FanFic.nl

Verbeelding [Afgelopen]

10.

Bill en dokter White liepen door de witte gangen richting een lift. Zelfs de binnenkant van de lift was wit. Bill had nu al een hekel aan die kleur. De muren van de lift leken dichter te komen. Had hij nu ook al claustrofobie opgedaan? Een zucht verliet zijn mond toen Dokter white Bill een kamer aanwees. Hier zou hij de komende weken moeten verblijven. Met redelijk onzekere stappen ging hij naar binnen. De kamer bevatte een wit bed met witte lakens, een extra deur die waarschijnlijk naar een badkamer ging, een kleine witte zetel met een tv, een bureau met lamp, een witte kleerkast en een deur om in een tuintje te gaan. Achter hem viel de deur met een zware klap toe. Hij hoorde hoe een sleutel twee keer werd omgedraaid. Zat hij nu opgesloten? Angstig probeerde hij de deur open te krijgen. Bill voelde hoe de muren op hem afkwamen, hoe de grond onder zijn voeten begon te trillen. Hij bezweek eraan en viel op de grond. Toen merkte hij dat het zijn eigen lichaam was dat trilde. Op zijn knieën kroop hij naar de glazen deur die naar het tuintje ging. Hij had frisse lucht nodig. Terwijl hij kroop voelde hij zoveel pijn. De wondjes die over heel zijn lichaam waren verspreid deden vreselijk pijn. Ze waren nog niet genezen. Natuurlijk niet, dat kan ook niet na een dag. Aan de klink trok hij zichzelf omhoog. Het koude glas voelde heerlijk op zijn gloeiende voorhoofd. Had hij koorts? Bill legde zijn hand op zijn voorhoofd. Doordat zijn handen ijskoud waren voelde zijn hoofd nog warmer. Met trillende vingers probeerde hij de klink omlaag te krijgen. “Lukt het niet liefje?”� Bill sloeg een gil en sprong bijna een meter omhoog. Bill probeerde nu nog wanhopiger de deur open te krijgen. Hij wilde niet in die kleine ruimte samen met Creep zitten. “Ga open!”� schreeuwde Bill tegen de deur. Creep stond op een afstandje toe te kijken en te lachen. “Als je nu eens de sleutel zou omdraaien,”� lachte ze. Bill stopte met proberen en bekeek de zilveren sleutel. Hij kon zichzelf wel tegen het voorhoofd slaan. Hij draaide de sleutel om en struikelde over het boordje waardoor hij op zijn gezicht in het gras viel. Hij deed geen moeite om op te staan en bleef liggen. Hij voelde hoe Creep met zijn haren speelde.

“Meneer Kaulitz?”� Bill opende zijn ogen. Hij voelde zich slaperig. “U moet een andere outfit dragen,”� zei een mevrouw. Bill kroop recht en volgde de vrouw naar binnen. Op zijn bed lag een pakketje kleren met schoenen erlangs. “Kleed u maar om in de badkamer,”� zei de vrouw. Ze wees naar de witte deur links. Bill nam het pakje kleren en ging het badkamertje in. Tot zijn verwondering was het bad lichtblauw en niet wit. Voor de rest was wel alles wit, zelfs de tandenborstel die er stond. Bill trok zijn kleren uit. Creep liet hem weer schrikken. “Zeg,”� mompelde Bill. Hij hield zijn handen voor zijn boxer. “Amai, dat ziet er niet mooi uit.”� Creep wees naar Bill’s huid. “Ja, hoe zou dat toch komen,”� bromde Bill. Hij bekeek de witte strakke skinny jeans. Met een pijnlijk gezicht trok hij het ding aan. “Wat een lelijke T-shirt,”� mompelde Bill toen hij het witte shirt in de spiegel bekeek. Op zijn rechterborst zat er een zwart nummer op geborduurd. ‘13’. Creep lachte Bill uit om zijn kleren. “Kijk naar jezelf, je draagt een psychopathisch wit kleed,”� blafte Bill. Creep bleef lachen. “Dit kleed is tenminste modieus, echt, ik kan niet wachten tot jij er zo een draagt!”� riep Creep enthousiast. “Rotwijf,”� siste Bill en hij bekeek zich weer in de spiegel. “Vergeet de witte sokken niet!”� lachte Creep. Bill gooide de tandenborstel richting Creep om haar te laten zwijgen, maar zijn ving hem gewoon op. Bill trok zijn zwarte sokken uit en verving ze door de witte. “Meneer Kaulitz, dat duurt zo lang, en tegen wie praat u?”� vroeg de vrouw. Bill opende de deur. “Ik ben klaar, en tegen niemand,”� mompelde hij. “U kleren?”� vroeg ze. Bill gaf zijn eigen jeans, zwarte shirt en zwarte sokken aan de vrouw. “U schoenen?”� vroeg ze. Bill zuchtte en gaf haar zijn favoriete nike’s. Bill merkte nu pas de mega grote spiegel op die langs de ijzeren deur hing. Hij huiverde weer bij het geluid van de sleutel die werd omgedraaid. Hij besefte nu pas dat hij echt opgesloten zat. Wat Bill niet wist was dat de spiegel geen echte spiegel was. Hij kon er niet door kijken, maar vanuit een apart kamertje kon je er wel in kijken. En in dat apart kamertje zat Dokter white. Hij keek hoe Bill zich gedroeg voor de ‘spiegel’. Zijn gezichtsuitdrukking zag er alles behalve gelukkig uit.

Bill bekeek de witte schoenen. ‘Vans’ stond er in grote letters op. Hij had nog wel eens eerder van dat merk gehoord. Bill trok ze aan en ze waren precies zijn maat. Hij bekeek zichzelf in de ‘spiegel’. Er liep een rare rilling over Bill’s rug toen de sleutel weer twee keer werd opgedraaid. De zware deur werd opengedaan. Dokter White en een meneer kwamen binnen. “Etenstijd,”� zei hij vriendelijk. Die laatste nam Bill zijn arm stevig vast. De eetzaal was wit, dat verbaasde Bill niets. Er stonden overal witte tafels met banken. Er zaten nog vele andere mensen met allemaal dezelfde witte kleren als Bill. Enkel zijn haar paste hier niet. Bijna iedereen had witte haren, of geen haar. Dat laatste beangstigde Bill wel. Hij wilde nog niet kaal zijn op zijn 20e. De man sleurde Bill mee naar een plaats. Hij werd er hardhandig op geduwd. Daarna ging de man ook weer weg. Er kwamen nog veel andere patiënten binnen, met net diezelfde outfit als hem. Een rilling liep over zijn rug toen de grote zware duur achter de laatste mensen dichtviel. De sleutel die twee keer werd omgedraaid deed hem huiveren.

Reacties: