FanFic.nl

Avril Lavigne and me (lovestory)

[1] Runaway

Hoewel dit de beste avond van mijn leven zou moeten zijn is dat het absoluut niet. Het feit dat ik met The Pink Handcuffs ben genomineerd voor de MTV awards in de categorie 'nieuwkomers', dí¡t was leuk. Maar die stomme uitreiking is helemaal niks. Het begon allemaal vanochtend al. Nou ja, het was al 15.00 PM, maar voor mij is dat 's ochtends. Ik had besloten voor deze speciale dag mijn moeders felrode lippenstift op te doen. Toen kwam Lola mijn kamer binnen rennen, botste ze tegen me aan, en natuurlijk schoot ik een halve meter uit. Aangezien in vorige week nog voor de derde keer ben gezakt voor mijn rijexamen (kon ik er wat aan doen dat die lantaarnpaal ineens suicidaal voor de auto sprong?!) zou mijn moeder me naar de MTV awards brengen in de mooie Ferrari van mijn vader. Maar natíºíºrlijk had deze hem in gebruik. Of Hem zoals ik moet schrijven, met een hoofdletter. Pap heeft Hem zelfs een naam gegeven: Richard.
In ieder geval kon Richard me dus ook niet brengen. Mijn moeder heeft me toen in de bus richting Toronto gestuurd. Nou dí¡t was een lekkere entree maken! Ik moest staan omdat de bus zo overvol was. Ik pakte mijn telefoon om Vanessa te bellen maar deze viel natuurlijk op de grond omdat de bus net onverwacht een bocht maakte. Met de grootste moeite heb ik hem opgeraapt, maar inmiddels hadden al een paar zware mannen hun veel te grote voeten in veel te zware schoenen erop gezet en er zat niet veel leven meer in mijn heilige eigendom.
Bij de dichtsbijzijnde halte stapte ik in Toronto uit. Waarom had ik nou precies besloten dat vanavond de eerste dag zou zijn dat ik met naaldhakken naar buiten ging? Halverwege besloot ik ze uit te doen en op blote voeten verder te strompelen. Ineens stopte er vlak naast me een over sized limousine en ja hoor, wie stak zijn hoofd uit het geblindeerde raam? Jeremy Davis.
"Ramona, wat doe jij hier zo in je eentje? Ben je niet ook op weg naar de MTV awards uitreiking?"
Ik negeerde hem en liep door maar zijn limo bleef me stapvoets volgen.
"Het is nog een heel stuk lopen, wil je niet van mij een lift?"
Ik zei nog steeds niks.
"Luister, ik weet dat je boos bent over die foto's en dat je eigenlijk niet met jongens praat enzo, maar echt, ik vind je heel aardig en ik wil niet dat je ziek word. Of dat je mooie voetjes stuk gaan."
"Viezerik."
"Nou, stap je nog in of durf je niet met viezeriken mee te gaan?"
"Weet je, jij bent echt erg." Ik gaf toe en stapte in. Maar alleen om energie te sparen. Vieze profiteur ben ik eigenlijk. Maar dat verdiende hij wel nadat hij die foto's van een stonede ik op internet had gezet. Jawel, hij had ze er afgehaald toen ik erom vroeg, maar toch.
Toen we aankwamen vroegen honderden mensen aan Jeremy of 'die onbekende griet met dat groen met oranje haar' zijn vriendin was.
"Nee, ik ben niet zijn vriendin!" schreeuwde ik hard en ik liep door.

Nou zit ik wel lekker eersterang samen met allemaal beroemde mensen, maar wat heb ik daaraan? De helft mag ik toch niet. Deze avond was zoveel leuker geweest als ze ons gewoon zouden laten spelen. Dat eeuwige gezeik van Snoop Dogg, echt, laat nou eens wat goede muziek horen! Wat een bullshit hier zeg. Ik wil eigenlijk alleen maar wegrennen.

Reacties: