FanFic.nl

Melanie Uley [2-shot] [Afgewerkt]

#2.

Hoofdstuk 2.

Jacob en ik liepen samen zwijgend verder door het bos heen. We hadden niet in de gaten dat we alweer bijna bij de huizen aankwamen, totdat ik op het nippertje zag dat het het einde van het bos was. ‘Jacob!’ zei ik snel en Jacob zag het ook op tijd. We veranderde snel weer in onze tweebenige gedaante en liepen zo naar mama der huis toe. Want we hadden ontzettende honger gekregen natuurlijk. Ik liep het huis en en begroette mama door haar een kus op haar niet verminkte wang te geven en ging snel aan tafel zitten. Ik zag de lekkere muffins en pannekoeken al voor me neus liggen. Ik begon net zoals Jacob en Paul aan te vallen aan het eten. Wat had ik een honger zeg! Mama keek me bezorgd aan en ik wist meteen dat ze het al wist en dat pap het natuurlijk verteld had gisteren over dat ik dus een eigen groep wou. Ik keek haar niet aan maar deed alsof het eten mij meer intereseerde dan haar bezorgde blik. Wat inderdaad ook eigenlijk wel zo was.
Ik nam nog een hap van mijn muffin en pakte gelijk een nieuwe. Pap kwam binnen en gaf mama een kus op allebei haar wangen, mond, en 3 littekens, en mama glimlachte.
Ik at nog een laatste muffin en schoof toen van tafel af. Ik liep naar buiten toe en ging het bos in. Op dit moment wou ik eventjes alleen zijn. Ik ging op een boomstam zitten en ging nadenken over wat ik nu zou doen. Blijven bij de groep? Of weggaan. Ik zuchtte.
Jacob had me blijkbaar opgemerkt toen ik het bos in liep en ik zag hem even later naast me komen zitten. Ik legde mijn hoofd op zijn schouders en zuchtte nog eens diep. ‘ik weet niet meer wat ik wil Jake! Het is gewoon moeilijk om te kiezen. Aan de ene kant wil ik vrij zijn en aan de andere kant wil ik mijn vader niet teleur stellen’. Ik keek hem aan en hij keek alleen maar voor zich uit. Het leek wel alsof hij boos over iets was. ‘wat is er Jake?’ vroeg ik. Hij keek me aan. ‘denk nu eens na Mell. Denk eens aan het roedel. Denk aan je vader! Je weet hoe erg je hem kunt kwetsen hiermee’. Ja en boos maken!’ Zei ik. ‘Jeetje Melanie! Komop blijf gewoon! Ik kan niet zonder je en je vader zou weet ik zeker van binnen kapot gaan!’. ‘Oke, oke, oke!’. ‘Ik blijf wel..’. Jacob keek me met een grote glimlach aan dat ik toch gewoon blijf in het roedel. Hij omhelsde me stevig en stond toen op en liep weg. Ik keek hem na en was blij dat Jacob mij heeft overgehaald om toch te blijven.

Reacties: