Hoofdcategorieën
Home » Overige » Okay For A While » Proloog
Okay For A While
Proloog
Ellis zat al uren lang in dezelfde positie, is dat zo ongebruikelijk was voor de jonge monteur dat het hem angst aanjoeg. Hij staarde alleen maar naar de lege, witte tafel voor hem, en alle herinneringen van de afgelopen uren kwamen zo snel weer het hoofd in gejaagd dat het hem duizelde. Ze hadden hem allemaal vragen gesteld over een bepaalde oplichter en gokker, waar hij meestal niet eens een antwoord op wist(wist hij dan zo weinig over hem?) en daarna hadden ze hem hier, in dit donkere, lege kamertje, achtergelaten, nadat ze overtuigd waren dat de jonge monteur ècht van niets wist. Ellis ademde in en uit.
De oplichter kí²n gewoon niet weg zijn.
Nick kon gewoon niet dood zijn.
Gewoon ... Niet nu. Niet morgen. Niet nooit.
Hoewel hij niet echt geloofde dat Nick echt weg was(Het was waarschijnlijk alleen maar nog een trucje van de oplichter... Toch?) bleef hij maar afvragen, waarom? De gedachten deden pijn, maar toch kon hij niet stoppen met piekeren. En toen, opeens, gaf realisatie een harde ruk aan zijn toch al instabiele hart en struikelde, viel en brak zelfs nog verder. Waarom? Waarom ben je zomaar gegaan en mij hier zo achter gelaten? Het voelde alsof de gedachte de jonge monteur een klap in zijn gezicht gaf, en hij begroef zijn gezicht in zijn handpalmen.
Realisatie groef een gat in zijn hart, realisatie overweldigde de dammen die het verdriet tegen hielden.
En toen begon hij te huilen.
Reacties:
Noes, Ellis! D;
*troost*
Naarrgghh, Long-Lost-Brother, this story makes me wanna crrryyyyy already >.< TT^TT
It's a pwetty stowy already <33
zielig, het laat mij ook huilen.
verhaal wordt vast geweldig!
snel meer?