FanFic.nl

Impossible

9.1

Ik keek naar buiten. Het regende, niet zo zeldzaam hier. Ik probeerde de regendruppels te tellen. Ik zuchtte. Ik voelde me zo ontzettend eenzaam.
Het was wel een beetje mijn eigen schuld. ik weigerde met iemand te praten, zeker als ze een tattoo van de roedel hadden. Ze waren met veel meer dan ik eerst had gedacht. Minstens tien. En Leah, zij was het enige meisje. Ik voelde me verraden, iedereen die ik kende had het geweten, behalve mijn ouders. En niemand had me wat verteld.
En dan was er nog Edward. Ik begreep waarom hij soms zo had moeten lachen, en ik schaamde me ontzettend. Ik vond hem nog steeds leuk, en 's nachts kon ik hem niet uit mijn dromen bannen. Overdag beheerste hij mijn gedachten. Hoe hij naar me had gelachen, hoe hij me geholpen had. Hoe hij zo eerlijk tegen me was geweest. Hij had me meteen verteld wat er aan de hand was. En hij was zo ongelooflijk mooi.
Geklop op de deur. Ik gaf geen antwoord. Ik wist dat het mijn moeder was, en zij had geen woorden nodig om zichzelf binnen te laten in mijn kamer.
"Schatje, wil je even wat melk en suiker gaan halen? Ik wou cake maken, maar ik vergat bij te halen." Smoesjes, ik wist verdomd goed dat we nog drie kilo suiker en minstens 5 liter melk hadden. Ze probeerde me gewoon het huis uit te werken. Sinds een maand was ik niet meer buiten gekomen, deels door de hersenschudding en deels omdat ik niet wilde.
"Ja, tuurlijk." Mama duldde geen tegenspraak, en ze dacht dat ze er goed aan deed. Maar de laatste die dachten dat ze 'ergens goed aan deden', hebben maanden tegen me gelogen. Ik stond langzaam recht en nam het kleingeld aan dat mam me toestak. Ik deed mijn meest verschoten sneakers en mijn grootste trui aan. Gewoon om even te laten weten dat ze me niet moesten lastig vallen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.