FanFic.nl

Impossible

8.2

"Maggie, het spijt ons, ga mee naar huis," suste Jacob zachtjes. Hij wilde zijn armen weer om me heen slaan, Edward nam vanzelf wat afstand. Hysterisch sloeg ik hem weg en greep Edwards arm.
"Néé!! Blijf verdomme van me af, vuile leugenaar!" krijste ik. Mijn hoofd gonsde als een bijenkorf en ik begon zwarte vlekken voor mijn ogen te zien.
"Jasper," gromde Edward met opeengeklemde kiezen. Plots kalmeerde ik, zonder dat ik echt wist waardoor.
"Wat...Wat doet hij?" prevelde ik verward. Mijn ogen schoten naar Jasper, ik zag niets aan hem dat veranderd was.
"Ik heb het je al uitgelegd, Jasper heeft een erg kalmerende uitstraling." Ik keek van Jasper naar Edward, en ik voelde dat het maar de halve waarheid was.
"Ik wil niet naar huis," zei ik koppig, "wie weet waar ze nog over gelogen hebben. Misschien is Paul mijn broer wel niet, en misschien heeft Jacob nooit van me gehouden," zei ik alsof ze er niet bij stonden. Ik wist dat ik Jake enorm veel pijn deed door zoiets te zeggen, maar hij had mij ook gekwetst op een manier die ik nooit van hem had verwacht.
"Maggie, je mag niet zo hard voor ze zijn," fluisterde Edward. Hij legde zijn hand weer op mijn hoofd, ik verwelkomde de aangename koelte.
"Ze wilden je geen pijn doen," vervolgde hij, "ze dachten dat het het beste was om niets te zeggen."
"Als ze me geen pijn wilden doen, waarom logen ze dan?" vroeg ik met tranen in mijn ogen. Ik ging recht zitten, Edward deed geen moeite meer om me neer te duwen.
"Je zou ons nooit geloofd hebben," zei Jacob wanhopig.
"Daar gaat het niet om," gilde ik woedend, "het gaat om het principe, maar blijkbaar vind jij het niet zo nodig om me zoiets belangrijks te vertellen! Loop naar de hel, Black!" Ik gebruikte opzettelijk zijn achternaam, ik was zo ontzettend razend op hem. Hij fronste, slikte.
"Ik wist niet hoe," zei hij zacht.
"Gewoon! Weet je, Maggie, ik moet je wat vertellen, je gaat er wat van schrikken, maar ik ben een weerwolf, ik jaag op vampieren, maar we laten de Cullens om één of andere reden met rust!" Buiten adem wilde ik uit het bed springen om hem een klap te geven, en het duurde verrassend lang voor Edward me tegenhield.
"Kom mee naar huis, Maggie, ze zijn niet goed voor je," zei Paul nu.
"Weet je, het grappige is dat ik hén meer vertrouw dan jou!" beet ik hem toe. Ik klemde mijn armen -tot grote afschuw van Jake- stevig rond Edwards nek.
"Maggie, ze hebben gelijk," fluisterde zijn fluwelen stem. Ik keek hem niet aan, omdat ik wist dat zijn grote, mooie ogen me zouden overtuigen hem los te laten. Ik snikte, voelde nieuwe tranen rollen. Ik kneep zijn shirt haast fijn, ook al bleef hij op me inpraten. Plots zweeg hij, sloeg zijn armen om me heen. Een gevoel van intense veiligheid overviel me, ik loste mijn greep zachtjes. Mijn huilen verminderde, en de laatste snik liet niet lang op zich wachten. Ik vertrouwde Edward, misschien zelfs nog meer dan ik ooit Jake had vertrouwd.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.