ik haat voor Kumo zou hebben. Wat raar eigenlijk om je zo in iemand te versplaatsen.
“Je bent vergeven”� zeg ik.
Haar ogen lichten even op.
“Dank je”� zegt ze.
Ze kijkt naar mijn voeten.
“Hoe heb je ze behandeld?”� vraagt ze.
“Gewoon, met lauw water”� zeg ik.
Ze kijkt mij even geschrokken aan.
“Zo zullen je voeten niet snel helen. Laat mij ze behandelen”� zegt ze.
Ik schud nee.
“Dat hoeft niet. Je hebt genoeg gedaan”� zeg ik.
Ze lijkt even sip maar hersteld zich dan weer.
“Dan ga ik maar weer eens”� zegt ze.
Ik knik ja en ga op mijn bed liggen. Ze blijft nog even staan maar loopt dan mijn kamer uit en doet zachtjes de deur dicht. Ik knip mijn lapje uit. Ik begin weer naar mijn plafon te staren.
“Het leven is niet alleen oneerlijk. Het is ook veels te moeilijk”� fluister ik in het donker.
Langzaam vallen mijn ogen dicht. Het beeld van Deidara toen bij de waterval komt in mij op.
“Maar het is ook zo mooi.”�

Reacties: