FanFic.nl

Oorzaak en Gevolg [TC]

[35] Bill – Back Home

Een week later. We zijn weer terug in Duitsland, in ons eigenste appartementje, en stiekem vind ik dat helemaal niet erg. Natuurlijk, Glastonbury was echt geweldig en dan heb ik het alleen nog maar over het evenement, nog niet eens over alles wat er tussen de muziek door gebeurd is. Over Tom en mij.
Ik zit aan tafel in de keuken, gekleed in mijn trainingsbroek en een oud T-shirt van Tom. Vandaag heb ik nog niets aan mijn haar gedaan en ik wil niet weten hoe het eruit ziet, maar eigenlijk kan het me ook niet veel schelen. Toen ik vanochtend wakker werd, met Toms armen om me heen, kon ik onmogelijk aan de staat van mijn haar denken.
Hij is nu in de douche, ik heb het ontbijt klaargezet op de andere helft van de tafel. Normaal gesproken doe ik dat niet uit mezelf, maar voor Tom wel. Ik glimlach onbewust en bijt op de achterkant van mijn pen - ja, ik ben ondertussen ook aan het schrijven.
Tom. De drie lettertjes van zijn naam hebben altijd al veel voor me betekend, maar nu zit er een extra dimensie achter die betekenis. Tom. Mí­jn Tom. Voor altijd mijn Tom. Ik weet wel dat de wereld raar gaat opkijken als ze dit ontdekken. Hé, waarschijnlijk kotst de hele wereld ons uit; incest is verboden, laat staan twincest. Ik vond die term vroeger altijd zo afschuwelijk - nu kan het me niets meer schelen. Het maakt me niet uit wat er met me gebeurt, zolang Tomi maar bij me is. Samen kunnen we alles aan, daar ben ik van overtuigd.
Met een nog bredere glimlach buig ik me weer over mijn papier. ’t Is een songtekst en ik heb hem bijna af, alleen nog de puntjes op de i zetten. Ik vraag me af wat Tom ervan zal vinden; het gaat over mij en hem, op een andere manier dan In die Nacht, maar wel over ons tweetjes. Zijn mening heb ik sowieso altijd al belangrijk gevonden, nu nog meer.
Plotseling voel ik twee armen om me heen. Ik ruik de geur van Toms shampoo en voel dan zijn nog vochtige dreads tegen mijn wang, gevolgd door zijn lippen. Ik draai mijn hoofd, zoek zijn mond met de mijne. Zijn lippiercing drukt in mijn huid, maar dat voelt alleen maar goed. Tom voelt sowieso goed, altijd.
‘Wat schrijf je?’ mompelt hij dan, zijn armen nog steeds om me heen. Hij probeert op mijn blaadje mee te kijken, maar mijn haar zit in de weg en hij duwt een paar plukken achter mijn oor. Zijn vingers blijven hangen in mijn hals, strijken langs mijn sleutelbeen. Ik ril zachtjes en plant mijn lippen weer op de zijne.
Als we ons eindelijk van elkaar losmaken, laat hij zich op de stoel naast me zakken en neemt de hand waar ik niet mee schrijf, tussen de zijne. Langzaam glijden zijn vingers over mijn huid, volgen de lijntjes op mijn handpalm. ‘Wat schrijf je?’ vraagt hij weer.
Ik kuch, probeer de rillingen te onderdrukken als hij doorgaat met lijnen trekken. ‘Wil je het lezen of moet ik het voorzingen?’
‘Zing,’ zegt hij en glimlacht breed. Even ben ik afgeleid door die lach - scheiße, wat is hij toch mooi... - en dan begin ik zachtjes te zingen.

‘Ich seh’ dich weinen
Und keiner wischt die Tränen weg
Ich hö dich schreien
Weil die Stille dich erstickt
Ich fühl dein Herz
Es ist einsam so wie du
Lass dich fallen
Mach die Augen zu...

Hey
Die Welt hält für dich an
Hey
Hier in meinem Arm
Für immer jetzt

Wenn du suchst
Und dich selbst dabei verlierst
Dann find ich dich
Und hol dich zu mir

Hey
Die Welt hält für dich an
Hey
Hier in meinen Arm
Für einen Tag
Für eine Nacht
Für einen Moment
In dem du lachst
Wir durchbrechen die Zeit
Gegen jedes Gesetz
Für immer du und ich
Für immer jetzt

Wir setzen unsere Scherben zusammen
Wir sind eins wie Yin und Yang

Fühlst du mich
Wenn du atmest
Fühlst du mich
Wenn niemand da ist
Fühlst du mich
Wenn du atmest
Fühlst du mich

Hier in meinem Arm
Für einen Tag
Für eine Nacht
Für einen Moment
in dem du lachst
Wir durchbrechen die Zeit
Gegen jedes Gesetz
Für immer du und ich
Für immer jetzt

Wir setzen unsere Scherben zusammen
Wir sind eins wie Yin und Yang
Wir setzen unsere Scherben zusammen
Wir sind eins wie Yin und Yang…’

Mijn stem sterft weg in de stille keuken. Aarzelend zoekt mijn blik die van Tom. Hij staart me aan, met open mond, en een beginnende glimlach op zijn gezicht. Ik bloos en sla mijn ogen neer. ‘Wat vind je?’
Hij legt mijn hand op zijn schouder en trekt me dan dicht tegen zich aan. Met zijn lippen vlakbij mijn oor fluistert hij: ‘Het is prachtig, Bill. Zoals ik van je gewend ben.’
Zachtjes geef ik hem een duw, ook al doen zijn woorden me goed. ‘Je overdrijft.’
‘Niet waar.’ Hij haalt zijn lippen weg bij mijn oor en kijkt me met een serieuze blik aan. ‘Ik overdrijf niet en ik lieg ook niet, niet tegen jou.’
Ik leg mijn hoofd tegen zijn schouder, blaas zachtjes in zijn hals. Hij rilt en ik ril mee, zo dicht zit ik nu tegen hem aan. Met mijn wijsvinger schrijf ik woorden op zijn arm, langzaam zodat hij het kan volgen. Ik houd van je.
Tom duwt me zachtjes van zich af en kijkt me met glanzende ogen aan. ‘Ik houd ook van jou.’ Hij trekt plotseling een nadenkend gezicht. ‘Dat klinkt raar.’
‘Hoezo?’ vraag ik verbaasd en leg mijn pen neer, steun mijn hoofd onder mijn rechterhand.
Hij kijkt me peinzend aan, kauwend op zijn lippiercing. ‘Ik weet niet... Ik bedoel, ik weet dat het wí¡í¡r is.’ Een vlugge glimlach schiet over zijn gezicht. ‘Dat is misschien wel het vreemde. Dat het nu echt waar is.’
‘Heb je het ooit gezegd terwijl het niet waar was?’ Dat kan ik me eerlijk gezegd helemaal niet voorstellen van Tom, waarschijnlijk zal zijn antwoord ook ontkennend zijn.
Hij schudt zijn hoofd. ‘Nee, natuurlijk niet. Jij ook niet, of ik moet me wel heel erg vergissen.’
‘Als het over mij gaat, vergis jij je nooit.’ Ik lach zachtjes en wijs dan naar de andere kant van de tafel. ‘Maar ik heb wél ontbijt klaargezet, vind je dat niet verrassend?’
‘Nee,’ zegt hij droog. Ik kijk hem zogenaamd verontwaardigd aan en Tom schiet in de lach. Hij trekt plagerig aan mijn haar - ik geef hem niet eens een klap - en kust me dan zachtjes. ‘Héél verrassend. Ik houd van je.’
‘Ik houd van je.’

Reacties: