FanFic.nl

Welcome Home [10/10]

2.

Maurits’ point of view
Met extra dikken kleren ging ik de post uithalen. Best lollig dat je je zo dik moet aankleden om alleen al de krant en de reclame uit te halen. Met een grijns stak ik het sleuteltje in de brievenbus. Ik had het sleuteltje nog niet omgedraaid of ik kreeg al een sneeuwbal tegen mijn hoofd. Meteen wist ik de dader. Shanaya stond achter mij te lachen. “Die krijg je nog terug zusje!”� riep ik. “Moet je me eerst zien te pakken!”� gilde ze. Ik deed een beweging alsof ik achter haar aan ging gaan, natuurlijk liep ze al lachend weg. Ik grijnsde en nam de post uit de brievenbus. Toen ik weer naar binnen wilde lopen zag ik Tijger op de vensterbank liggen. Tijger is onze kat. Shanaya, mijn zusje, vond hem gewond en samen hebben we hem verzorgt. Nu wil hij niet meer weg van ons en daarom hebben we hem gehouden. En we hebben hem ook gehouden omdat we zo gehecht aan hem waren geworden. We hadden Tijger maanden na de dood van onze ouders gevonden. Hij had Shanaya erg opgevrolijkt. Natuurlijk had ze het moeilijk met de dood van onze ouders en daarom kwam Tijger als een cadeau. Shanaya had iets om haar gedachten te verzetten. Nu, na twee jaar gaat het al weer veel beter met Shanaya, ze durft weer plezier maken. Ze heeft maanden op haar kamer gezeten. En voor een kind van amper 10 is dat niet echt normaal. We moesten gelukkig niet naar een weeshuis toe. Omdat ik toen 18 was mocht ik blijven en kreeg de voogdei over Shanaya. En dat was het beste, zo konden we op onze manier de dood van onze ouders verwerken zonder dat er nog andere kinderen rondom ons waren. We konden het in alle stilte doen, en dat heeft ons geholpen.

“Eten we pannenkoeken?”� vroeg Shanaya die haar schort aantrok. We koken altijd samen. “Ja, of wil je iets anders eten?”� vroeg ik terwijl ik de ingrediënten uit de kast en koelkast nam. “Mau, je weet toch dat pannenkoeken mijn lievelingseten is!”� Shanaya rolde met haar ogen alsof ze het al miljoenen keer aan me had moeten uitleggen. Ik lachte en gaaf haar een lichte por. “Je weet toch dat ik jou graag plaag.”� Shanaya gaf me een por terug en lachte.
“Dek jij de tafel? Dan bak ik de pannenkoeken,”� zei ik toen het beslag klaar was. “Ja, perfect en dan vul ik ook even de eetbak van Tijger bij,”� zei Shanaya. “Ja, is goed,”� zei ik en goot een deel van het beslag in een pan. Toen alles gebakken opgegeten was deden we samen de afwas. Van twee personen is het toch niet zo veel. Na de afwas besloten we om naar buiten te gaan en een sneeuwman te maken. “Hoeveel bollen?”� vroeg Shanaya. “Hmm, vier lijkt me een leuk getal,”� grijnsde ik en begon te rollen. Shanaya volgde mijn voorbeeld. We hadden niet zo een grote tuin, maar wel groot genoeg om een sneeuwman te maken. Tevreden bekeken Shanaya en ik ons resultaat. We hadden net steentjes in zijn gezicht gedaan als mond en ogen en Shanaya had nog een stokje gebruikt als neus. “Ik ga het fototoestel halen,”� zei ik en liep naar binnen. Toen ik de camera eindelijk had gevonden liep ik weer naar buiten. Fotografie was een soort van passie van mij. Shanaya was dan altijd mijn model en ze deed het ook nog eens graag. Toen ik leuke foto’s had gingen we ons weer opwarmen binnen. We hadden alle twee wel zin in een warme kop chocomelk.

“Wat eten we vanavond?”� vroeg Shanaya die van haar chocomelk dronk. “Ik weet het eigenlijk nog niet,”� zei ik en dronk ook van mijn chocomelk. “Gaan we dan nog eens op restaurant?”� Shanaya keek me met puppyoogjes aan. Sinds de dood van onze ouders gingen we nog amper weg of dergelijke en dan was eens naar een restaurant gaan echt gezellig. “Lijkt me leuk,”� glimlachte ik. Tijger kwam bij ons op de tafel liggen. Shanaya aaide hem over zijn kopje waardoor hij begon te spinnen. Ik zette de kopjes in water. Die zouden we morgen wel afwassen. “Wat gaan we nu doen?”� vroeg Shanaya die voor het raam naar de sneeuw keek. “Ik ga nu even wat tv kijken,”� zei ik en plofte in de zetel en zette de tv aan. Het nieuws begon net. Zo kon ik weer op de hoogte blijven over alles dat er gebeurde in de wereld. “Zanger Tokio Hotel vermist!”� zei de nieuwslezeres. Ik zette het geluid wat harder. Ik had er voor Shanaya nooit een geheim van gemaakt dat ik hem knap vond en dat ik op hem viel. Ze aanvaarde dat ik voor jongens viel en ik was daar wel blij om. Ik vind het wel erg dat ik het nooit aan mam en pap had verteld. Ze hadden het moeten weten, vind ik. “Pieker niet zo veel,”� mompelde Shanaya die langs me was komen zitten. Ik glimlachte en keek weer naar het scherm. “Gisteren avond is de zanger van Tokio Hotel, Bill Kaulitz, spoorloos verdwenen. Tom Kaulitz, zijn broer, is zwaar aangedaan en hopeloos opzoek naar zijn broer. Het ging al een tijdje niet meer goed tussen de tweeling en Tom denkt dat dat de reden is dat Bill zonder iets te zeggen vertrokken is. De politie is ingeschakeld en ze zijn nu volop opzoek naar de verdwenen zanger. U hoort nog meer van ons,”� zei de presentatrice. “Mau?”� fluisterde Shanaya. Ik scheurde mijn blik van het scherm. “Ze vinden hem wel hoor,”� ging ze verder. Ik knikte. “Hij zal toch altijd een idool blijven,”� mompelde ik en zette het op een andere post.

Reacties: