FanFic.nl

Our own Humanoid world

23. vrijdag middag 26/02/2010

Jorinde point of view
Mijn blik viel op een heerlijke twix. Ik greep ernaar en maakte het pakje open. Ik nam een hap en besefte dat dit me niet meer smaakte om twee redenen. Reden één: Danny zat met open mond skittles te eten en reden twee, het smaakte gewoon niet. Ik kieperde alles in de vuilnisbak en nam een flesje water uit de koelkast die er stond. “Ik verveel me,”� zei ik jammerend en probeerde het lege flesje in de vuilnisbak te werpen. En met mijn gooikunsten was het er natuurlijk een meter naast. “Doe dan iets,”� zei Danny wijs. “Slim van je,”� zei ik en verliet de kamer. “Luchtje scheppen!”� riep ik nog. Ik ging het hier eens verkennen. Met een harde boink liep ik tegen een persoon op. Ik vloog zeker drie meter verder op de grond. “Zeg kijk eens uit,”� mompelde ik. Ik wreef over mijn voorhoofd. “Sorry,”� zei Bill met pijn in zijn stem. “Heb ik je pijn gedaan met mijn harde kop?”� vroeg ik toen Bill me hielp opstaan. “Nee hoor,”� gniffelde Bill. “Jij mij wel,”� zei ik zielig. “Och arme,”� zei Bill en duwde op mijn voorhoofd. “Auw,”� zei ik en trok een pruillip. “Zeg kan ik even met je praten?”� vroeg Bill. “Eh, jah,”� mompelde ik. Hij nam mijn pols vast en trok me een ruimte in. Geweldig, we stonden in een kast met allemaal poetsmateriaal en de geur van detol kwam mijn neus in. Meteen was ik al misselijk. “Wat wilde je zeggen?”� vroeg ik. Bill keek me even aan. Ik trok vragende ogen op.

Makbule point of view
Verveeld stal ik een paar skittles uit de kom tussen Tosca en Danny in, en stak die in mijn mond. “Ik verveel me,”� zei ik en ging zitten. “Zei Jorinde 7 minuten geleden ook,”� zei Danny. “Dat weet ik,”� grijnsde ik. “Gaan we de stad in?”� vroeg ik. “Ja, is goed,”� zei Tosca. Danny stemde ook in. We gingen Jorinde zoeken. Opeens sprong Bill tevoorschijn. “Wat is er?”� vroeg hij. “We zoeken Jorinde. “Ze heeft even geen tijd om mee te komen,”� zei Bill zo luid mogelijk. Tosca en ik gaven elkaar een blik van hier-is-iets-gaande. “Oké dan,”� zei ik. Danny, Tosca en ik liepen naar buiten. “Wat zou er gaande zijn?”� vroeg ik. “Ik weet het niet,”� mompelde Tosca. “Zou Bill eindelijk zijn liefde voor Jorinde verklaren?”� vroeg ik. “Ik weet het niet,”� gaf Tosca toe. “We kunnen Jorinde vanavond uithoren,”� zei Danny. “Slim van je,”� zei ik. We liepen de eerste beste winkel binnen en merkte dat we in een dure boetiek zaten. “Niet voor onze portemonnee,”� gniffelde ik. We liepen naar de volgende winkel en ik vond het hier wel leuk. “Gave kleding,”� bracht Danny uit. “En gelijk heb je,”� zei ik. Ik nam wat kleren en ging richting pashokjes. Tosca stond er al voor de spiegel.

Bill point of view
“Waarom mocht ik niet mee?”� vroeg Jorinde. Ze sloeg haar armen over elkaar. “Daarom,”� zei ik wijs. Jorinde trok een gezicht en schoof de poetsproducten van haar af. “Wat moet je me vertellen?”� vroeg Jorinde. “Eerder wat vragen,”� zei ik. “Wat dan?”� vroeg Jorinde. “Waar ben jij in hemelsnaam mee bezig?”� vroeg ik. “Ik weet niet wat je bedoeld,”� zei Jorinde. “Oh komaan, roken, drinken, ’s nachts in de regen buiten liggen, niet eten,”� zei ik. Even stond ze met haar mond vol tanden. “Ik doe wat ik wil,”� zei ze uiteindelijk. Ik trok een wenkbrauw op. “Ik heb aan je moeder beloofd dat ik op je zou passen, dus ga je ook eens naar me luisteren,”� begon ik. “Oh, ga je mijn moeder spelen?”� vroeg Jorinde. Haren ogen waren op de grond gericht. De bus mr. Proper was duidelijk interessanter. “Voor even wel ja,”� zei ik. Nu keek Jorinde me wel aan. Er zat iets raars in haar ogen. Iets dat ik niet kon beschrijven. “Wat ga je me dan allemaal verbieden?”� siste Jorinde. “Ik wil niets verbieden, maar ik wil je enkel vragen om met al die onzin te stoppen,”� zei ik. Jorinde beet op haar lip. “Je gaat het je echt beklagen, geloof me,”� zei ik. Waarom wilde ze dan niet naar me luisteren? “Wat nog meer moeder?”� vroeg Jorinde. Ik sloeg een hand tegen mijn voorhoofd. “Ik wil je moeder niet uithangen, maar ik wil enkel het beste voor je, sinds ik je heb leren kennen ben je veel voor me geworden, dat wil ik gewoon niet kwijt,”� zei ik. Jorinde keek me weer aan. “Echt?”� vroeg ze. Ik knikte. Ze krabde achter haar oor. Ze opende haar mond om wat te zeggen. “Maak je gewoon geen zorgen om me, het gaat echt prima met me,”� zei Jorinde. Ze had haar blik weer van me afgewend. “Ik geloof je langs geen kanten,”� zei ik. We waren ondertussen gaan zitten tussen alle dweilen en poetsproducten. “Jammer maar je zal het toch moeten doen,”� zei Jorinde vast besloten. “Koppig kind,”� zei ik en porde Jorinde in haar zij. “Tja, dan ben ik dat maar, ik ga, doei,”� zei Jorinde. Ze kroop overeind en zocht steun aan een dweil om niet te vallen. Ze deed een raar loopje en liep toen de kast uit. Verbaasd bleef ik achter. Dat kind gaat niets loslaten voorlopig. Tja, dan moet ze het zelf maar weten, maar ik blijf haar in de gaten houden. Ik liep Jorinde achter na. “I’ll be watching you!”� riep ik haar na. “Je doet maar!”� riep Jorinde terug. “Oké!”� tierde ik. Ik lachte en ging weer naar de rest. “Man hoeveel had jij in je blaas zitten,”� vroeg Tom. Hij trok een gezicht en ik gaf hem een por. “Ik kwam iemand toevallig tegen en sloeg een praatje,”� zei ik. “Ja ja,”� zei Tom. “Sufkop,”� zei ik kneep in Tom zijn arm.

Reacties: