FanFic.nl

"Obsessie" [afgewerkt!]

Chapter 15.

Bill had toch redelijke zenuwen toen hij zijn laatste boeken in een doos stopte. Tevreden plakte hij hem toe met duck tape. Met een rode stift schreef hij er ‘boeken’ op. Bill keek nog even als hij alles wel had. Zijn kleerkast was leeg, zijn boekenkast was leeg, zijn bureau was leeg. Alles zat in dozen en in een koffer. En zijn rode pen zat in zijn broekzak. Marie kwam binnen. Ze had een cadeautje voor Bill. “Dankje,”� zei Bill voor hij het papier losmaakte. Een kader kwam tevoorschijn. In die kader zat een foto van Bill en Marie. “Mijn achtste verjaardag!”� lachte Bill. Hij bekeek de foto goed. “Echt bedankt!”� glimlachte Bill en omhelsde Marie. “Ik ga je missen.”� Marie ging door zijn haren. “Ik ga jou ook missen,”� zei ze zacht. Bill glimlachte en stopte de foto vanboven in zijn koffer. Die ging hij zeker en vast op zijn kamer ophangen. “Ik laat je nog even,”� zei Marie en ze ging weer weg. Bill haalde nu voorzichtig alle papieren van zijn muur. Hij zou ze thuis in een ringmap duwen en bewaren. Met een zucht plofte hij op zijn bed. Deze kamer zou hij absoluut niet gaan missen want hij had er zich hier nog nooit thuis gevoeld.

“Bill, bezoek!”� Marie stond weer in zijn kamer, met Simone en Tom achter haar. Bill glimlachte blij en omhelsde hen beide. Hij had hen zo gemist. “Ik help jullie wel even met de spullen naar de auto te brengen,”� zei Marie. “Dankje,”� zei Simone en ze begon een heel gesprek met Simone. “Ik vind het geweldig dat je naar huis mag,”� zei Tom enthousiast. “Ja ik ook,”� glimlachte Bill. Hij nam zijn koffer vast. Gelukkig zaten er wieltjes onder. Tom nam de doos met boeken op. “Wat boeken lees jij allemaal?”� vroeg hij al kreunend. Bill somde alle titels van zijn boeken op. Tom kon het niet echt geloven dat zijn tweelingbroer een leesnerd was. “Het is niet omdat ik graag lees dat ik een nerd ben,”� bromde Bill. “Ja ja, zal wel,”� mompelde Tom. Bill gniffelde en zette het grote koffer in de kofferbak van de auto. Tom zette de boeken er bovenop. Simone en Marie kwamen aan met nog twee dozen. Daar zaten Bill zijn teken spullen en andere spullen in. Bill gaf Marie nog een lange knuffel. “Ik kom snel nog wel eens langs,”� zei hij. “Als bezoeker liefst,”� knipoogde Marie. “Natuurlijk, ik wil hier nooit meer als patiënt komen.”� Marie glimlachte. “Ik hoop dat je nog een goed leven kan leiden,”� zei ze en ging door Bill’s haren. Bill kroop op de achterbank van de auto, langs Tom en zwaaide naar Marie. Een raar, bekend gevoel bekroop hem. Hij miste haar nu al.

Bill zette de laatste doos op zijn kamer. Hij was hier in geen tijd meer geweest. Vorige zomer had hij het samen met Simone geverfd en opgeknapt voor als hij naar huis zou mogen komen. De muren waren wit en rood. De meubels waren zwart en rood. Het tapijt langs zijn bed was donzig wit. Een grote boekenkast stond langs zijn bureau. Met een glimlach zette hij alle boeken die hij had erin. Hij merkte nu pas dat er op de middelste plank een paar nieuwe boeken stonden. Hyper enthousiast bekeek Bill de boeken. Hier zou hij zich weer dagen mee kunnen bezig houden. Toen al zijn spulletjes op zijn plek stonden hing Bill al zijn kleren in zijn kleerkast. De kast was gemaakt uit donker hout. Een erfstuk van zijn overgroot vader, en daar was hij trots op. Tom had de kamer tegenover die van hem gekregen. Bill herinnerde zich al niet meer wat die vroeger was geweest. Misschien was die toen ook al van Tom.

’s Morgens bij het ontbijt was het rustig. Bill voelde zich raar hier. Hij besefte nu pas dat hij hier voor altijd mocht blijven. “Moet ik nu ook naar school na de zomervakantie?”� vroeg Bill. Simone keek op van de krant. “Ja, ik heb je ingeschreven in de basisschool waar je vroeger naar de kleuterschool ging,”� zei Simone. “En Tom?”� vroeg Bill die naar Tom keek. “Ik ging altijd al naar die school, dus ik blijf daar,”� zei hij voor hij een hap van zijn boterham met kaas nam. Bill knikte. School maakte hem niet enthousiast, maar bang. Hij wist niet eens echt hoe een echte school eruit zag. Hij ging altijd al naar school in de instelling en van de kleuterschool kan hij zich niets meer herinneren. Hij was vijf toen hij er weg ging en nu is het al weer vijf jaar later, het is dus normaal dat hij zich dat niet echt meer herinnert. “En naar welk leerjaar ga ik dan?”� vroeg Bill. “Het vijfde, je wordt 11, net als Tom, ik heb gevraagd als jij bij hem in de klas kan komen,”� zei Simone. Bill knikte. “Dat zou geweldig zijn,”� glimlachte hij. Tom grijnsde tevreden. Hij was ook blij dat Bill bij hem in de klas zou komen. Dat zou het voor Bill gemakkelijker maken. Bill at het laatste stukje boterham met jam op en dronk zijn koffie op. Simone was ondertussen al opgestaan. “Je hebt nu al een snor, hoe zou dat later wel niet zijn!”� plaagde Tom. Bill trok zijn wenkbrauw op en begreep de grap niet waardoor Tom de slappe lach kreeg. Hij gebaarde naar Bill’s lip en toen had hij wel de grap. Bill lachte en likte de koffiesnor weg. “Ik ben blij dat ik je terug heb,”� zuchtte Bill. “Ik ook,”� zei Tom. Samen ruimde ze de tafel af. “Ik laat je nooit meer gaan,”� zei Bill en hij omhelsde Tom onverwacht waardoor hij een bord liet vallen. Bill liet niet los. Tom gniffelde en sloeg nu ook zijn armen rond Bill. “Jij bent alles wat ik ben, en alles wat door mijn aderen vloeit."

bedankt voor het lezen en voor alle lieve reacties.
Ik hoop dat jullie dit toch een leuk verhaal vonden.
In het volgende hoofdstuk staat de epiloog

Reacties: