FanFic.nl

Impossible

9.2

"Maggie!" Ik stopte de oortjes van mijn Ipod in en deed alsof ik Paul niet had horen roepen. Hij was vaak in mijn kamer geweest, net als Jake. Maar ik had steeds gedaan of ze onzichtbaar waren. Ik was gekwetst, ik kon simpelweg niet geloven wat ze me hadden aangedaan.
"Maggie!" Ik hoorde zijn stem dwars door mijn muziek heen, en nors kwam ik erachter dat het volume al op maximum stond. Ik liep stug door, de kreten achter me negerend.
Een hand sloot zich om mijn schouder, ik schrok me dood. Ik dacht meteen terug aan het steegje en begon te gillen. Ik sloeg om me heen, totaal in paniek. Iemand trok mijn oortjes uit, ik krijste door.
"Maggie, rustig, ik ben het!" Ik keek in Jake's ongeruste gezicht, mijn angst veranderde in woede.
"Denk verdomme na, idioot! Ik schrok me rot!" Ik draaide me terug om en wilde doorlopen. Hij liet me niet los, mijn ogen boorden zich woedend in de zijne. De grote, bruine, trouwe ogen. De ogen waar ik als en blok voor gevallen was, die me zolang hadden kunnen voorliegen wanneer hij zei dat hij van me hield. Ik slikte mijn tranen weg en hield mijn masker op.
"Laat los, Jacob!" siste ik hem toe. Hij reageerde niet, tenminste, dat dacht ik. Hij keek me enkele seconden aan, voor hij zijn lippen op de mijne drukte.
Het leek of er een bom ontplofte in me. Ik klauwde in een blinde razernij naar zijn gezicht en sprong achteruit zodra ik de kans had. Ik trilde van de ingehouden woede en spuugde voor zijn voeten.
"Stomme hond," snauwde ik. De blik in zijn ogen moest de meest droevige zijn die ik ooit gezien had. Maar ik trok me er niets van aan en beende verder naar de winkel. Ik voelde geen liefde meer voor hem, alleen nog maar afschuw. En dan haalde hij het verdomme in die idiote kop van hem om me te kussen! Ik rilde, bedacht me hoe ene maand geleden andere lippen me hadden gekust. Ik voelde een traan over mijn wang rollen die zich vermengde met de regen. Zelfs nu nog was ik bang in het donker, nog steeds durfde ik niet meer naar stad. Alleen de gedachte aan Edward kon me kalmeren.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.