FanFic.nl

{TH} `From Player To Gay´ (Twincest)

From Player To Gay {08}

Bill Pov.
Ik hoorde Tom smeken om bij hem te blijven. Ik wou zo graag naar hem kijken. Maar ik voelde niks meer, alsof al mijn spieren waren verlamd. Ik wou huilen, gillen, krijsen. Maar ik kon niks.. Daarna werd het zwart. Ik voelde mijn ademhaling traag worden. Steeds trager en trager. Tot ik moeite moest doen om nog wat binnen te krijgen. Daarna stokte mijn ademhaling en werd het wit op mijn netvliezen, vel wit maar het vreemde was dat het me geen pijn deed. Het voelde vertrouwt en er kwam een slanke vrouwen hand uit het licht. Ik stak mijn hand naar haar uit, ik pakte hem vast en zag mijn leven voorbij flitsen. Toen ik baby was, dreumes, peuter, kleuter en mijn tiener jaren. Ik zag Tom, mezelf en mama. En wat mij ontroerde was dat ik mijn vader weer zag in mijn kindertijd. Het ging zo snel. De slanke hand trok me dieper het licht in toen ik plots elektrische schokken door me heen voelde gaan. Plots werd het weer zwart en voelde ik nog een schok en nog een keer. Ik hoorde weer stemmen. Ik hoorde Tom huilen en mijn moeder! Mam! Allemaal stemmen, ik hapte weer naar lucht maar hield mijn ogen dicht.

Tom pov.
Ik rende als een gek naar de deur en opende hem. Ik krijsde naar het ambulancepersoneel dat Bill in de tuin lag. Ze renden er naar toe met een brancard en ik keek of ze mijn broertje geen pijn deden. Het is allemaal mijn schuld. Hij is dood door mij! Ik moest er voor hem zijn, er knapte wat in mij toen hij zei dat hij me leuk vindt. Alsof ik mezelf dwong om kwaad te worden. Het was als bescherming tegen mijn homo zijn. Ik ben geen homo. Nu kan ik al niet meer terug ik ben homo en dat moet ik maar accepteren, steeds vaker ging ik met meisjes maar mijn lul ging steeds slapper hangen bij hun zij konden mij niet meer opwinden. Maar Bill wél! Ik dacht aan hem toen ik 'het' met hun deed. Bill werd de ambulance in gereden en kreeg daar hartschokken ik mogt mee en mam was ookal gekomen. We zaten samen in de ambulance en mochten mee rijden naar het ziekenhuis. Ik kon alleen maar in haar armen zitten en huilen. Mijn moeder gaf geen enkele emotie. Ze keek alleen maar ongelovig naar Bill die daar aan een beademingsapparaat lag en hartschokken kreeg.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.