FanFic.nl

Tell me why! (jonas brothers)

deel 7: in shock

Jennifer pov:
Ik draaide me om en daar stond Damiën. Hij zag er kwaad uit. ‘Zo, aan het bellen met je nieuwe vriendje?’ ‘Het is m’n vriendje niet’ zei ik boos. Dat zou ik Sascha ook nooit aandoen. ’Als jij het zegt’ ‘wat kom je doen?’ ‘ik kom afscheid nemen. Ik snapte er niks van. ‘Afscheid nemen, hoezo?’ Ik was bang voor hem. Ik had hem vaak agressief gezien, maar nog nooit zo kwaad. Ik liep achteruit en wou vluchten maar inplaats daarvan botste ik tegen een muur op. Ik kon geen kant op. Hij kwam dichterbij ‘niemand maakt het uit met mij’ zei hij toen hij recht voor m’n neus stond ‘en al helemaal niemand slaat mij!’ Hij hief langzaam zijn hand omhoog. In zijn hand hield hij een mes. Ik Schrok. Hij ging me toch niet vermoorden. Ik sloot mijn ogen. Ik wou het niet zien. Net toen ik dacht dat ik er was geweest hoorde ik een schreeuw’ nee, niet doen’ het was engels. Nee het was toch niet. Ik deed mijn ogen open. Vanuit m’n ooghoeken zag ik Nick staan. Damiën draaide zich nu naar hem om. Daardoor raakte hij met zijn mes mijn bovenarm. Langzaam kwam er bloed uit een snee. Het was geen diepe snee, maar toch deed het verrekte pijn. Ik zakte tegen de muur naar beneden ‘Ach deed ik je pijn’’ zei hij sarcastisch ‘maar kijk wie we daar hebben. Je vriendje. Hij komt je helpen’ hij liep dreigend op Nick af ‘helaas voor jou, kan je haar niet helpen’ hij hield z’n mes omhoog. Eerst maak ik jouw af en dan mijn lieve ex-vriendinnetje’ hij heft zijn hand omhoog. Ik begon te huilen. De tranen bleven maar over mijn wangen stromen. ‘Wees maar niet bang, het duurt niet lang’ hoorde ik Damiën tegen Nick zeggen. Opeens hoorde ik de deuren openklappen. Iets van drie politiemannen kwamen binnengestormd met hun wapen op Damiën gericht. ‘LAAT JE WAPEN VALLEN’ Damiën schrok. We waren gered. Damiën liet zijn hand zakken. ‘oke, maar eerst..’ Hij hield zijn hand omhoog. Ik begon harder te huilen. Ik hield m’n stijf ogen dicht. Opeens hoorde ik een schot. Vervolgens voelde ik twee armen die zich stevig om mij heen drukte. ‘het is goed, alles is veilig. Je bent veilig nu, er kan je niks meer gebeuren’ hoorde ik de zachte stem van Nick fluisteren. Ik deed m’n ogen langzaam open. Nik zat knielend naast me en hield me stevig vast. De tranen rolde over m’n wangen. Achter Nick zag ik het levenloze lichaam van Damiën liggen. ‘Is hij…? Ik kon het woord dood niet over m’n lippen krijgen. De politie knikte. Ik begon nog harder te huilen. Nick drukte mij nog steviger tegen hem aan. M’n shirt was helemaal rood van het bloed en Nick’s shirt begon ook al aardig rood te worden. ‘Nick, je shirt is helemaal…’ ik kon mijn zin niet afmaken want sascha kwam binnengestormd. Ze kwam naast me zitten en hield me stevig vast. ‘Oh, jen ik was zo ongerust. Ik wou naar binnen komen. Maar ik mocht niet van meneer hier’ ze wees naar Joe die verbaast stond toe te kijken. Nick liet me los. ‘Gaat het?’ Vroeg sascha. Ik zei niks.

Nick pov:
Ze zat daar maar. Stil voor zich uit te staren. Sascha hield haar stevig vast. Het liefste had ik haar ook vastgehouden, maar op dit moment had ze meer aan Sascha dan aan mij. Damiën was inmiddels al naar het ziekenhuis gebracht, ook al was hij dood. M’n shirt was helemaal rood van Jennifer’s bloed. In het hotel maar een ander shirt aandoen dacht ik. Joe kwam naast me staan ‘wat is er gebeurd?’ Fluisterde hij in m’n oor. Ik nam hem mee naar buiten. Ik vertelde hem het hele verhaal. De helft had hij al gehoord van Sascha, maar toch zat hij geboeid te luisteren. ‘Heftig’ was het enige dat hij uit kon brengen. Sascha kwam naar buiten en ze hield Jennifer nog steeds stevig in haar armen. ‘We gaan even naar het ziekenhuis voor die wond en daarna naar huis om bij te komen. Ik denk niet dat we vandaag nog wat leuks gaan doen, sorry jongens’ ‘geeft niet’ zei Joe ‘wij gaan mee!’ Zei ik toen ‘weet je dat wel zeker?’ Vroeg Sascha ‘ja, wij willen er voor haar zijn als ze ons nodig heeft’ zei Joe vastbesloten. ‘oké dan’’en we liepen stil richting ziekenhuis. ‘Heeft ze al wat gezegd?’ Fluisterde ik in Sascha’s oor. Ze schudde haar hoofd. ‘Nee, ze is in shock denk ik’ ik knikte. Toen we in het ziekenhuis waren zei de dokter dat er één iemand mee naar binnen mocht. Sascha liet haar los ‘ga jij maar’ zei ze tegen me. ‘Weet je het zeker?’ Ze knikte en gaf Jennifer over aan de dokter. Ik iep ze achterna. Tijdens het hechten van de wond gaf ze geen kick. Inmiddels huilde ze ook al niet meer. Het enige wat ze had was een lege blik op haar gezicht. Emotieloos, zonder gevoel. Ik maakte me ernstig zorgen.

Joe pov:
Nick was met haar mee naar binnen gegaan. Ik ging naast Sascha zitten die op één van de stoelen in de wachtkamer was gaan zitten. Ik sloeg langzaam een arm om haar heen. Ze zag er gebroken uit. ‘Gaat het?’ Vroeg ik voorzichtig ’nee, eigenlijk niet. M’n beste vriendin en jouw broertje zijn bijna vermoord en ze zegt nog steeds niks, dus nee het gaat niet echt goed’ ik drukte haar stevig tegen me aan ‘het komt wel goed’ fluisterde ik ‘hoe weet je dat?’ ‘Geen idee, dat gevoel heb ik, we zijn nu toch van Damiën af?’ Ze knikte. Toen ging de deur van de behandelkamer open. Jennifer kwam de kamer uit en liep rechtstreeks door naar de uitgang. Ze was duidelijk in shock. Logisch ze is bijna vermoord door haar ex. Sascha liep achter haar aan. Nick kwam achter haar aan door de deur van de behandelkamer. Hij hield een doosje met medicijnen in zijn handen. ‘Voor de pijn’ legde hij uit. ‘Hoe ging het?’ Vroeg ik terwijl we richting de uitgang liepen ‘geen kick, ze gaf geen enkele kick. Ze huilde zelfs niet’ het leek of hij zelf bijna in huilen kon gaan uitbarsten. Ik sloeg een arm om hem heen. Ook tegen hem zei ik dat het allemaal wel goed kwam.

Sascha pov:
We waren bij haar huis aangekomen. Ze deed de deur open. Ze leek wel een machine. Alles deed ze zonder een woord te zeggen. Ik pakte haar vast en zette haar op de bank neer. Ik haalde water en zette het voor haar neer op tafel. Ze pakte het glas en bracht het langzaam naar haar mond. Ik zag hoe haar hand trilde. Joe en Nick waren inmiddels ook binnengekomen. ‘Ik bel Kevin’ zei Joe en hij verdween weer naar buiten. ‘Ik trek haar even een schoon shirt aan red jij je zo?’ Nick knikte. Ik pakte Jennifer bij haar hand en nam haar mee naar boven. Voorzichtig zette ik haar op het bed neer. Ik trok het shirt over haar hoofd. De dokter had alles al schoongemaakt. Ik zag dat ze nu ook over haar hele lichaam trilde. Ik pakte een schoon shirt uit de kast en trok het over haar hoofd heen naar benden. Ik liep naar de badkamer om een borstel te pakken. Opeens hoorde ik een harde bonk en gehuil. Snel rende ik terug. Blijkbaar had ze met haar hand tegen de muur geslagen en was ze van de pijn door haar knieën gezakt. Ze had nu met haar rug tegen de muur aan. Ze had haar hoofd verborgen in haar handen. Ik knielde naast haar neer. ‘Wil je dat ik je ouders bel?’ Ze knikte. Ik riep Nick. Nick kwam naar boven gerend. ‘Wil je even op haar letten. Ik ga even haar ouders bellen’ hij knikte. Ik keek naar Jennifer en liep de kamer uit.

Nick pov:
Sascha had gevraag of ik even op Jennifer wou letten. Natuurlijk wou ik dat allen ik had geen idee wat ik moest doen. Ik ging naast haar zitten. Ze hief langzaam haar hoofd omhoog. ‘Het is mijn schuld’ zei ze zacht ‘wat is jouw schuld? Jij denkt toch niet dat zijn dood jouw schuld is?’ Ze keek naar beneden. ‘Ja dus. Luister jen, het is niet jouw schuld!!’ Zei ik haar duidelijk ‘Damiën was een gestoorde gek en dar kun jij niks maar dan ook niks aan doen’ ik drukte haar tegen me aan. ’Huil maar’ zei ik. Ik voelde hoe m’n shirt naast het bloed nu ook nat werd van haar tranen. Opeens gleed er een traan langs mijn wang. Hoe kon Jennifer denken dat dit haar schuld is. Sascha kwam weer binnen. ‘Ze nemen niet op’. Jennifer hield haar hoofd omhoog ‘zoals altijd. Ze hebben nooit tijd voor mij.’ Ze begon weer te huilen. Ik was verbaasd. Ze voelde zich vast eenzaam. Ze had natuurlijk Sascha en nu ons, maar voor de rest niemand. Joe en Kevin kwamen de trap opgelopen. Zo zaten we een tijdje stil voor ons uit te staren. Plots zei Joe ‘laten we maar gaan. Dan kan Jennifer rustig bijkomen. Ik knikte. Ik stond op en liep samen met Joe en Kevin de trap af. ‘Wacht hoorde ik Jennifer’s stem van de trap. Ze kwam de trap afgelopen. Ze gaf me een knuffel ‘dank je’ fluisterde ze. Ze bedankte ook Joe en Kevin ‘tot morgen’’ ik keek haar verbaasd aan. ‘Morgen?’ ‘ Ja, ik mag toch wel afscheid komen nemen?’ Oh, ja morgen gingen we weg ‘natuurlijk’ zei Kevin die haar nog een knuffel gaf. ‘ja tuurlijk’ zei Joe die haar ook nog een knuffel gaf ‘en Sascha mag ook komen als ze wil’ hij gaf Sascha een knuffel. Het was best grappig om te zien. Sascha werd helemaal rood en wist niet waar ze haar handen moest houden. Ik gaf Sascha ook een knuffel ’let je goed op haar?’ Fluisterde ik ‘tuurlijk’ fluisterde ze terug. Snel gaf ik Jennifer ook nog een knuffel. ‘Gaat het echt?’ Ze knikte aar ik zag aan haar dat ze zich groot hield. Ik drukte haar nog wat steviger tegen me aan. Joe keek me waarschuwend aan. Nadat Kevin Sascha ook een afscheidsknuffel had gegeven liepen we de deur uit. ‘Tot morgen’’ riepen Sascha en Jennifer ons na . Alle drie zwaaiden we nog en stapte toen in de auto.

Reacties: