Hoofdcategorieën
Home » Harry Potter » One-shots » First times (an Oliver Wood one-shot)
One-shots
First times (an Oliver Wood one-shot)
[Serena P.O.V.]
"Waar is Plank?" Zei Harry, die besefte dat hij er niet bij was.
"Nog steeds onder de douche." Zei Fred. "We denken dat hij zich probeert te verdrinken." Ik zuchtte toen elk aanwezig paar ogen hun blik op mij richtte.
"Serena?" Zei een van de tweelingbroers.
"Ik hoop dat je niet denkt wat ik denk dat je denkt, Wemel."
"Serena je moet gaan. Jij bent de enige met wie hij nu praat."
"Best. Ik ga al." De tweeling trok me overeind en, nadat ik Harry had beloofd dat ik later nog even langs zou komen met Olivier, liep ik naar het zwerkbalveld.
De deur van de kleedkamer kraakte zachtjes, toen ik hem open duwde. Zuchtend liep ik richting de douches, mijn jas achterlatend op een van de banken.
"Olivier?" Ik liep de hoek om en mijn adem bleef in mijn keel steken. Ik had Olivier nog nooit.. naakt gezien. Wel zonder shirt of alleen in zijn boxershort, maar nog nooit... Oké, niet belangrijk nu. Ik richtte mijn blik op zijn gezicht en zag de trieste blik in zijn ogen.
"O Olivier." Ik liep naar hem toe, ondertussen proberend mijn blik op zijn gezicht gericht te houden, en niet lager. Zonder er bij na te denken stapte ik de waterstraal in en sloeg ik mijn armen om zijn middel. Hij liet zijn hoofd op mijn schouder zakken en sloeg zijn armen om mijn heupen heen. Tien minuten lang stonden we daar, zonder ook maar een woord te zeggen. Uiteindelijk dwong ik hem de douches te verlaten en haalde ons zo uit de pijnlijk vreemde situatie. Tenminste, dat dacht ik. Normaal gesproken zou hij zichzelf hebben eh.. bedekt, aangezien hij op dit moment niets droeg. Maar hij keek niet eens naar de handdoek die naast hem lag.
"Eh.. Olivier?" Geen reactie.
"Olivier!" Weer niks.
"Kun je alsjeblieft iets-"
"Het is mijn schuld, hé?" Ik zuchtte.
"Dat is het niet. Olivier je bent een geweldige aanvoerder. Dat zal niemand ooit ontkennen. Wat er met Harry gebeurde was gewoon pech. Perkamentus was woest. De dementors mogen niet op het schoolterrein komen. En je hoeft je geen zorgen te maken om die beker, want ik weet dat jullie toch wel winnen." Ik liep naar hem toe, greep zijn handen en trok hem overeind. Daarna greep ik zijn handdoek en sloeg die om zijn heupen. Hij werd rood.
"S-sorry. Ik-"
"Het is al goed. Maak je er maar niet druk om."
"Serena?"
"Hmm?"
"Dank je."
"Daar zijn we vrienden voor."
"Vrienden. Juist." Bij het zien van zijn uitdrukking, vroeg ik me af of er soms nog iets was wat hij wilde zeggen, maar voor ik hem er naar kon vragen, merkte ik dat hij recht naar mijn borsten staarde. Ik bracht mijn vingers naar zijn oor en knipte er luid mee, op die manier zijn trance verbrekend.
"Het spijt me. Het is gewoon.. Je shirt." Ik keek omlaag en zag dat mijn bh zichtbaar was.
[Olivier P.O.V.]
Ik kon mijn blik niet van Serena's lichaam losrukken. Ze knipte met haar vingers. Shit, ze heeft me zien staren. Kom op, Plank! Hou op met die nonsens!
"Sorry." Mompelde ik. "Het is gewoon.. Je shirt." Ze keek omlaag en begon te vloeken.
"Kan ik iets van jou lenen?"
"Tuurlijk." Ik liep naar mijn kluis en rommelde er in, tot ik een schoon shirt vond. Haar shirt was uit voor ik me om kon draaien, en opnieuw kon ik mijn blik niet van haar lichaam losrukken. Dit is verkeerd! Ze is mijn beste vriendin! Plotseling merkte ik de verandering onder mijn handdoek op. God, ik moet weg hier!
"Ik eh.." Wat de fuck moet ik nu doen?
"Ik wacht buiten wel even." Zei Serena, waarna ze haar spullen bij elkaar pakte en de deur uit liep. Snel kleedde ik me aan en verliet de kleedkamer om me bij haar te voegen.
---------------------------------------------------------------------------------------------
[Serena P.O.V.]
Ik probeerde het beeld van een naakte Olivier Plank uit mijn hoofd te krijgen. Het was een week na de wedstrijd van Griffoendor tegen Huffelpuf en ik lag in mijn bed. Mijn blik gleed naar de dreuzelwekker naast mijn bed en ik slaakte een geërgerde zucht. Ik gleed mijn bed uit en sloop de trap af. Ik maakte me niet druk over het feit dat mijn haar een puinhoop was, of het feit dat ik enorme wallen onder mijn ogen had. Er was toch niemand in de leerlingenkamer, aangezien het even over drieën was. Toen ik even later mijn voet op de onderste traptrede zette, hoorde ik echter het krassen van een veer. Het zou me niet verbazen als het Hermelien was. Hermelien was een aardig meisje, dat zeker, maar soms kon ze echt te ver gaan met haar huiswerk. Het was echter niet Hermelien, maar Olivier. Ik liep op mijn tenen op hem af en keek over zijn schouder waar hij mee bezig was. Ik liet mijn blik over neergekrabbelde tijden en datums glijden en ik voelde mijn mond opvallen toen ik me realiseerde wat de tijden en datums voorstelden.
"Olivier Brandon Plank! Wat denk je dat je aan het doen bent?! Je traint je eigen team nog dood!" Hij draaide zich geërgerd om en keek me boos aan.
"Ga weg Serena. Ik heb hier nu geen tijd voor." Ik snoof.
"Nee dat klopt. Het enige waar jij tijd voor hebt is het vermoorden van je teamgenoten!" Ik hoorde gestommel op de trappen, maar dat kon me niet schelen. Ik was nog niet klaar.
"Heb je niet door wat je doet Olivier? Je draait door!" Ik registreerde vaag dat we nu omgeven werden door de leden van het zwerkbalteam, Ron en Hermelien.
"En waar voor?! Voor-"
"Waag het niet! Serena, ik zweer het je! Eén verkeerd woord-"
"Dat klote zwerkbal!" Er werd hoorbaar naar adem gehapt, maar het enige waar ik echt aandacht voor had was Olivier. Zijn ogen brandden en ik realiseerde me wat ik had gedaan. Zwerkbal was zijn leven en zijn heiligdom. En met de woorden die ik net had uitgeroepen, had ik zijn vriendschap verloren. Niet langer in staat hem aan te kijken, draaide ik me om en liep naar de trappen. Daar draaide ik me nog een keer naar Olivier.
"Sorry." Zei ik nauwelijks hoorbaar. Ik draaide me voor de laatste keer om en liep de trappen op.
---------------------------------------------------------------------------------------------
[Olivier P.O.V.]
"Kom op Alicia! Meer kracht achter die worp! Wemel hou op met lanterfanten! Potter heb je die Snaai nou nog niet?" Mijn stem was schor van het schreeuwen.
"Olivier! Genoeg! We trainen al vijf en een half uur lang! We kunnen niet meer!" Angelique bracht haar bezem naar de grond en liet zich uitgeput op het gras vallen, al snel gevolgd door Katie, Alicia, Fred en George. Harry was de enige die in de lucht bleef, op zoek naar de Snaai. Ik zuchtte,
"Goed dan. Training is voorbij!" Vermoeid stond mijn team op en leunend op elkaar liepen ze richting de kleedkamer. Ik sprong zelf terug op mijn bezem en begon doelloos rond te vliegen. Niet beseffend wat ik deed, vloog ik richting de toren waar onze leerlingenkamer zich bevond en langs de ramen tot ik aankwam bij het raam van de kamer van de vrouwelijke zevendejaars. Ik keek naar binnen, me afvragend waarom. Toen zag ik iets wat mijn aandacht trok. Serena lag opgekruld op het bed tegenover het raam. Er waren sporen van tranen te zien op haar gezicht en in haar handen hield ze.. Mijn T-shirt? Ik schudde verward mijn hoofd en vloog terug naar het zwerkbalveld.
---------------------------------------------------------------------------------------------
[Serena P.O.V.]
In mijn eentje liep ik naar het zwerkbalveld. De wedstrijd was al begonnen. Het was de laatste wedstrijd. De vorige wedstrijd had ik gemist, omdat ik simpelweg geen behoefte aan de drukte had. Ik stond aan de rand van het veld en keek omhoog, naar de stip boven het veld, die Harry voor moest stellen. Een kleine glimlach lag om mijn lippen. Het was de eerste oprechte glimlach sinds maanden. Mijn blik gleed van Harry naar Fred en George, die allebei heel hard hun best deden om de spelers van Zwadderich van hun bezem te slaan. Er werd vuil gespeeld, dat was duidelijk. Mijn blik gleed nu naar Angelique, Alicia en Katie en uiteindelijk naar Olivier. Ik kon zijn gezicht niet zien, hij was te ver weg, maar ik wist precies hoe hij keek. Plots klonk er luid gejuich en ik zag Harry en Malfidus achter de Snaai aan gaan. Het duurde niet lang voor Harry triomfantelijk zijn vuist omhoog stak en het stadion in juichen uitbarstte. Ik zag hoe Olivier Harry omhelsde, met tranen in zijn ogen. Al snel werd dit voorbeeld gevolgd door de gebroeders Wemel en de rest van het team. Ik zag hoe Olivier zich los maakte uit de omhelzing en zijn blik over de tribunes liet glijden, duidelijk op zoek naar iemand. Zijn gezichtsuitdrukking versomberde, een teken dat hij de gezochte persoon niet kon vinden. Ik draaide me om en liep weg, naar mijn slaapzaal. Ik verving mijn eigen shirt door het geleende shirt van Olivier en, voordat er ook maar iemand de leerlingenkamer in was geweest, liep ik naar de astronomietoren.
Afwezig voor me uit starend, speelde ik met de rand van het T-shirt. Het was het enige stukje dat ik nog had van Olivier. Ik wist dat alles verloren was. We hadden sinds die vreselijke ruzie heen woord meer met elkaar gewisseld en mijn hoop dat het ooit nog goed zou komen vervaagde snel. Ik had nog maar een paar weken te gaan op Zweinstein en dan moest ik de echte wereld in. Nooit meer door de, o zo bekende, gangen van de school lopen. Nooit meer zitten bij het meer. En nooit meer urenlang voor me uit zitten staren op het zwerkbalveld. Ik voelde een traan over mijn wang glijden, die al snel gevolgd werd door meer hete tranen. Achter me schraapte iemand zijn keel. Ik hoefde niet om te kijken, om te weten wie het was. Het gevoel dat ik kreeg was genoeg.
"Wat doe je hier?" Vroeg ik zacht.
"Je was niet bij de wedstrijd."
"Ik was er wel." Hij liep naar me toe en ging naast me zitten.
"Ik heb de tribunes afgezocht naar je."
"Ik zat niet op de tribune. Gefeliciteerd met je overwinning. Je hebt je droom waargemaakt." Zijn stem was zacht toen hij weer sprak.
"Ik heb meer dromen. Grote dromen." Hij stond op. "Ga met me mee." Voor het eerst sinds hij de toren binnen was gekomen, durfde ik naar hem te kijken.
"Waarom?" Hij gaf geen antwoord, maar stak zijn handen naar me uit. Zuchtend liet ik me door hem overeind helpen en keek ik toe hoe hij zijn bezem accio'de. Hij hielp me op de bezem en steeg op. Niet veel later landden we bij het meer en hij gebaarde dat ik hem moest volgen. We stopten uiteindelijk bij een grote boom.
"Herinner je je deze plek nog?" Ik knikte en ging op de deken zitten die hij tevoorschijn had getoverd.
"Hoe zou ik deze plek ooit kunnen vergeten?" Ik draaide me naar Olivier en zag dat hij nerveus was. "Ik kan niet geloven dat we hier nog maar zo kort zijn. Dat dit een van de laatste keren is dat we hier onder deze boom zullen zitten."
"Zeg dat. Die zeven jaren lijken maar zo kort." We zaten een tijdje zwijgend voor ons uit te kijken. "Serena.. Het spijt me."
"Wat zou je moeten spijten? Ik was degene die die ruzie is begonnen! Ik ben degene die zijn excuses aan moet bieden! Ik ben degene die zich als een rund heeft gedragen! De afgelopen maanden waren eenzaam, maar dat was mijn eigen schuld. Ik heb je gemist Olivier. Kunnen we alsjeblieft weer vrienden zijn?"
"Nee." Mijn hart brak op dat moment in duizenden kleine stukjes.
"Ik snap het." Ik stond op, klaar om terug naar het kasteel te lopen en te huilen tot ik niet meer kon. Voor ik ook maar een stap kon zetten, voelde ik hoe zijn hand zich om mijn pols sloot en hij me omdraaide.
"Serena, dat is niet wat ik bedoelde." Hij slikte hoorbaar.
"Wat is het dan dat je bedoelde, Olivier?" Ik kon het niet voorkomen dat er opnieuw een traan over mijn wang gleed. Zachtjes streek hij de traan weg met zijn duim.
"Ik bedoelde dat ik meer wil zijn dan een vriend. Vriendschap is niet genoeg. Niet meer. Ze hebben gelijk. Je beseft pas hoeveel je van iets houdt, als het er niet meer- mmph." Ik had hem getackeld, waardoor hij om was gevallen en had mijn lippen op de zijne gedrukt. Al snel beantwoorde hij mijn kus, die nu steeds heviger werd. Uiteindelijk lieten we elkaar even los. Ik keek in zijn twinkelende, bruine ogen en voelde hoe hij een lok haar uit mijn gezicht streek.
"Ik hou van je, Serena."
"Ik hou ook van jou." Ik keek omhoog naar de boom. "Weet je, ik geloof dat deze boom getuige is geweest van veel van onze 'eerste keren'."
"Hoe bedoel je?"
"Onze eerste ontmoeting, de eerste keer dat we samen huiswerk maakten, de eerste keer dat je me troostte na al het gepest van de anderen, onze eerste ruzie en onze eerste zoen-" Hij grijnsde.
"En moge er nog vele volgen!" Ik glimlachte en bloosde een beetje.
"Er is nog één eerste keer die ik met jou wil delen, hier op Zweinstein, onder deze boom." Hij boog zich naar me toe.
"En wat zou die eerste keer dan inhouden?" Ik grijnsde.
"Wat dacht je van een eerste date?"
"Dat komt voor elkaar. Maar ik denk dat het nu tijd wordt om terug naar de leerlingenkamer te gaan." Hand in hand liepen we naar de leerlingenkamer, waar het al snel duidelijk werd dat wij de enigen waren die niet doorhadden wat er was tussen ons. Fred, George en Harry hadden er zelfs een weddenschap over afgesloten, die Harry had gewonnen.
---------------------------------------------------------------------------------------------
5 jaar na het winnen van de Zwerkbalbeker op Zweinstein...
[Serena P.O.V.]
Een luid gejuich steeg op toen de zoeker van Pullover United de Gouden Snaai ving en ze zo de wereldcup binnen sleepten. Ik keek verbaasd op toen de minister van toverkunst, Romeo Wolkenveldt, het uitzinnige publiek tot stilte maande, omdat één van de spelers iets kwijt wilde. Iedereen volgde het Pullover United team, toen ze mijn kant op vlogen. Op een groot scherm was te zien wat er gebeurde, maar ik was blij met waar ik was op dat moment. Olivier kwam recht op me af en greep mijn handen.
"Lieve Serena, ik kan me nog herinneren dat we elkaar voor het eerst ontmoetten onder de treurwilg bij het Zwarte meer. Meer dan zeven jaar lang deelden we daar verschillende eerste keren. Ik kan me ook nog herinneren dat precies vijf jaar geleden de avond was, dat onze afdeling de zwerkbalbeker won. Op dat moment stonden we niet op goede voet met elkaar, maar dat veranderde gelukkig. De afgelopen vijf jaar met jou waren een geweldig avontuur en ik hoop dat ons avontuur nog veel langer mag duren. Serena Davids, wil je met me trouwen?" Ik hoefde niet na te denken, het antwoord was niet moeilijk.
"Ja, Olivier. Ik wil niets liever." Ik sloeg mijn armen om zijn hals en voelde zijn lippen op de mijne.
---------------------------------------------------------------------------------------------
7 jaar na het winnen van de zwerkbalbeker op Zweinstein
[Olivier P.O.V.]
"Olivier Brandon Plank! Dit is allemaal jouw schuld!" Ik glimlachte zwakjes, wetend dat ze er niets van meende, maar dat ze deels gelijk had.
"Mooi niet, schat. Daar zijn er namelijk twee voor nodig en jij hebt er net zo hard aan meegewerkt."
Een half uur later...
"Ik hou van je." Serena's stem klonk vermoeid, maar gelukkig. Ik kuste haar zacht op de mond en keek vervolgens naar het kleine, roze bundeltje in haar armen.
"Ik hou ook van jou." Serena keek nu ook omlaag.
"Ze is mooi, hé?"
"Ja, net als haar moeder." Ik kuste Serena opnieuw en streelde zachtjes het wangetje van mijn dochter. Onze dochter. Susannah Katie Plank.
THE END
Reacties:
Geweldig verhaal!! Love it