FanFic.nl

Alice Schwarz.

Hoofdstuk 4.

Toen ik weer naast Tom plaatsgenomen had, ging de bel en iedereen haastte zich het lokaal uit. Tom daarentegen treuzelde en leek te wachten tot ik klaar was. Ik stopte al mijn spullen in mijn tas en sloeg deze over mijn schouder. Zonder hem nog een blik waardig te keuren liep ik het lokaal uit - of ik deed een poging daartoe, want Tom riep me terug met de woorden: ‘Georg is naar huis, ik zag hem net weglopen. Hij doet alsof hij ziek is zodat hij vanmiddag niet hoeft na te blijven.’
Ik bleef stilstaan, met mijn rug naar Tom gericht. ‘Wil je dat ik je rondleid? Of wil je iemand anders - o wacht, er is niemand meer in het lokaal. Helaas, helaas, kom, ik ken de school zoals niemand hem kent.’
Tom stond inmiddels naast me en hij stak zijn hand uit. ‘Goed dan, maar alleen omdat ik anders niet weet waar ik heen moet.’ Ik sloeg mijn haar over mijn schouder en liep heupwiegend langs hem heen. ‘Hè, ik zie het! Je string is inderdaad wit met zwart.’
Ik balde mijn vuisten en liep met een stevige pas door. Dacht hij nou echt dat hij me met dat soort opmerkingen kon inpalmen? Nou mooi niet, nooit maar dan ook nooit zou Tom Kí¡ulitz iets met mij krijgen. Gadver wat een kutnaam had die klootzak.

‘Waar denk je aan schoonheid?’
‘Aan jou,’ zei ik en zag vanuit mijn ooghoek hoe hij hoopvol glimlachte. ‘Echt waar?’ vroeg hij, maar vermande zich onmiddellijk weer na die woorden. ‘Natuurlijk doe je dat.’
‘Ik bedacht me waarom je zulke neger vlechtjes hebt en zo’n domme pet. Ben je met de verkeerde huidskleur geboren of zo? En je kleding is echt niet normaal groot, het ziet er niet uit jonge. En wat voor maat schoenen heb je? Drieënveertig? Je weet wat ze zeggen over de grootte van je voeten hè…’
Ik wist zeker dat nog nooit iemand hem met de mond vol tanden had laten staan. Ik was de overduidelijk de eerste en stiekem was ik daar wel een beetje trots op.
Maar het ging niet om dingen bereiken. Ik moest Tom Kaulitz laten weten dat hij nul was, niks vergeleken bij mij. Hij zou mij nóóit kunnen krijgen. Hij zou enkel naar me smachten, over me dromen, fantaseren en gek worden van frustratie, want zijn beste vriend zou me wel kunnen krijgen en zelfs zijn broer zou hem bedriegen ook al zou hij weten dat Tom verliefd op me was. Ik zou hem helemaal kapot maken. Ik haat je Tom Kaulitz.

‘Dit is de kantine, daar hebben we zo pauze. We hebben na het derde lesuur altijd -’
‘Ja whatever, dit is saai, ben je bijna klaar met je rondleiding?’ vroeg ik geërgerd en tikte ongeduldig met mijn voet op de grond. Ik kon zien dat hij een aantal keer slikte en duidelijk iets probeerde te verzinnen om indruk op me te maken. ‘Ik weet wel iets,’ zei hij dan ook en hij pakte mijn arm vast. Ik liet het toe voor deze ene keer.
Hij sleurde me mee de gangen door, véél trappen op, de hoek om en stopte uiteindelijk voor een oud uitziende deur.
‘Dit hier is onze geheime ruimte.’
‘En wie mag ‘’onze’’ dan wel zijn?’ vroeg ik zo ongeïnteresseerd mogelijk.
‘Die van Georg, Bill - dat is mijn broertje en mij. Het is een eer dat je hem mag zien, want iedereen weet ervan, maar niemand weet hem te vinden.’
‘Alsof niemand ooit heeft bedacht de trappen op te lopen, de hoek om te gaan en weet ik veel waar je me helemaal heen hebt gesleurd,’ mompelde ik.
Tom begon te lachen, maar zo grappig vond ik het helemaal niet. ‘Dit is de ruimte ook nog niet schoonheid, ik heb hier de sleutel -’ hij graaide in zijn zak en haalde er een verroeste sleutel uit, ‘… en daarmee open ik de deur.’
‘Goh, dat had ik niet verwacht. Ik dacht dat je die sleutel in je gat ging steken,’ antwoordde ik droog.
‘Ik hoef die stomme ruimte niet te zien, mag ik gaan?’ vroeg ik, en wees naar zijn hand die mijn arm nog steeds stevig omklemde. ‘Kom op, dit wil je zien, geloof me.’
‘Goed dan.’ Meneer veeleisend. Maar tot mijn eigen verbazing slikte ik die woorden in en liep achter hem aan. Misschien dat ik toch wel ietsjes nieuwsgierig was.

De deur kraakte akelig en de ruimte waar we in liepen was akelig benauwd, alsof er een gebrek aan zuurstof was. Maar ik zag dan ook nergens een raam en het walmde van de stof.

‘Wil je niet zo snel lopen?’ vroeg ik, toen de deur achter ons in het slot gevallen was en Tom voor me uitliep.
‘Heb je geen conditie?’ lachte Tom. Ik wierp hem een kwade blik toe en versnelde mijn pas.
‘Jí­j bent hier degene die geen conditie heeft, kneus.’
‘Hé, ik ben géén kneus! Je mag me alles noemen - oké niet alles, maar géén kneus!’
‘Oké kneus.’
Ik hoorde Tom geërgerd zuchten.

Reacties: