FanFic.nl

Alice Schwarz.

Hoofdstuk 6.

Het voelde zo goed om de buitenlucht in te snuiven en mijn longen te vullen met ‘verse lucht’, want we waren nog steeds in het schoolgebouw, maar tenminste uit die vreselijke ruimte. ‘Kan ik je weer neerzetten? Gaat het?’ hij klonk nog steeds zo bezorgd.
Ik knikte maar hij wachtte nog even voordat hij me daadwerkelijk op de grond zette. Ik zoog opnieuw een nieuwe vlaag lucht binnen en liet me daarna op de grond vallen. Ik sloot mijn ogen en glimlachte. Zie je wel? Ik had geen puf nodig. Ik kon zonder, ik wist het wel. Ik leefde nog, niks aan de hand.
‘Wat doe je?’ vroeg Tom. Hij bukte en sloeg me op mijn wang, waardoor ik mijn ogen opensperde en hem kwaad aankeek. ‘Au!’ riep ik en probeerde hem terug te slaan.
‘Ik dacht dat je flauwgevallen was.’
‘Ik glimlach niet als ik flauwval,’ zei ik geërgerd. En ik was even blij dat ik weer kwaad tegen hem kon doen, zonder dat ik me er schuldig over voelde.
‘Hoe weet je dat nou?’ vroeg Tom.
Ik haalde mijn schouders op en sloot mijn ogen weer. ‘Moeten we niet terug naar de les?’ vroeg ik, toen ik me dat opeens besefte.
‘Nee, we hebben nu officieel gespijbeld.’
‘Oh nee toch!’ zei ik en rolde met mijn ogen, terwijl mijn oogleden nog gesloten waren.
‘Dat zag er heel eng uit,’ lachte Tom en ik rolde opnieuw met mijn ogen.
‘Kappen!’ zei hij en gaf me een duw, maar lachte nog steeds.
‘Kijk dan niet naar me,’ zei ik en opende mijn ogen. Tot mijn verbazing zag ik hem blozen en snel sloot ik mijn ogen weer. Tot mijn ergernis voelde ik ook hoe mijn wangen warmer werden en ik overtuigde mezelf ervan dat het niks met hem te maken had, maar enkel omdat ik het… warm had.

‘Heb je geen ademding?’ vroeg Tom opnieuw. Ik had gehoopt dat hij er niet meer over zou beginnen. ‘Jawel…’ zei ik.
‘Heb je hem niet mee dan?’ vroeg hij.
Ik opende mijn ogen en ging langzaam rechtop zitten. ‘Jawel…’ zei ik opnieuw en ontweek zijn blik. ‘Waar heb je hem dan? In je kluisje, of waar?’ vroeg hij.
Opeens sloeg hij zichzelf voor zijn hoofd. ‘Natuurlijk! We hadden onze tassen mee moeten nemen! Waarom heb ik dan ook voorgesteld om hem in het lokaal te laten liggen? Als ik dat niet had gezegd was dit nooit gebeurd! Het was sowie-’
‘Tom, geef jezelf niet de schuld alsjeblieft. Het is-’ Ik beet op mijn lip.
De waarheid was dat ik de puf al die tijd in mijn broekzak had zitten. Maar ik wilde hem bewust niet gebruiken. Ik wilde niet meer het astma meisje van vroeger zijn. ‘De puffer’ de ‘’oh kijk daar heb je Demipufpuf’’ de dikke Demi, de lelijke Demi. Ik wilde alles van vroeger achter me laten, en ik hoopte dat dat ook kon met mijn astma.

‘Hé, wat is er?’ vroeg Tom en ik keek hem verbaasd aan. Opeens zat hij naast me en ik had niks in de gaten gehad. Zelfs niet dat hij met zijn hand over mijn wang aan het strelen was.
Ik sloeg zijn hand weg en stond bruusk op. ‘Je begrijpt het toch niet Tom, je begrijpt helemaal niks van me.’
Verward keek hij me aan en stond ook op. ‘Doe nou niet,’ zei ik, toen hij zijn hand weer op mijn wang legde. ‘Wat is er dan? Je kunt het me wel vertellen.’
Ontzet keek ik hem aan. ‘Je kunt het me wel vertellen?! Hoelang ken je me eigenlijk? Nog geen eens één dag! Lazer op met je medeleven en je neppe woorden nigger!’ riep ik en draaide me kwaad om.

‘Alsof die gebeurtenis niet heftig genoeg was daarnet! Ik ken je nog maar net inderdaad, maar dat betekend niet dat je me niet kunt vertrouwen! Ik had je daar ook kunnen laten liggen hoor!’ Ik hoorde hoe hij kwaad werd en dat deed me goed. Hij moest weer de oude Tom worden van vroeger, hij die ik zo goed kende en nog al te goed in mijn geheugen geprent stond. Dan kon ik hem eindelijk weer echt haten en wreken.
‘Alice, doe nou niet zo! Wat heb je tegen me?’ vroeg Tom en hij leek een beetje hulpeloos zo, niet wetend waarom ik zo reageerde.
‘Bedankt dat je me gered hebt,’ zei ik gemeend en daarna liep ik vlug de trap af.

Reacties: