FanFic.nl

Undisclosed Desires'

Chapter- One

"Each friend represents a world in us, a world possibly not born until they arrive, and it is only by this meeting that a new world is born."


De zon brandde fel op mijn blote schouders. Ik had er niets beters op gevonden dan mijn koffers vanuit mijn kamer zo ‘voorzichtig’ mogelijk naar beneden te gooien. De opties om ze gewoon langs de trap naar beneden te dragen beviel me niet zo goed als het idee om de stevigheid van de koffers te testen. Maar Charlotte en voorzichtig gaan nu eenmaal niet zo goed samen. En nu kon ik mijn verloren ondergoed en kleren in de tuin gaan zoeken.
Mijn ouders hebben besloten dat het tijd was om familiebanden terug op te halen en mij dus op, volgens hen, vakantie te sturen naar familie. Persoonlijk kende ik die tak van de familie eigenlijk niet meer. Toen ik drie was zijn we naar Atlanta verhuisd en heb ik ze eigenlijk nooit meer gezien. Tot halfjaar geleden dan.
Mijn vader werd ’s avonds gebeld. Vreemd genoeg weet ik nog dat ik aan het douchen was toen ik de telefoon hoorde. Toen ik na het douchen naar mijn kamer wilde gaan werd ik naar beneden geroepen door mijn moeder. En aan haar gezicht was al te zien dat waar die telefoon ook over ging, het in ieder geval niets was om vrolijk over te zijn.
“Charlotte, je vader kreeg net een telefoontje van Jenna. Je weet wel de zus van je tante Miranda.”� Ik keek haar vreemd aan, “uh ja?”� Ik wist echt niet waar dit gesprek naartoe zou gaan. Tot ik dus te horen kreeg wat er was gebeurt die dag. Oom Grayson en Tante Miranda waren blijkbaar verongelukt met de auto. Een vreemd ongeluk. Niemand weet hoe het gebeurd is. Mijn nichtje zat bij in de auto maar heeft het overleefd. Het vreemde is dat ik niet weet wat ik moet voelen. Ik ken ze niet eens goed meer, maar het blijft toch familie..
Maar nu heeft mijn moeder dus besloten dat ik naar mijn nichtje moet gaan zodat we elkaar terug kunnen leren kennen. Elena, zo heet mijn nicht geloof ik. Mijn laatste jaar high school ga ik daar in een of ander dorp genaamd Mystic Falls doen. Mensen vragen of ik het leuk vind. De mensheid gaat er ook flink op achter uit. Wat denken ze zelf? Ik woon hier ondertussen al vijftien jaar. Vrienden van de basis school? Check. Vrienden van High school? Check. Werk? Check. Mogelijke liefde van mijn leven? Dubbele check. In ieder geval dat had ik allemaal. Nu ik ga verhuizen moet ik mijn werk opzeggen. Wat betekend dat ik me geen dure dingen meer kan veroorloven en niet meer zoveel kan uitgaan. Ik kan de meeste van mijn vrienden waarschijnlijk ook wel vergeten. En David kan ik dan ook wel vergeten lijkt mij. Drie jaar zomaar even weg gegooid. Hoe kan ik ooit contact houden als we zover van elkaar zijn, zeker een jaar.
Dus dit jaar kom ik bij Elena in de klas. Jup, ben een jaar ouder maar leren is nooit zo mijn ding geweest. Eigenlijk heb ik Elena nog nooit goed gezien. Alleen op de begrafenis snel in een flits. Ik weet dat ze lang bruin haar heeft en ongeveer even groot is als mij en… En dat was het.

Ik laat me achterover in het gras vallen. Ik had al mijn spullen sneller opgeruimd dan ik had gehoopt. “Charlotte!”� Mijn moeders stem klinkt vanaf de andere kant van het huis. Ik denk er nog niet aan om te antwoorden. “Charlotte! Je vliegtuig vertrekt zo. Opschieten!”� De gedachten van het vliegtuig dat opstijgt met een lege stoel die gereserveerd staat op mijn naam doet me grijnzen. Ik beweeg niet.

“Charr?”� Of toch, bij het horen van die stem sta ik binnen de seconde. Ik knijp mijn ogen zo hard als mogelijk dicht zodat er geen ongewenst vocht uit kan ontsnappen. Waarom moet hij nu net komen. Ik voel dat zijn armen zich vastklemmen om mijn lijf zodat mijn armen tegen mijn lijf worden geplet. Ik kan nog net met beide handen het randje van zijn T-shirt vastnemen. Ik zou willen dat ik het nooit moest los laten. “Charr ik ga je zo missen.”� Ik hoorde tranen verborgen in zijn stem. “Ik hou van je David.”� Ik schrok van de kracht van mijn eigen stem. Ik voelde zijn greep losser worden zodat ik hem aan kon kijken. Hij grijnsde om mijn uitlating, “Ik ook van jou.”� Hij maakten zijn armen los en voor ik het wist had ik zijn middel stevig vast, bang dat hij zou gaan. Maar in plaats daarvan haalde hij iets uit zijn broekzak en hij sloeg zijn armen weer rond mijn nek. Voor ik het wist had ik een prachtige ketting rond mijn nek hangen. Aan het zilveren kettinkje hing een opgewerkt hartje met daarin een blauw steentje. “Het is een lapis lazuli.”� Ik keek hem vragend aan. “Het steentje.”� Hij lachte en deed een stapje naar achter terwijl hij mijn handen vast nam. “Charlotte Elizabeth Rose Gilbert. Ik zal altijd van je houden. Wat er ook gebeurd, onthoud dat alsjeblieft goed.”� Ik kon niet antwoorden. In plaats daarvan drukte ik mijn lippen zo hard op die van hem in de hoop dat ze altijd aan elkaar zouden vastplakken. Na nog zo’n 5 minuten verstrengeld in elkaar gestaan te hebben was het echt tijd om te gaan. David bracht mijn beschadigde koffer, die ik (al zeg ik het zelf) zeer professioneel met plakband terug hersteld had, naar de auto. Ik zelf nam de sporttas en mijn handbagage mee. En voor ik het wist was ik op weg naar de luchthaven.

***
“Over een halfuur zijn we bij onze bestemming. Wil iedereen zich klaar maken voor de landing.”� Ik schrok wakker van de stem van de stewardess die nogal hard klonk door de luidspreker. Ik besefte eigenlijk nu pas dat ik eigenlijk nogal dringend naar de wc moest dus besloot om nog maar snel te gaan voordat een of andere stewardess me verplichte om op mijn plaats te blijven. In het kleine hokje fatsoeneerde ik ook snel mijn make-up die er nog steeds niet uitzag door het afscheid en bond mijn haren snel omhoog. In zeven haasten snelde ik terug naar mijn stoel voor de landing.
De aankomst hal was druk. In alle haast stootte ik per ongeluk een man met een zwarte leren jas aan. Sneller dan ik voor mogelijk hield draaide hij zich om “Hee! Watch the clothes!”� Ik schrok. Niet van zijn reactie maar eerder van het gezicht dat mij aankeek. Helse blauwe ogen en een perfect volmaakt gezicht. Voordat ik verder kon nadenken of sorry zeggen was hij verdwenen. “Charlotte?”�
Geschrokken draaide ik me om en keek naar een bijna exacte kopie van mezelf. Op het eerste gezicht dan. Haar haren waren bruin, en ze was enkele cm kleiner en onze gezichten verschilde een beetje van vorm. “Elena?”� vroeg ik. Ze lachten. “Dat klopt.”� Ik kon mezelf niet bedwingen en gaf haar een knuffel. “Het is fijn om je eindelijk te zien,”� het klonk als het meest oprechte dat ik vandaag gezegd had.

Reacties: