FanFic.nl

Cola Shutdown [S][3-shot]

Bottle three

‘Waar hebben jullie uitgehangen?’ kregen de jongens meteen toegeroepen toen ze weer binnen kwamen. De vraag was afkomstig van Georg, die dicht naast Tom op de bank zat en met diens vlechtjes speelde.
‘Gewoon, daar achter. Bill wou iets bespreken over de clip, dat is alles,’ antwoordde Adam rustig.
‘Jullie kunnen het zoenen natuurlijk ook aan de professionals overlaten,’ merkte Tom op, waarna hij even wenkbrauwwiebelde. Bill sloeg met zijn hand tegen zijn voorhoofd, maar omdat hij achter Adam stond zag die dat niet.
‘Ah, en wie zijn dat als ik vragen mag?’ vroeg de Amerikaan.
Tom zuchtte. ‘Wij natuurlijk! Duh.’ Hij wees naar Georg.
‘Ja, natuurlijk,’ antwoordde Adam sarcastisch. Hij liep naar een bank en plofte erop neer, Bill volgde hem en liet zich op dezelfde bank vallen.
‘Weet je wat ik niet begrijp?’ vroeg de Duitser.
‘Nou?’
‘Waarom we, als twee jongens, moeten zoenen in die clip, terwijl dat in Amerika nogal een taboe is. De clip maakt de single, maar als ze die niet uit willen zenden…’
‘Simon lijkt nogal op mij, in sommige opzichten. We snappen allebei niet waarom er zo moeilijk gedaan wordt over zoenende homo’s in Amerika, terwijl er niets aan de hand is als hetero’s op tv veel meer doen. Ik denk dat hij dit heeft bedacht als protest daartegen.’ Adam staarde naar de grijze vloer. ‘Mijn optreden bij de AMA’s, waar ze zo moeilijk over deden...’ Adam keek op om Bills uitdrukking te pijlen. ‘Dat was dus een idee van Simon.'
‘Maar dan nog. Waarom is David er mee akkoord gegaan?’
‘Ik weet het niet. Ik ken jouw manager net zo goed als jij de mijne.’ De twee zangers zwegen allebei. Pas toen Iain binnen kwam, om te vragen of ze kwamen, verbraken ze hun stilte even, met een simpel ‘Ja hoor.’
Alle mensen stonden op en liepen achter de manager aan, op weg naar de set. Adam ging naast Bill lopen en fluisterde zachtjes in zijn oor: ‘Geen zorgen, het komt wel goed. Je kunt het.’
Ondanks de bemoedigende woorden was Bill daar niet zo zeker van.
Toen de jongens aankwamen op de set kwam de stressende David Jost meteen aangesneld.
‘Oké jongens, ik hoop dat alles nog duidelijk is, want ik ga het niet opnieuw uitleggen. We gaan eerst de scènes opnemen waarin de hele band en Adam aanwezig zijn. En met eerst bedoel ik níº. Kom op, pakt jullie instrumenten, want we hebben geen tijd te verliezen.’
De muzikanten liepen naar de andere kant van de set, waar de instrumenten al klaarstonden. Een glimmende, zwarte Gibson-gitaar voor Tom, een basgitaar voor Georg, gemaakt van donker hout, en twee drumstokjes voor Gustav, zijn drumstel stond allang op de set. Voor de zangers lag niets klaar, omdat ze in deze clip geen microfoons zouden gebruiken.
Toen iedereen had wat hij nodig zou hebben liepen ze naar het decor, waar de regisseur op hen stond te wachten. Hij dirigeerde iedereen naar de juiste plaats en ging toen op zijn opklapbare stoel bij de camera’s zitten.
Een andere man met een filmbord ging bij één van de camera’s staan en hield het bord in beeld. ‘Tokio Hotel feat Adam Lambert, Cola Shutdown, scène vier, take één. Actie!’
De jongens begonnen te spelen.

Het was warm op de set, maar hoe kon het ook anders met al die felle lampen? Nathalie stond voor Bill met haar make-up, om zijn gezicht nog wat bij te werken. Het was bijna zover. Hun scène. Hun zoenscène. Hij moest Adam bijna kussen en werd steeds zenuwachtiger. Mogelijk nog zenuwachtiger dan voor een optreden, waardoor hij normaal op zijn vingertoppen zou bijten, of aan de binnenkant van zijn wang.
‘Je bent zenuwachtig,’ merkte Nathalie op.
Goh, dacht Bill, alsof ik daar nog niet achter was. Serieus, zelfs een blinde ziet dat. Maar ‘oh’ was het enige antwoord dat hij uitbracht.
‘Als je het niet wilt hoef je het niet te doen, hè. Ze kunnen je niet dwingen.’
Dat kunnen ze wel, dacht Bill. Ik kan er niet tegenin gaan. Mijn wil is niet belangrijk. Maar wat wil ik eigenlijk?
‘Ik weet het,’ mompelde hij.
Nathalie legde de laatste hand aan zijn make-up, bekeek hem nog even vanuit verschillende hoeken en glimlachte toen. ‘Je bent klaar, Kaulitz.’
Bill liep naar het decor, waar Adam en Tom al klaar stonden - die laatste met een gitaar in z’n handen. Iain en David spraken de laatste dingetjes door en Simon kwam aanrennen met wat papieren in z’n handen. Hij zei wat tegen de andere managers, waarop David en Iain begonnen te grijnzen. Daarna wenden ze zich tot de jongens.
‘Oké, het is tijd voor de grote scène. Bill, Adam, zijn jullie er klaar voor?’ sprak Simon enthousiast. Beide jongens knikten. ‘Oké, mooi zo. Tom, ben jij er ook klaar voor?’ Die stak zijn hand op, om aan te geven dat hij er klaar voor was. ‘Bill en Adam, jullie gaan naar achter met mij,’ instrueerde de manager. ‘Tom blijft hier bij Iain en David, om zijn shotje op te nemen. Aan het eind van dat shot loopt Bill het decor op - ik zal je inseinen wanneer. Verdere instructies geef ik achter wel. Kom.’
De twee zangers volgden als brave schooljongetjes.

‘It’s showtime, babe,’ zijn een stem schuin achter hem. De jongen kwam in beweging, langzaam liep hij de felverlichte set op. Sluipend, tastend bewoog hij zich voort.
Zoekend keek hij om zich heen. Zijn blik gleed langs zijn tweelingbroer, die druk bezig was met het perfect spelen van zijn gitaarsolo. Maar Bills blik bleef niet plakken. Nee, hij moest verder kijken, hij mocht niet stoppen voordat zijn ogen rustten op dat wat hij zocht. Langzaam gleed zijn blik verder. Te langzaam, vond hij. Maar toen vielen zijn ogen op een lange, stalen buis, die eruit zag alsof hij op knappen stond. Er spoot al een bruine, bruisende vloeistof uit, met veel geweld. Bill wist dat dat erger zou worden, snel. Als hij niet als de wiedeweerga ingreep zou de leiding misschien wel ontploffen door de druk.
Hij aarzelde niet, maar sprintte naar voren, richting zijn doel. Cola spatte op en maakte zijn broek nog natter en plakkeriger dan hij al was. Ja, bijna, dacht hij, maar net op dat moment gleed hij uit en kwam met een harde smak in het colameer terecht. De plakkerige substantie trok in zijn kleren en zijn haar. Hij was doornat en uitgeput door de strijd die hij al geleverd had.
Je kunt niet stoppen, ga door, sprak hij zichzelf in zijn hoofd toe. Snel drukte hij zichzelf overeind. Even draaide hij zich om, dat had hij niet moeten doen. Adam kwam aangesneld om de leiding af te sluiten, maar doordat Bill zich omdraaide viel hij bovenop de jongere zanger.
Daar lagen ze - twee zangers, die nu even geen zangers waren maar Agenten die een catastrofale Cola-ramp moesten voorkomen. Voor een moment waren ze zelfs dat niet meer. Op dat moment waren ze gewoon twee mensen die enorm met zichzelf in de knoop zaten en daarnaast ook nog compleet verstrikt zaten in het web van liefde. En dat allemaal terwijl ze elkaar nu moesten kussen.
Ze keken elkaar diep in de ogen.
Oké, dit is het, nu gaat het gebeuren, dacht Adam. Hij slikte de brok in zijn keel weg en Bill deed hetzelfde. Nog één keer keek die laatste in de blauwgrijze ogen van de ander. En op dat moment vergat hij alles om zich heen. De camera’s, de lichten, alle mensen. Het was alleen Adam en hij. Hij en Adam. Zijn hart sprak, en liet hem zien wat hij echt wilde.
Adam bracht zijn gezicht nog dichter naar dat van Bill en draaide het wat, zodat hun neuzen niet in de weg zaten. Hun monden raakten elkaar en voor Bill voelde het alsof er een heleboel vuurwerk werd afgestoken en er tegelijk duizenden vlinders opstegen. Dit voelde goed. Nee, dit voelde geweldig.
Voorzichtig vroeg Bill toestemming. Adam was verrast, maar opende gewillig zijn mond. Was dit echt? Droomde hij niet?
Tongen speelden met elkaar terwijl ze elkaars mond verkenden. Ze merkten het amper toen de leiding ontplofte en nog veel hardere colastralen om hen heen spoten, die de jongens nog natter maakten.
Handen, langzaam tastend over gladde stof en ontblote huid. Adams vingertoppen gleden teder over Bills gezicht. Zijn andere hand bevond zich bij diens heup. Bills vingers bevonden zich in Adams nek, waar hij zachtjes kriebelde en wat kraste met zijn lange, grijsgelakte nagels. Zijn rechterarm lag om de rug van de oudere zanger geslagen. Stevig, alsof hij een boei was.
Hun lippen maakten zich los van elkaar en hun ogen openden zich weer. De jongens keken elkaar aan, met een grote glimlach op hun gezicht.
‘Cut!’ riep een stem verderop. Gevolgd door verschillende lofuitingen, omdat alles er goed op stond.
Toen Bill opkeek zag hij Georg op Tom afstormen, die nog altijd met zijn gitaar om z’n nek hangend vooraan op de set stond. Samen vielen de jongens in de cola, wat een vloedgolf veroorzaakte, die over de onderlijven van de zangers rolde.
‘Tom! Georg!’ riep Bill, quasi-kwaad, omdat hij toch al nat was en het stiekem best schattig vond. Maar de bassist en gitarist reageerden er niet op, want die hadden het veel te druk met elkaar aflebberen.
Voor de set, achter de camera’s en alle cola-troep, stond Gustav. Hij rolde met z’n ogen.
‘Homo’s.’

Reacties: