FanFic.nl

Secrets [S]

Für Immer Jetzt

Boksen versterkten het geluid van snaren die aangeslagen werden, deden een dappere poging om het gegil van de fans te overstemmen. Tom Kaulitz spande zich onwijs in om niet toe te geven aan de pijn in zijn armen. Hij had er al de hele tour last van, maar vanavond zou voorlopig die laatste keer zijn. De rust was dichterbij dan ooit.
Gustav viel de snaarinstrumenten vrijwel meteen bij door zijn drumstel te bespelen. Ook Bill bevond zich al op het podium, gekleed in een outfit die hij enkel bij dit nummer gedragen had. Het moment dat hij de instrumenten vocaal moest ondersteunen kwam steeds dichterbij. Een raar gevoel overspoelde hem. Over enkele seconden zou de tour afgelopen zijn. Voorbij, verleden tijd. De herinneringen eraan zouden nog jaren voortleven in de harten van duizenden mensen, maar de tour zelf zou nooit meer terugkomen.
Het moment was daar. Bill hoefde er niet eens meer bij na te denken. Het was ongeveer de dertigste keer dat hij zijn stem live, voor een groot publiek, met de tekst van Für Immer Jetzt liet spelen. Hij liet zijn gedachten over de afgelopen twee maanden glijden. Tientallen concerten, duizenden fans, negentien nummers, twee talen, vier jongens, één liefde. Muziek, en muziek alleen. Bill moest toegeven dat de tour voor hem absoluut een hoogtepunt was geweest, ook afgezien van die muziek. Het was natuurlijk al fantastisch om te mogen experimenteren met zijn stem, om nieuwe ritmes, hogere noten, andere teksten te produceren. Daar kwam bij dat hij op het podium dingen mocht laten gebeuren waar hij als jongetje amper van had durven dromen. De motor tijdens Dogs Unleashed, de gigantische bol waar hij en Gustav uit opkwamen, het vuur tijdens Hey You en Sonnensystem, de piano die Tom bespeelde tijdens Zoom en de confetti als afsluiter. In Bills ogen vormde het een perfect geheel. Hij had honderd procent genoten van de tour. In feite genoot hij nog steeds, al waren het de laatste minuten die hij op dit podium door zou brengen.
De fans hielden massaal witte velletjes papier in de lucht. Bill keek ernaar, zag het, maar kon niet ontcijferen wat erop stond. Zijn ogen wilden niet samenwerken met zijn brein en de jongen besloot zich er niet druk om te maken; hij wilde gewoon genieten van de laatste moment op het podium. Hij bedankte de fans, beloofde terug te komen, verzekerde hen ervan dat hij van hen hield. Altijd hetzelfde. Het probleem was niet dat hij het niet meende, want dat deed hij wel. Het probleem was dat hij gedwongen was het te zeggen. Alles was voorgeprogrammeerd en dat verpestte voor Bill alle betekenis van de woorden. Toch sprak hij ze elke keer weer. Voor de enkele naïeve fans die niet merkte dat het niet vanuit zijn hart kwam, maar vanuit de commerciële gedachten van degene die het optreden in elkaar had gezet. Terwijl Bill over dat alles nadacht, hoorde hij de muziek verder spelen. Hun muziek, zijn muziek, de muziek die hem vertelde dat hij over enkele tellen de uitloop moest betreden. De eerste paar concerten was het voor Bill moeilijk geweest om zich precies de herinneren wanneer hij waarheen moest lopen. Dat was allang niet meer zo, het gebeurde allemaal volkomen automatisch.
Het ritme van de muziek veranderde, bouwde de spanning op. Het moment brak aan waarop Bill daadwerkelijk de uitloop op rende. Die actie ging gepaard met een uitbarsting van confetti. Honderden, duizenden snippertjes in de kleuren rood en zwart schoten de lucht in, om Bill te vergezellen tijdens de laatste paar regels van het liedje. De snippers vochten om te blijven vliegen, maar ze er de niet genoeg kracht voor. Stuk voor stuk verloren ze de strijd en stortten ze naar beneden. Het waren meer dan miezerige snippertjes papier die naar beneden kwamen zetten. Het waren herinneringen, onderdelen van de tour die door zoveel mensen gekoesterd werd. Ze namen het concert mee in hun val. Ze namen de hele tour mee in hun val. Alles werd het verleden ingetrokken toen het moment aanbrak waarop Bill terug de bol in moest. Nog één maal dankte hij de fans, waarna hij het liedje afmaakte. De bol sloot zich om de jongens heen, onttrok hen aan het zicht van de fans. Alle lichten doofden en enkele momenten was iedereen in de zaal in het duister gehuld. Net lang genoeg voor de jongens om het podium te verlaten. Daarna sprong het grote licht aan. Het was officieel voorbij.
Enkele verdwaalde snippers zochten een weg naar de grond, om daar opgeraapt te worden door de fans die zoveel mogelijk materiële herinneringen probeerden te verzamelen. Tranen rolden over de wangen van enkelen van hen, meer neerstortend geluk, dat uiteenspatte op de grauwe vloer van de concerthal. Ze voegden zich bij de snippers en de andere rommel op de vloer. Maar in tegenstelling tot de tastbare voorwerpen, zouden de tranen er voor altijd blijven. Ze konden niet opgeruimd worden. Bij elk ander evenement in Bercy zouden mensen hun voeten op het gebroken geluk van de fans plaatsen.
Hun idolen merkten het niet. Zij baanden zich een weg naar de achterkant van het gebouw, waar de kleedkamers zich bevonden. Bill ontdeed zich opgelucht van zijn zwarte pak. Het was geweldig dat hij het aan mocht hebben en hij was er nog altijd heel blij mee, maar het materiaal maakte dat hij zich kapot zweette. Zodra hij normale kleren aan had, doorzocht hij zijn tas, op zoek naar iets te drinken, maar hij kon het niet vinden. Hij nam plaats op de bank en staarde voor zich uit, zonder iets te zien. Hoe kon het dat de andere jongens langer deden over het omkleden, terwijl Bill een heel pak had om uit te trekken? De zanger was te moe om de vraag te stellen, dus bleef hij in het niets staren.
‘Is er iets, Bill?’ vroeg Gustav, die gemerkt moest hebben dat Bill zich niet gedroeg zoals hij normaal deed.
‘Nee,’ beantwoordde Bill de vraag, zonder erbij na te denken.
‘Of eigenlijk wel.’ Drie gezichten draaiden zich geschrokken zijn richting op, keken hem afwachtend aan.
‘Ik heb extreme dorst, maar ik heb geen drinken bij me.’
‘Is dat alles? Je liet me schrikken, Bill.’ Tom deed een mislukte poging tot boos klinken, wat zorgde dat Bills lippen zich tot een glimlach vormden. Zijn tweelingbroer zag het en doorzocht zijn tas naar een fles water.
‘Je had dorst, zei je?’ Bill knikte.
‘Ik heb wel wat water voor je,’ zei Tom. Hij liep op zijn broer af, schroefde de dop van de fles en draaide het voorwerp om boven het hoofd van zijn nietsvermoedende broertje. Die slaakte een gil en sprong overeind, waardoor hij tegen een lachende Tom aanbotste.
‘Zo kan ik het toch niet drinken?’ riep hij uit.
‘Ik heb nooit iets gezegd over drinken. Ik zei alleen dat ik water voor je had.’ Bill probeerde een wraakplan te bedenken, maar zijn hersenen lieten hem in de steek. Tegen de tijd dat iedereen omgekleed was en Georg opperde dat ze misschien de rest van de crew moesten gaan zoeken, had Bill nog altijd niets bedacht. Hij gaf de hoop op, voelde hoe hij weer in gedachten verzonk en volgde zo de rest van de jongens de kleedkamer uit. Op de weg naar de rest van de crew sloeg zijn hele humeur om. De vrolijkheid die geheerst had in de kleedkamer werd uit zijn lichaam gezogen en Bill liet zijn schouders hangen.
Al snel hadden de jongens het juiste vertrek bereikt. Het was een kamer van normale grootte, met witte muren en een lichte, laminaten vloer. Er stond een zwart bankstel in, met bijpassende fauteuils. De crew had zich over het vertrek verspreid, wachtend op het moment waarop ze de tourbussen mochten betreden. Tom plofte neer op de tweezitsbank en zakte onderuit. Georg nam plaats naast hem en Gustav ging voorzichtig in één van de fauteuils zitten. Bill had totaal geen behoefte om binnen te blijven.

Reacties: