Hoofdcategorieën
Home » Naruto » BANG~relation » ~Brunch and picnic~
BANG~relation
~Brunch and picnic~
De volgende dag word ik wakker door Deidara’s vogel die heen en weer wipt op mijn voorhoofd. Ik ga rechtop zitten en het vogeltje vliegt geschrokken van mijn voorhoofd. Ik wrijf ik mijn ogen. Het is al licht buiten. Zo te zien ben ik gewoon gisteren met mijn gewone kleren nog aan in slaap gevallen. Nou ja, hoef ik me nu ook niet om te kleden.
Ik steek mijn hand uit naar het vogeltje, die er bijna vrolijk op gaat zitten. Voorzichtig trek ik mijn hand naar mezelf toe en haal met mijn andere hand de brief van Deidara eraf. Ik begin te lezen.
‘Lieve Kumo,
Op het moment gaat het goed met ons. We zijn de man op het spoor en hebben tot nu toe geen problemen gehad. O, en we hebben ook een paar ontdekkingen gedaan. Het blijkt dat die man een paar jongens onder zijn controle heeft die zouden proberen meer over de Akatsuki te weten te komen. We weten niet of ze echt een gevaar vormen maar kijk wel uit als je in het dorp moet zijn.
Xxx Deidara’
Ik snak naar adem van schok. Zouden die jongens die gisteren achter mij aan zaten soms de jongens zijn waar Deidara het over heeft? Ik bijt op mijn onderlip. Ik moet ik meer van weten. Misschien ben ik wel in gevaar. Maar eerst, zal ik dit Deidara en Sasori vertellen? Ik breek hier een paar minuten mijn hoofd over maar besluit dan net als vorige keer het voor me te houden.
‘Lieve Deidara (en Sasori),
Met mij gaat het ook goed. Als ik in het dorp iets moet doen zal ik wel extra op mijn hoede zijn. Zorg alsjeblieft goed voor elkaar en zorg ervoor dat jullie niets overkomt. Ik weet dat jullie deze missie een fluitje van een cent vinden maar ik heb er een hard hoofd in. Ik zal wel als een overbezorgde moeder klinken, maar zorg er alsjeblieft voor dat jullie heelhuids thuis komen. Ik zal in spanning afwachten.
Xxx Kumo’
Met pijn in mijn hart maak ik de brief vast aan het pootje van de vogel. Sierlijk vliegt hij mijn raam uit die een beetje open staat. Ik sta op van mijn bed en ga met en naar gevoel in mijn buik naar de keuken met eettafel binnen. Met grote ogen sta ik te staren wat er allemaal op de eettafel staat. Een hele brunch! Ik kijk rond in de keuken maar behalve ik is er niemand aanwezig. Ik loop verbaasd naar de tafel toe om de brunch eens van dichtbij te bekijken. Er staat heel veel eten. Ramen, rijstballen, dango, saté, zelfs een fruitsalade. Ik vind het een rare combinatie van eten en vraag me af wie dit hier zo op tafel heeft gezet. Ik wil net een gewone boterham voor mezelf klaarmaken als ik tussen al het eten een briefje oppik. Nieuwsgierig loop ik terug en pak het papier tussen het eten vandaan. Het is een brief.
‘Aan Kumo,
Ondanks dat je gisteren zei dat je mij hebt vergeven, heb ik toch nog niet het gevoel dat het is opgelost. Misschien kan dit het een beetje goed maken.
Konan’
Ik kijk nog eens wat er allemaal op tafel staat. Dit heeft ze allemaal voor mij berijd?! Dat had echt niet gehoeven, maar ik zal haar straks wel opzoeken en haar bedanken. En zeggen dat ze echt niet zulke dingen voor mij hoeft te doen. Nu ik mij even geen zorgen maar om Sasori en Deidara begint de honger bij mij op te komen. Gretig ga ik op een stoel zitten aan de eettafel en begin aan mijn brunch. Ondanks de rare combinatie van eten is het heerlijk. Ik pak ook nog wat sap uit de koelkast. Als ik vol zit heb ik nog een eens de helft op. Het gene dat ik niet op heb gekregen en mee zou kunnen nemen op een uitstapje verpak ik in trommeltjes en zakjes. De rest ze ik in de koelkast zodat iemand anders het nog zou kunnen eten. De trommeltjes en zakjes leg ik in mijn kamer klaar. Daarna ga ik met een tevreden gevoel en een volle maag naar Konan haar kamer. Voorzichtig klop ik op haar deur.
“Wie is daar?”ť vraagt ze.
“Ik ben het Kumo”ť zeg ik.
Konan ziet er mooi als altijd uit als ze haar deur opendoet.
“Wat is er?”ť vraagt ze.
“Ik wilde je bedanken voor je brunch”ť zeg ik vrolijk.
Ze geeft een knikje.
“Niets te danken.”ť
Ze wil de deur dicht doen maar ik doe er snel mijn voet tussen. Misschien niet zo slim wand hij begint weer erg pijn te doen. Snel trek ik mijn voet weer terug.
“Ik wilde je ook zeggen dat je niet dit soort dingen voor mij hoeft te doen. Ik heb je vergeven, punt”ť zeg ik.
Konan glimlacht.
“En toch zal ik dat soort dingen doen tot ik mezelf vergeven heb”ť zegt ze.
Dan doet ze de deur met een klap dicht. Einde discussie. Ik zucht en krab me op mijn achterhoofd.
“Wat ben je er toch eentje”ť zeg ik.
Dan loop ik met een licht gevoel in mijn buik naar mijn kamer. Ik ga mij klaarmaken voor vertrek. Ik heb iets uit te zoeken.
In de kleding die ik gisteren zelf aan wou doen toen we naar het dorp gingen loop ik door het dorp. Ik kijk goed om mij heen of ik een van de jongens zie die mij gisteren achterna zaten. Het zou het fijnste zijn als ik een van de groep te pakken krijg, ik heb besloten dat als ze met meer dan drie zijn ik de benen neem. Ik moet weten wat zijn van de Akatuski weten. Misschien ben niet alleen ik maar is de hele Akatuski in gevaar. Ik heb tegen Pain gezegd dat ik een ommetje ging maken. Hij was er niet al te blijf mee. De vorige keer toen ik een ommetje ging maken werd ik ontvoerd, maar toch heeft hij mij toestemming gegeven. Ik heb een tas bij me waar het eten in zit dat ik kon bewaren. Het is voornamelijk dango en een paar rijstbollen. Ik heb er ook nog twee flessen water in gestopt. Na vier uurtjes lopen voel ik plots een hand op mijn schouder. Ik draai me om en kijk in het gezicht van Subarashii.
“Wat loop jij hier nou rond te dwalen?”ť vraagt hij.
“Gewoon een ommetje maken”ť zeg ik.
Aan de ene kant ben ik blij hem te zien, aan de andere kant helemaal niet. Hij kijkt naar de tas in mijn hand.
“Waar is die voor?”ť vraagt hij.
“Voor mijn picknicken”ť zeg ik.
Hij fluit.
“Dat klinkt nog eens romantisch. Zin om het met mij te delen?”ť vraagt hij.
Ik kijk hem even raar aan.
“Je bedoel samen picknicken?”ť vraag ik.
Hij glimlacht.
“Niet als jij het niet goed vind”ť zegt hij.
Ik haal mijn schouders op.
“Ik vind het niet erg hoor”ť zeg ik.
Hij slaat zijn arm om mijn schouder.
“Zo mag ik het horen”ť zegt hij.
Ik word een beetje overdonderd door deze plotseling aanraking en zeg niets terug.
“Wat dacht je van het park als locatie?”ť vraagt hij.
“Uhm… oké….”ť zeg ik dan maar.
Hij drukt mij nog iets steviger tegen zich aan.
“Zo mag ik het horen.”ť
Reacties:
Oohhoohooo~ Kumo heeft beet bij een Hyuuga <3 Bofkomt! x']
Perv Kitteh zal jullie bekijken <33 Want hij wil géén actie missen *wenkbrouw friebel*
Leuk hoofdstuk~ Euh, niks op aan te merken x'3
-xXx-
ga zo door!