FanFic.nl

Verbeelding [Afgelopen]

9.

Georg en David waren al gaan kijken waar het lawaai vandaan kwam. David viel bijna flauw door al het bloed. Hij kon er niet zo goed tegen, waar Georg dan weer hard om lachte. “Bel liever een ambulance dan me uit te lachen,”� gromde David. Georg deed wat David zei en belde een ambulance. Net dat moment kwamen Gustav en Tom terug. In één adem legde David uit hoe Bill er nu uitzag in zijn badkamer. Tom trok wit weg en ging meteen kijken. “Mijn gott Bill,”� kreunde Tom. Hij trok hem een boxer aan en keek als Bill nog hardslag had. Die had hij ook, maar nogal onregelmatig. “En jullie hebben al een ambulance gebeld?”� vroeg Tom. David knikte. Al snel was de ambulance er. Terplekke konden ze al glassplinters verwijderen, maar nog niet alles. Toen Bill op de brancard lag kwam hij langzaam bij bewustzijn. “Tom?”� kreunde hij. “Ik ben hier Bill,”� suste Tom. “Ik ben gek, sluit me op,”� fluisterde Bill. “Nee, dat zou ik nooit doen!”� reageerde Tom, maar Bill had zijn ogen alweer gesloten. Tom kroop mee in de ambulance. David, Georg en Gustav bleven in de studio, ze zouden er toch niet veel kunnen doen.

Nerveus zuchtte Tom de hele tijd. De zak met Bill zijn kleren die hij vast had was al helemaal verkreukelt en nat van zijn zweethanden. “Verdomme,”� mompelde hij toen hij zijn klamme handen opmerkte. Dokter White kwam op Tom aflopen. “Meneer Kaulitz?”� vroeg hij. Tom sprong meteen recht. “Gaat alles wel goed met hem?”� vroeg Tom meteen. Dokter White schoof zijn brilletje hoger op zijn neus. “Hij heeft toch redelijke wonden opgelopen die een litteken zullen worden,”� zei de dokter. Tom zuchtte. Ergens had hij dit ook wel kunnen verwachten. “Kan ik hem zien?”� vroeg Tom. De dokter knikte en gebaarde dat Tom hem mocht volgen. Tom zijn handen werden meteen klam toen hij Bill zag liggen. Overal op zijn huid zaten kleine plakkertjes. Sommige al iets groter tot immens. “Ik heb je kleren bij,”� zei Tom en gaf de verfrommelde zak aan Bill. “Bedankt,”� zei Bill zacht. “Ik kom zo bij jullie terug,”� zei dokter White en hij verliet de kamer. Bill kroop van het bed af en trok voorzichtig zijn trainingsbroek aan. “Ik ben echt blij dat je mijn training mee hebt genomen,”� zei Bill dankbaar. “Dat was gewoon het eerste wat ik vond,”� zei Tom. Bill glimlachte slap en trok zijn Adidas jasje aan. “Je shirt?”� vroeg Tom. “Dat doet pijn,”� mompelde Bill. “Komt ervan als je enkel strakke shirts wil hebben,”� plaagde Tom. Bill grinnikte kort en ritste het jasje dicht en ging weer liggen.

Dokter White kwam weer binnen en vroeg als Tom ging zitten. Zelf nam hij ook een stoel en ging aan de andere kant van Bill zijn bed zitten. “Ik had dus gezegd dat ik vandaag op observering kwam, maar dat was dus niet nodig want Bill is zelf hier beland. Daarom wil ik hem voor een paar dagen of weken hier houden voor observatie en om te kijken wat er met hem gebeurt. En zo kunnen we ook op tijd ingrijpen als er zich een vreemd iets voordoet, maar ik heb wel de toestemming van jullie beide nodig,”� zei de dokter. Hij gaf Bill een blad en een pen. Bill keek Tom aan. “Ik laat jullie even alleen voor overleg,”� zei dokter White en mee was hij de deur uit. Bill bekeek het blad. “Ben ik echt al zo gek Tom?”� Bill huilde nog net niet. “Nee Bill, echt waar niet, maar misschien is het voor je eigen bestwil?”� Daar had Tom iets gezegd, maar dat besefte hij nu nog niet. Dat zou nog wel komen.

Bill en Tom hadden het papier ondertekend. Ook dokter White moest het ondertekenen. Hij ondertekende het zonder aarzelen. “Goed, maar dit is niet echt de geschikte plaats om Bill te observeren. We brengen hem morgen naar een andere afdeling van het ziekenhuis, waar het rustiger is. En ik moet u wel meedelen dat er maar één keer per week bezoek mogelijk is, en dat is meestal op zondag. Op verjaardagen of feestdagen is er natuurlijk ook een mogelijkheid tot bezoek.”� Tom en Bill keken elkaar even aan. Tom knikte aanmoedigend. Wéér een fout. Domme Kaulitz. Dokter White glimlachte en schudde de hand van beide jongens en stond recht. “Om negen uur is het bezoekuur voorbij.”� Nadat hij het laatste woord had uitgesproken ging hij weer weg. Een stilte heerste in de ziekenkamer. “Ik hoop dat het goed komt Bill,”� fluisterde Tom zachtjes. Hij nam Bill zijn hand vast. Bill mompelde iets en sloot dan zijn ogen. “Als je het niet erg vind, ga ik slapen,”� zuchtte hij. “Nee, doe maar, dan ga ik weer, het bezoek uur is toch zo voorbij, tot zondag Bill,”� fluisterde Tom zachtjes en stond recht en verliet Bill zijn ziekenkamer. Al piekerend reed hij in zijn cadillac terug naar de studio. Pas nu besefte hij dat ze de nieuwe album moesten uitstellen en de fans inlichten. Natuurlijk zou hij niet vertellen dat Bill in een psychopathisch ziekenhuis verblijft. Dat zou Tom in nog geen honderd jaar aan de media verkondigen.

“En?”� Georg, Gustav en David zaten tegenover Tom op de bank. “Hij blijft een tijd daar voor observatie, dus de album zal moeten uitgesteld worden,”� zei Tom. “Komt wel in orde, we vertellen dat Bill erg ziek is geworden,”� zei David. “Ja, lijkt mij ook de beste oplossing,”� zei Gustav. Ook Georg knikte. “Elke zondag kunnen we op bezoek gaan,”� zei Tom afwezig. Hij begon nu te twijfelen als hij er wel goed aan had gedaan om Bill te steunen dat hij daar zou blijven. “Maar wat als de pers ons spot bij dat ziekenhuis? Er staat volgens mij echt in het groot op ‘psychiatrisch ziekenhuis’ ze gaan echt niet geloven dat we een crewlid gaan bezoeken als Bill er niet blij loopt,”� zei Georg. “Je hebt een punt,”� mompelde Tom. “Dan moeten we undercover gaan, zo normaal mogelijk gekleed gaan,”� zei David. Iedereen knikte.

Reacties: