FanFic.nl

Alice Schwarz.

Hoofdstuk 5.

‘Kom op! We zijn er bijna, man je hebt echt geen conditie of wel dan.’ Puffend liep ik achter hem aan. Ik kneep mijn ogen dicht en vroeg me af hoe lang deze gang wel niet was. Tevens verbaasde ik me over het feit dat Tom nergens last van leek te hebben, terwijl ik hier zowat stikte van adem tekort. Maar hij had dan ook geen astma.
‘Wacht. Even,’ riep ik moeizaam en zakte na die woorden door mijn benen. ‘Het is nog maar een klein stukje! Je moet echt wat aan je conditie doen hoor, dit is echt niet gezond!’ lachte Tom en liep naar me toe. ‘Man je hijgt als een paard. Ik heb serieus nergens last va-’
Ik begon te huilen. Ik kon het gewoon niet laten, ik kreeg gewoon nauwelijks lucht. Waarom was ik dan ook mee gegaan? Ik wilde Tom mijn zwakheid niet tonen. Ik wilde geen medeleven, niet van hém! Ik moest hem haten, niet aardig vinden omdat hij nu toevallig zijn armen om me heen sloeg en me bezorgd vroeg wat er met me aan de hand was.
Maar ik kon het niet laten. Ik kon zijn armen niet wegslaan. Ik wí­lde zijn armen om me heen voelen en op zijn schouder uithuilen.

‘Ik heb astma,’ zei ik na een lange tijd.
‘Waarom zeg je dat dan ook niet!’ riep Tom gelijk. ‘Hier is geen enkel raam te bekennen, je had terug kunnen gaan. Of had je eerst nog geen last?’ vroeg hij.
‘Jawel- nee- ik-’ Ik schudde mijn hoofd en de tranen stroomden opnieuw over mijn wangen.
‘Ik breng je naar buiten. Of wil je dat ik je naar de geheime plek breng? Daar is wel een raam. Ik wil hem wel helemaal open zetten voor je. Dan zien de leraren het waarschijnlijk, maar het maakt niet uit, wil je dat?’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Breng me maar naar buiten.’
‘Weet je het zeker?’
Ik knikte. Hij duwde één van zijn armen onder mijn benen en met de andere ondersteunde hij mijn rug. Ik sloeg mijn armen om zijn nek en leunde zwaar tegen hem aan. ‘Heb je je - hoe heet dat? Inademapparaatgevalding mee?’
Onbewust grinnikte ik. ‘Mijn wat?’ vroeg ik en Tom lachte.
‘Weet ik veel hoe dat ding heet.’ Ik wendde mijn hoofd snel af toen ik besefte hoe dicht zijn gezicht bij het mijne was. Hij mocht niet de kans krijgen me te zoenen, dan zou alles verloren zijn. Want hij mocht dan wel aardig zijn… ik was het verleden nog niet vergeten. Mensen konden veranderen zeggen ze, maar hier geloofde ik niet in. Als hij had geweten dat ik werkelijk Demi heette en als ik er nu nog zo uit had gezien als toen, had hij me stikkend op de grond laten liggen.
Ik balde onbewust mijn vuisten.

‘Wat is er?’ vroeg Tom en hij keek me bezorgd aan.
‘Niks,’ zei ik nors en haalde mijn hoofd van zijn borst af, die daar daarnet nog op gerust had.
‘Gaat het? Je ziet nog zo bleek. Wat moet ik doen als je straks flauwvalt - dat ga je toch niet hè?’
Ik glimlachte. Zijn bezorgdheid was enigszins schattig maar tegelijkertijd behoorlijk frustrerend. Als hij zo oprecht lief bleef doen kon mijn plannetje nog wel eens in de soep lopen.
‘Alles gaat goed nu. Ik kan weer ademen,’ zei ik, maar lette er extra op dat ik niet te diep in ademde, want dan zou ik opnieuw benauwd worden. Tom duwde de oude deur open en liep de gang op, weg uit de benauwde ruimte.

Reacties: