FanFic.nl

Morgenrood {afgelopen}

39.Vluchten

Ik keek nog een keer naar Irina’s toekomst, terwijl ik door de grote kamer liep en alles probeerde op te ruimen. Niet dat er rommel is, maar dat deed ik altijd als ik nerveus was. Ik was nu Esmé’s vazen aan het verschuiven die op de televisiemeubel stonden.
Jasper voelde mijn ongerustheid om Irina en zei: ‘Laat zitten, Alice, ze is onze zorg niet.’ Er ging een gevoel van rust door me heen en ik stak m’n tong naar hem uit en keek de kamer rond.
Jasper glimlachte naar me en ging verder met het bespreken van de jachtmogelijkheden in Zuid-Amerika met Emmet. Daar gingen we naartoe zodra Bella terugkwam van Italië. Ze moet aan de Voluri laten zien dat ze echt onsterfelijk is.
Edward en Carlisle bespraken nog een paar dingen en Rosalie en Esmé bespraken wat we allemaal mee moesten nemen. Bella zat met een slapende Renesmee in haa handen op de bank en keek wat voor zich uit.
Ik draaide me om en pakte de kristallen vaas vol witte en rode rozen en draaide me om naar de keuken. Er zat maar één bloem in die een beetje slap hing, maar alles was beter dan het irriterende slechte beeld in mijn visioenen.
Ik was net voor de drempel van de keuken toen de vaas uit mijn handen glipte. Ik keek wezenloos voor me uit.
In de verte zag ik een rij zwarte figuren steeds dichterbij komen. Het dikke sneeuw knerpte onder hun voeten terwijl ze langzaam vooruit liepen. Hun bloedrode ogen die mij dringend aankeken. Hun hoektanden die ze elk moment in je hals konden zetten.
Vaag hoorde ik Jasper’s stem in de verte en Edward’s gesnak naar adem.
Ik draaide me vliegenvlug om en keek iedereen aan. Één oog op de toekomst, één oog op het heden.
‘Wat is er?’ gromde Jasper terwijl hij in een flits naast me ging staan en het glas onder z’n voeten verbrijzelde.
‘Alice, wat is er?’ Hij pakte me bij m’n schouders en rammelde me fel door elkaar.
‘Wat í­s er?’
‘Ze komen. Allemaal,’ fluisterden Edward en ik in koor. Iedereen was stil. Ze hadden even de tijd nodig om het te verwerken. Ikzelf ook. Waarom allemaal? Hoe? Waarom? vroeg ik mezelf wanhopig af.
‘De Volturi,’ fluisterde ik zachtjes en kil.
‘Allemaal,’ gromde Edward.
‘Wanneer?’ fluisterde Edward.
‘Waarom?’ vroeg Esmé
‘Wanneer?’ vroeg Jasper op dezelfde toon als ik daarnet.
Ik keek weer naar de toekomst. Het geknerp van de sneeuw was me dit keer echt opgevallen. Dat betekende binnenkort. Over een maand misschien al, misschien iets meer.
‘Binnenkort,’ zeiden Edward en ik samen.
‘Er ligt sneeuw in een open plek in het bos. Over een maand, misschien iets meer.'
‘Waarom?’ vroeg Carlisle.
Esmé gaf antwoord. ‘Ze moeten een reden hebben. Misschien…’
‘Dit gaat niet om Bella. Ze komen allemaal. Aro, Marcus, Caius, alle leden van de wacht, zelfs de vrouwen.
‘Dat kan nooit. De vrouwen komen nooit uit de toren. Zelfs niet tijdens de jacht op de onsterfelijke kinderen. Nooit,’ zei Jasper.
‘Nu dus wel,’ fluisterde Edward en staarde uit het raam alsof hij ze elk moment kon verwachten.
‘Waarom?’ vroeg Carlisle opnieuw. ‘We hebben niets gedaan!’
‘We zijn met zo weinig. Wat als…’ Edward maakte zijn zin niet af. Ik had maar één woord nodig om Carlisle's vraag te beantwoorden. Renesmee.
‘Alice, ga terug. Zoek naar waaróm ze komen,’ smeekte Jasper me.
‘Dat kan ik niet. Ik keek niet eens naar hun toekomst of de onze. Ik keek naar die van Irina.’
Ik kreeg weer een beeld door. Wat? Ik was woedend. Hoe kon ze?
‘Ze heeft besloten om naar ze toe te gaan. Irina gaat het ze zeggen.’
Het werd weer stil. Hoe kon ze? Dit vond ik echt heel vies van haar.
‘Kunnen we haar nog stoppen?’ vroeg Emmet.
‘Nee. Ze is er bijna. We maken geen schijn van kans.’
‘Wat doet ze nu?’ vroeg Carlisle.
‘Ze is nu bijna aangekomen.’
‘Waarom doet ze dit?’ vroeg Edward.
‘Edward, ze is vast overstuur door wat ze heeft gezien,’ zei Carlisle.
‘Wat heeft ze die middag gezien?’ vroeg Bella zacht alsof ze het antwoord al wist en het alleen nog even tot iedereen door wil laten komen. Het duurde even voordat het bij iedereen doordrong.
‘Een onsterfelijk kind,’ fluisterde Carlisle.
‘Maar ze hebben het fout. Renesmee is niet onsterfelijk. Ze groeit en heeft een kloppend hart. Bloed stroomt door haar aderen,’ probeerde Bella haar dochter te beschermen. Ze ratelde verder, maar toen ze besefte dat niemand overtuigd was, stierf haar stem weg. We bleven heel lang stil.
‘Wat kunnen we doen?’ vroeg Bella.
‘We vechten,’ zei Emmet kalm.
‘Denk je dat je dat wint?’ vroeg Jasper bluffend. Hij boog zijn lichaam beschremend over me heen. Ik moest er niet aandenken dat ik hem kwijt zou raken. Of hij mij. Dat zou ik nooit overleven en hij ook niet. We moesten vluchten. Mensen waarschuwen of tenminste iemand vinden die net zoals Renesmee is.
‘We kunnen toch onze vrienden vragen om te helpen?’ vroeg hij.
‘We willen de Quilettes ook niet de dood injagen, Emmet!’ zei Bella.
‘Niet hun. Andere vrienden.’
‘Andere vrienden die we ook niet de dood in willen jagen,’ fluisterde Carlisle terwijl hij uit het raam staarde.
Esmé was vóór Emmet’s plan en stemde in.
‘Ja, we hoeven er alleen maar voor te zorgen dat de Volturi aarzelt. Als we met zoveel zijn…’
‘We moeten dan wel heel veel getuigen hebben,’ zei Rosalie.
‘Dat kunnen we toch wel vragen van ze?’ vroeg Emmet.'Aleen om te getuigen, meer niet.'
‘We moeten het gewoon op de juiste toon vragen,’ zei ik.
‘De Amazonevampiers, Kachiri, Zafrina en Senna?’ vroeg Carlisle opeens aan me.
Ik wist gelijk wat hij bedoelde. Ik keek de toekomst in. Wat ik toen zag was niet het antwoord op Carlisle’s vraag. Iets heel anders en het was gelijk de oplossing, maar zeker was ik er niet van. Ik moest het echt uitzoeken.
Ik keek Carlisle even aan en sloeg toen mijn ogen neer.
‘Dat kan ik niet zien.’
‘Wat... wat... was dat?’ vroeg Edward dringend. ‘Dat stuk in de jungle?’
‘Ik kan het niet zien,’ zei ik snel en probeerde zijn blik te ontwijken. Ik keek in de toekomst en had snel mijn beslissing gemaakt.
‘Alice?’ Dat ging te snel. Wat was…’
‘Ik kan het niet zien. Jacob komt eraan.’
‘Ik zal hem wel…,’ begon Rosalie. Ik moest nu mijn kans pakken. Het was nu of nooit.
‘Nee, laat hem binnenkomen,’ zei ik snel. Mijn gespannen stem werd hoger. Ik pakte Jasper’s hand en sleurde hem mee naar de achterdeur.
Ik moest een smoes bedenken. ‘Ik zie het beter als Nessie er niet is. Ik moet me concentreren. Ik moet meer te weten zien te komen. Ik moet echt weg. Kom nou, Jasper, we hebben nog weinig tijd.’ Ik hoorde Jacob de veranda opkomen. Ik moest hier echt weg.
Ik liep al naar buiten en riep nog over mijn schouder: ‘Jullie moeten ze allemaal vinden. Schiet op!’
Ik pakte Jasper’s hand steviger vast en we renden de zwarte nacht in.

Reacties:

1 2

Cullengirl zei op 9 aug 2010 - 12:20:
I it..
weetje.. ik merk niet dat je zinnen letterlijk overneemt... omdat ik net het eerste hoofdstuk van de nederlandse versie heb gelezen.. ik heb hem in het engels gelezen

anyway, snel verder!
xxxxx

justAgirl zei op 9 aug 2010 - 11:44:
Woehooee nu word het leuk (:
Nouja, ik heb dus nu gewoon geen idee wat er gaat gebeuren.. ^^
snel verder
xxxxxx