FanFic.nl

Bite [Vamps]

Story that has to be told [41]

'Ze werd gebeten door mijn vader, die ondertussen ergens in Australië woont. Op dat moment was ik nog gewoon sterveling, achttien jaar oud en volledig verkocht voor haar schoonheid. Hormonen, ach, dat mis ik totaal niet.' Julia moet lachen - misschien om het beeld dat ze in haar hoofd zag. Ik, met kort zwart haar en puisten over zijn gezicht, en dan een beeldschone vampier. Ja, daar zou ik mí­sschien ook wel om lachen, als meisje zijnde.
'Zij was degene die mij beet. Liefdevol, en de pijn die volgde was draaglijk. Ik was nooit echt iemand die pijn leed. Hoe het ook zij, de volgende dag leerde ze me alles dat zij in die korte tijd al geleerd had. En bijten mocht ik oefenen op mijn broers, die er niets mee inzaten voor eeuwig te leven. Huyen had er eerst niet echt zin in, omdat hij nog naar school wou gaan, maar Emira leerde hem om niet te ruiken.'
Als ik het zo vertel, keren beelden terug die ik al lang uit mijn gedachten dacht te hebben verbannen. Ik, als kersverse vampier, samen met Emira. Jagen op mensen, onze krachten testen op de staalharde onderdelen der natuur. Dat waren nog eens tijden.
Maar ik wrijf in mijn ogen voor ik verzonken raak in mijn herinneringen, en vertel verder: 'Ongeveer drie maanden later was het gedaan met de pret. Mijn vader sloot haar op in de kelder. Pas twee weken later kwam ik erachter waarom. Ze transformeerde in de legende, die ze tot op de dag van vandaag nog steeds is. Maar de transformatie deed pijn. Meer dan ik me kon inbeelden. Meer dan de normale transformatie van mens naar vampier. Uren hoorde ik haar huilen en krijsen en gillen, en ik maar denken dat mijn vader haar martelde. Ik heb hem meer dan eens gebeten, in een wanhopige poging hem te doen stoppen. Maar toen ze eruit kwam, en geen schrammetje had, vergaf ik het hem. Ik kreeg de volledige uitleg diezelfde dag nog, want als oudste had ik daar de leeftijd wel voor. Huyen en Stefano waren te jong om het te begrijpen.' Ik stop even. Dat laatste is waar. Ik was de enige die mocht weten wat ze was geworden, omdat mijn vader heus wel zag wat er gaande was tussen ons. Dat kón niet voor een vampier. Menselijke gevoelens waren het ergste soort verraad dat hij van zijn zoons kon verwachten. Door te zeggen wat voor iets ze geworden was, hoopte hij zelfs dat ik me zou bedenken, maar macht trekt aan. Ik ben altijd al gevoelig geweest voor macht. Stefano weet nu ook hoe het zit, omdat ik hem betrok bij mijn plan om De Uitverkorene te vinden, enkele dagen nadat Emira er op uit trok om diezelfde persoon te vinden. Ik had liefdesverdriet, iets waarvan ik dacht het nooit mee te maken.
Huyen weet niets. Hij is slim, maar te braaf en goed om mee te kunnen werken. Hij heeft nu ook de kant van die stervelingen gekozen, en dat vat ik op als bloedverraad. Zodra ik de kans heb, veeg ik hem van de aardbol. Hij is té gevaarlijk.
Ik merk nu pas dat ik rechtgestaan ben en ben beginnen ijsberen. Om de bank heen, steeds opnieuw en opnieuw voorbij Julia, die er - zo te zien - gek van word.
Als ik weer voorbij loop, trekt ze me aan mijn hand de zetel weer op. Dan trekt ze haar arm snel terug.
'Doe eens rustig.' zegt ze, en gaat dan met een hand door haar haar. Ja, het wordt steeds zwarter! Ik merk het nu pas op, maar haar haar wordt inderdaad steeds zwarter. Eerst waren het puntjes, en nu is het al half zwart. Net het omgekeerde van Emira. Die had eerst zwarte lokken tot op haar schouders. En het werd steeds roder. De dag dat ze uit de kelder kwam, had ze bloedrood haar. Het stond haar prachtig, erewoord.
Zou Julia dan transformeren als ze eenmaal volledig zwart haar heeft? Om een gekke reden kan ik me Julia niet met zwart haar voorstellen, maar ach, dat doet er niets toe.
'Ze vertelde me over de ondraaglijke pijn die ze had moeten lijden, en over de pijn die ze nog steeds moest ondergaan. Ze voelde al de emoties van ons. Als wij boos waren, voelde ze het. Ze voelde het branden in haar borstkas. En als wij verdrietig waren, dan voelde ze de messteken in haar wangen van de tranen die wij en niet zij huilden. Bijvoorbeeld.' Wij letten op onze emoties, voor zover we ze al niet verleerd waren, zodat zij niet onnodig leed, maar dat was niet altijd even gemakkelijk. Zo wist zij eerder dan ik dat ik verliefd op haar was. Oh hell, dat was echt een vreselijke tijd. Ik kon en kan nog steeds niet geloven dat ik verliefd kon worden. Op haar dan nog wel. Maar ach, iedereen heeft zo z'n vreemde kronkels. Stefano is nu ook verliefd. De arme stakker, verliefd op Makbule. Misschien moet ik meer medelijden met haar hebben dan met hem.
'En toen?' vraagt Julia, die nu op haar pink aan het bijten is, zonder het echt te beseffen. Ze staart maar wat naar me, nieuwsgierigheid in haar ogen brandend.
'Ze kreeg nog andere pijnlijke krachten. De druk om de mensheid...' Te beschermen, ja. Maar dat is geen pijnlijke taak. Dus wat dan. Waar ziet Julia nu echt vreselijk tegenop...
Maar natuurlijk!
'De druk om de mensheid uit te roeien. Als oppermacht van ons ras moet ze het andere ras, het ziele hoopje stervelingen, volledig vernietigen.'
Julia kijkt met grote ogen van wanhoop naar me, ik knik somber. Resoluut schudt ze haar hoofd, in een paniekreactie springt ze overeind en valt over de rugleuning op de grond.
'Daarom houd ik je gevangen. Zodat je geen mensen zou gaan vermoorden. Anders hebben we geen voedsel meer.'
Ze knikt. 'Oké.'

Reacties: