FanFic.nl

Closer to the edge [3 shot]

I will live my live.

Ik drink mijn chocolademelk op en graai in mijn vestzak, opzoek naar mijn pakje “Marlboro”�. Ik steek een sigaret op en adem rustig de rook in. Een blauwgrijzige wolk rook ontsnapt uit mijn mond. Roken, sinds een maand of vier mijn verkeerde verslaving, maar stoppen wil ik niet. Net als dat ik met jou nooit wou stoppen, omdat jij toen mijn verkeerde verslaving was. Waarom zag ik het niet? De vraag spookt nog steeds door mijn hoofd heen, maar een antwoord vind ik toch niet. Je bent nu getrouwd, een maand geleden. De bruiloft herinner ik me nog als de dag van gister, je had me een uitnodiging gestuurd en natuurlijk kwam ik even langs. De herinnering schiet door mijn hoofd heen.

Ik kijk voor de laatste keer in de spiegel. Ik zie er helemaal niet netjes uit, maar mezelf voor jou opdoffen doe ik niet meer. Ik controleer of ik alles bij me heb, telefoon, geld, sleutels, sigaretten en een aansteker. Dan ga ik de deur uit, neem de lift naar beneden en stap het gebouw uit. Ik hou de eerste en de beste taxi aan en laat me naar de plaats van jou bruiloft brengen. Ik stap uit, betaal de chauffeur en loop richting de kleine, eenvoudige kerk. Ik stap binnen en zoek een plaatsje op de achterste bank. Een klein kwartiertje later begint je bruiloft. Één of andere junk staat aan het altaar, ongeschoren, ingevallen ogen en een vaag kapsel. Wel in een net pak, maar ja, dat moest vast en zeker van jou. De bruiloftmars wordt ingezet en daar kom je aanlopen, over het middenpad, naast je vader. Jij ziet er al net zo beroerd uit, ingevallen ogen, wallen, je haar heeft z’n mooie glans verloren en je bent bleek. Wel in een mooie witte jurk, je haar opgestoken en een sleep. Je gaat naast die junk staan met een grote grijns op je gezicht. Jullie geven elkaar het jawoord en daarna gaan jullie weer naar buiten, op naar de afgehuurde zaal voor het feest. Ik ga mee, ik wil weten wat er daar gaat gebeuren en eigenlijk wil ik je ook nog eventjes spreken. Bij de feestzaal aangekomen, hebben jij en je kersverse echtgenoot de eerste dans. Ik bestel een biertje en ga aan de bar zitten. Als je uitgedanst ben, loop je richting de bar, besteld een wijntje, ziet me zitten en komt naast me zitten.
‘Jared! Je bent gekomen! Wat goed om je weer eens te zien!’ zeg je met een grote glimlach.
‘Isabel.’ Ik knik kort. Je glimlach gaat niet weg.
‘Alles goed met je?’ vraag je me.
‘Ja, met jou?’
‘Gaat prima. ’
‘Mooi, hé, ik ga even buiten een sigaret roken.’
‘Ik loop wel mee.’ Buiten aangekomen steek ik een sigaret op, en jij vraagt me van alles. Ik antwoord braaf en vraag jou ook wat dingen. Als mijn sigaret op is, lopen we weer naar binnen en jij gaat meteen op je echtgenoot af. Ik loop weer richting de bar, voor mijn tweede biertje en ga naast je vader zitten.
‘Jared.’ Zegt die.
‘Meneer Johansson.’ Hij glimlacht.
‘Ze was zo veel beter bij jou af. Toen glimlachte ze nog echt. En kijk nu eens naar haar? Nu? Nu is ze getrouwd met een junk en is zelf een cocaïne hoertje.’ Ik kijk je vader aan.
‘Echt waar?’ fluister ik. Hij knikt.
‘Het spijt me’ zeg ik en vertrek, zonder je gedag te zeggen, met een steek van pijn en een schuldgevoel.

Ik slik de meeste tranen weg die weer op komen wellen. Mooie Isabel, veranderd in een cokehoertje. Waar gaat het heen? Ik druk mijn sigaret uit en gooi hem over de reling heen. Dan hoor ik zachtjes de voordeur open gaan en weer in het slot vallen. Zachte voetstappen lopen naar het balkon. Een meisje met zwart krullend haar, felblauwe ogen en een grote glimlach op haar gezicht staat in de deuropening. Ik glimlach terug. Haar oog valt op de foto van Isabel en mij.
‘Jared, sweetheart, gaat het met je?’ Ik schud mijn hoofd en tranen wellen op. Ze komt naast me zitten, drukt mijn hoofd tegen haar borst en laat me uithuilen. Dan, als mijn tranen eindelijk op zijn, hef ik mijn hoofd op en kus zachtjes je lippen.
‘Ik hou van je, Alice Mannigan.’ Ze glimlacht.
‘Ik hou ook van jou, Jared Leto.’ Ik sta op, pak de foto, haal hem uit het lijstje en verscheur hem. De snippers laat ik over de reling vallen, de wind pakt ze op, en waait ze weg, ver weg, naar een plaats waar dromen die bestonden misschien uitkomen. Ik ga weer naast Alice zitten, ze legt haar hoofd op mijn schouder en ik druk een kus op haar kruin. Dan pak ik het collegeblok weer en schrijf de volgende zin op.

No, no
I will live my live.

Reacties: