FanFic.nl

Impossible

8.3

"Doe het dan voor mij," fluisterde hij opeens. Ik hoorde Jacob met zijn tanden knarsen, vanuit mijn ooghoeken zag ik Paul zijn handen tot vuisten knijpen.
"Wat?" vroeg ik verward.
"Ga naar huis, voor mij." Zijn fluwelen stem betoverde m, het danste in mijn oren en mijn hoofd als de mooiste muziek die ik ooit had gehoord.
"Waarom?" Mijn klonk lang niet zo verleidelijk en sexy als de zijne en sloeg over van onzekerheid.
"Het is erg moeilijk voor ons, om bij mensen in de buurt te zijn. De geur is bijna ondragelijk voor ons. Het wekt een enorme dorst op, en ik wil je echt geen pijn doen. Je kan niet blijven, ik ben bang dat ik je zal doden." Jacob gromde en sprong meteen op ons af. Ruw trok hij me bij Edward weg en duwde me richting Paul, de me meteen vastnam als een bankschroef.
"Je blijft met je poten van haar af," siste Jacob.
"Geen zorgen. Ik meende wat ik zei, ik wil haar geen kwaad doen. Maar ik moet toegeven dat ze erg verleidelijk ruikt." Ergens voelde ik mijn hart verlegen opspringen. Want, theoretisch gezien was dat wel een soort van complimentje, nee? Edward keek me aan, glimlachte.
"Ga maar, Maggie." Dat was het, mijn weerstand en koppigheid braken als rietjes.
"Ja." Hij keek me aan alsof ik een hond was en net had leren zitten.
"Goed zo. Het ga je goed, en denk erom dat niet iedereen het goed met je bedoelt." Ja, dat was me wel vrij duidelijk geworden, eigenlijk. Ik deed een stap achteruit, en toen ik me omdraaide, zag ik dat Jasper weg was. Ik keek Carlisle aan.
"Bedankt," fluisterde ik, "Ik...ik wil niet weten wat er gebeurt was als..." Ik kon mijn zin niet afmaken, ik kreeg het simpelweg niet over mijn lippen. Hij knikte.
"Graag gedaan. Wees voorzichtig. Het ga je goed." Ik glimlachte onwennig naar hem. Het klonk alsof ze afscheid namen, alsof ik ze nooit meer zou terug zien.
"Maggie, kom mee."
"Zeggen jullie tegen..." Fuck, ik was zijn naam kwijt...
"Emmett?" hielp Edward me.
"Ja, Emmett, zeggen jullie dank je voor me?"
"Dat zullen we doen. Ga nou maar, je ouders zullen wel ongerust zijn." Ik voelde de onweerstaanbare drang om Edward te omhelzen, maar het ontbrak me aan de moed.
"Dag," mompelde ik. Paul sleurde me haast buiten, en ik trok me knorrig los.
"Ik kan best zelf lopen," snauwde ik, "ik heb je hulp niet nodig!" Pas toen ik bij de trap stond, die volgens mij wel duizend treden had, besefte ik dat ik zijn hulp wél kon gebruiken. Mí í r, koppig als ik ben, liep ik toch door. Al na de eerste trede ging ik bijna op mijn bek.
Twee gloeiende armen vingen me op voor ik nog maar halfweg was richting de vloer. Ik gromde en krijste.
"Lamelos!!!!" Ik schopte naar Jacob.
"Je kan echt niet zelf lopen, hoor," zuchtte hij.
"En toch moet je van me afblijven!" Ik duizelde en greep tegelijk naar de trapleuning en naar mijn hoofd. Ik zocht Ewdard, maar de zwarte vlekken voor mijn ogen maakten dat wat moeilijk.
"Rustig maar, ik ben hier." Ik glimlachte onbewust toen zijn hand de mijne nam.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.