FanFic.nl

Alice Schwarz.

Hoofdstuk 2.

Met mijn hand vol met papieren en mijn tas zwaar van alle boeken liep ik hijgend door de gangen. ‘Moet ik ook iets tillen?’ vroeg Georg toen hij zag hoe ik liep te steunen. ‘Nee,’ zei ik, omdat hij zelf ook zijn handen al vol had. ‘Hang die zware tas maar over mijn schouders,’ zei hij en negeerde daarmee mijn antwoord. Ik stopte met lopen en zuchtte. ‘Bedankt,’ zei ik, terwijl ik de zware tas over zijn schouder hing. Hij glimlachte en zwijgend liepen we verder.

‘Zo, hier is het.’ Ik bekeek de vele kluisjes en zocht met mijn ogen vluchtig kluisnummer vijfenveertig, omdat dat die van mij moest zijn. ‘Aha,’ zei Georg en hij wees naar het kluisje. ‘Wauw, kluisje vijfenveertig, Lucky you. Dat is naast kluisje vierenveertig.’
Verward keek ik hem aan. ‘Dat lijkt me logisch toch?’ zei ik en lachte omdat ik dacht dat hij een domme opmerking had gemaakt. ‘Kluisje nummer vierenveertig is van de meest geliefde jongen van deze school. Hij is tevens mijn beste vriend, al zou je dat niet zeggen.’
‘Hoezo niet?’ vroeg ik en klonk enigszins ongeïnteresseerd, omdat ik het gewoon niet zo had op populaire mensen. Alle herinneringen van vroeger kon ik gewoon niet goed vergeten.
‘Ik heb het niet zo op dat populaire gedoe. Maar Tom wel. Maar goed, hij doet maar lekker, ik bemoei me verder niet met zijn liefdesleven, als je snapt wat ik bedoel. Ik trek eigenlijk meer op met zijn tweelingbroer.’
‘Tom?’
‘Ja, Tom Kaulitz, ken je hem?’

Ken je zo’n moment dat je hart stilstaat en dat opeens je hele vroegere leven als een flits voor je netvlies voorbij schiet? Nou, ik verzeker je, na zo’n moment zie je alles glashelder. Ik wist weer precies hoe hij eruit zag, aangezien dit beeld na al die jaren enigszins vervaagd was.
Tom Kaulitz. Wat voelde het raar als iemand zijn naam zei. Jarenlang durfde ik zijn naam zelfs niet meer in mijn gedachten op te zeggen en nu confronteerde iemand me er zomaar mee.
Ik voelde een gek soort haat in me opborrelen, wat meteen wegebde toen Georg me vroeg of alles wel goed ging. Na die woorden was ik weer ‘terug’ en een beetje verward keek ik hem aan.
‘Ja, sorry.’
‘Ken je hem?’ vroeg Georg opnieuw en hij bleef me vaag aankijken, aangezien mijn reactie nogal vreemd moest zijn geweest. ‘Hoe laat is het eigenlijk? Moeten we niet naar de les?’ vroeg ik en ontweek hierdoor zijn vraag. ‘God ja, we zijn al bijna twintig minuten te laat.’ Hij trok mijn spullen uit mijn handen en opende mijn kluisje, dumpte daar al mijn onnodige spullen in plus de boeken die ik niet nodig had en drukte de tas daarna weer in mijn handen. Hij smeet het kluisje dicht en pakte mijn hand vast. ‘Laten we maar snel gaan, Möler houdt niet van laatkomers, wat wil zeggen: hij haat mij.’

~~

Het was verdacht stil in het klaslokaal en ik verbaasde me hier over. Bij mij op school was dit totaal niet het geval en ik kon me ook niet herinneren dat het vroeger hier ook zo was.
De aandacht werd extra op ons gevestigd toen de deur enorm kraakte bij binnenkomst. Niet dat ik verwacht had dat ik ongezien het lokaal kon binnensluipen, maar Georg had de deur ook wel minder luidruchtig open kunnen doen.
Met een ruk draaide de leraar zich om, zodat zijn lelijke gezicht zichtbaar werd, en daarbij ook zijn angstaanjagend flikkerende ogen. ‘Listing! Verdwijn! Vanmiddag na vier uur mag je het uur inhalen!’ Ik zag Georg met zijn ogen draaien en ik keek hem spijtig aan. Hij glimlachte, waarmee hij me enigszins geruststelde. Maar dan niet om het feit dat ik nu nog de volle laag zou krijgen van de leraar. ‘Meneer, wees niet te hard voor d’r, ze is nieuw,’ zei Georg en verliet daarna het lokaal, met een duidelijk zichtbare knipoog. Ik voelde mijn wangen gloeien en ik kuchte om dit te verbergen. ‘Wat is je naam?’ vroeg de leraar. Zijn stem klonk verrassend vriendelijk, maar ik wist niet of dit een goed of slecht teken was. ‘Alice Schwartz meneer,’ antwoordde ik beleefd en richtte mijn blik op zijn gezicht. De leraar knikte, strekte zijn hand uit en wees naast een vrije plek achterin de klas. ‘Niet dat ik u graag naast hem wil plaatsen, maar dit is de enige vrije plek, nu meneer Listing deze les afwezig is. Anders had ik natuurlijk een andere tafel en stoel gepakt. Afijn, neem plaats en pak je boeken voor je op pagina acht.’ Ik keek op richting de aangewezen plek. De jongen die er zat lachte een scheve glimlach, waardoor de piercing in zijn lip kort blonk en onmiddellijk wist ik wie het was. Tom Kaulitz.

Reacties: