FanFic.nl

WORDKILLER

Hoofdstuk 29

Een jaar later zitten Romy en ik dicht tegen elkaar met onze ruggen tegen de steen waar de naam van mijn tweelingbroer op staat. In mijn handen heb ik het officiële manuscript van Broederwraak, waarvan de hoofdrolspeler uiteindelijk ‘Bill’ heet. Ik ben de eerste die het mag lezen, maar wilde het samen met Bill doen, daarom zit ik hier. En Romy wilde mijn reacties zien, dus zit ze naast me.
Zo dicht mogelijk tegen elkaar aan, om onszelf warm te houden op de koude lentedag, lezen we het hele verhaal door. Oudere mensen werpen vreemde blikken op ons als ze voorbij wandelen, maar die worden een voor een genegeerd.
Ik zet het 8ste lege blikje cola naast me neer en sla met van de kou verkrampte vingers weer een pagina om. Ik kijk even op om een stijve nek te voorkomen en zie Damy iets verder over het kerkhof lopen.
“Vind hij het niet erg? Dat we hier zo zitten?”�
“Nee, hij begrijpt het wel.”� Ik knik en richt dan mijn aandacht op het laatste hoofdstuk.
Damy is een jongen van Romys uitgeverij. Ze had al langer een oogje op hem, en de date met hem was het enige dat haar verdriet even aan de kant kon schuiven. Toen ze terug thuiskwam van de eerste date had ze zich op haar kamer opgesloten, ik dacht dat het een totale ramp was geworden, maar dat was het helemaal niet.
De date was een succes, ze hadden nummers gewisseld en afgesproken om elkaar morgen weer te zien. Romy was dolgelukkig, maar durfde dat mij niet te tonen. Ze was bang dat ik zou denken dat ze Bill al vergeten was.
Ook hun tweede date eindigde een beetje hetzelfde. Romy kwam met rode ogen van het huilen thuis, maar opnieuw was de date een succes geweest. Ze had Damy verteld over Bill, over haar boek, en alles wat er gebeurd was. Ze had haar hart gelucht bij hem en ze was erbij in tranen uitgebarsten. Hij had haar getroost, beloofd om haar altijd te beschermen, en die avond was tien maanden geleden het begin van de relatie die ze nu hebben.

Het metaal van mijn nieuwe piercing, die op een halve centimeter van het litteken zit, klem ik tussen mijn tanden als ik de passage lees waarin Bill zelfmoord pleegt. Ik weet dat dit het moeilijkste stuk van heel het boek was. Over het laatste hoofdstuk heeft Romy bijna twee maanden gedaan. Tientallen keren heeft ze herschreven, begon ze te huilen, of zag ze het niet meer zitten. Op papier moest Bill’s dood prachtiger zijn dan de gruwelijke werkelijkheid. De meest lovende woorden zitten in dat laatste hoofdstuk, zodat je bijna niet merkt dat je leest hoe iemand zijn eigen leven wegneemt. Een traan kan ik niet tegenhouden bij het lezen en opnieuw voel ik hoe hard ik hem mis. Opnieuw is er dat gevoel, die pijn van toen ik hem vond onderaan de trap.
Mijn vingers zijn nog steeds verkrampt wanneer ik de laatste pagina omsla. Op de laatste bladzijde staan vijftien woorden die nog net een glimlach op mijn gezicht weten te brengen.

Speciale dank aan

De eerste die van het idee wist, degene die als eerste het eerste hoofdstuk lezen mocht
Bedankt dat je als niet-tokio hotel-fan wilde meespelen en dat je me niet vermoord hebt na die kus met Tom


Bedankt dat je het niet erg vond dat ik jou erin meesleurde
Bedankt dat je me er regelmatig aan hielp denken om een nieuw deel te posten
Bedankt dat je me regelmatig op gigantische schrijf/typfouten wees


Mijn testlezeres in de klas voor als de lessen weer eens te saai waren


Coverstory, de 20ste aflevering van het vierde seizoen
daar kwam de eerste inspiratie voor dit verhaal vandaan


Bedankt omdat je het verhaal al vanaf het eerste hoofdstuk volgt


Jou reacties gaven me steeds de slappe lach en konden elk rothumeur doen opvrolijken


Bedankt dat je me hebt geholpen met de afloop van het verhaal


Bedankt dat jullie dit hebben gelezen en bedankt voor de (enventuele) reacties!!


Voor de fans van dit verhaal, heeeeel misschien komt er een (ongepland) vervolg, genaamd 'paintkiller'
maar laat even weten of ik dat wel zou moeten doen....

BEDANKT IEDEREEN!!!!

Reacties: