FanFic.nl

A walk to remember.

Chapter 1.

Mijn naam is Julin Steals. Ik zie er gezond uit, ik doe gezond, en de mensen om mij heen denken dat ik gezond ben. De mensen hebben het helaas fout. Ik ben niet gezond, ik ben ziek zelfs, leukemie. En dat is niet te verhelpen. Volgens dokters heb ik nog een í¡ twee jaar te gaan, voor dat ik ga. Mijn zusje, Jules, heeft het er moeilijk mee. Ik zag haar elke avond in een boekje schrijven, waarover wist ik niet, op school ging het ook niet zo goed met haar. Ze moet het accepteren, en in zien dat ik er straks niet meer ben. Dat ik weg ga, maar voor altijd bij en om haar heen blijf. Ik wist het nou ongeveer een maand, dat ik ziek ben. En ik moest er even tussenuit volgens iedereen, dus heb ik een stage aangeboden gekregen bij een voetbal stadion, in Spanje. Ik keek naar de roos die langzaam dood ging, waar er langzaam een blaadje vanaf viel. Zo zal het ook met mij gaan later. Ik takel langzaam af.

‘Julin. Ik mag mee!’ riep mijn zusje blij en ze vloog me om mijn hals. Ik kuch. ‘Oeps. Sorry, ik moet nog steeds wennen aan die slangentjes die je af en toe in je neus hebt.’ Zei Jules. ‘Geeft niet, Jules. Het zijd zo.’ Zei ik. Jules kan er nog steeds niet mee overweg dat ik ziek ben. ‘Vandaag vertrekken we. Heb je je koffers al gepakt?’ vroeg ik. ‘Ja.’ Zei ze. ‘Voor hoelang gaan we?’ vroeg Jules. ‘Een maand.’ Zei ik. Jules knikt en liep weer weg, richting haar kamer, vast weer in haar boekje schrijven. Jules was niet de enigste die mee kwam, namelijk mijn beste vriendin Kelsey. En een oud klasgenootje, wat ook een goede vriendin is geworden, Kim. Kelsey daar in tegen heeft een verleden met de keeper van het Spaanse team. Iker Casillas. Na een dronken nacht is er veel gebeurd tussen die twee.

‘Klaar?’ vroeg ik. Jules knikt en pakt haar hand tasje. We liepen naar de auto van onze ouders die ons naar het vliegveld brachten. ‘Een maand..’ zei Jules, op een aparte manier. We waren inmiddels op het vliegveld en mijn ouders omhelsden me stevig. ‘Elke avond bellen hè? En Jules. Pas goed op je zus, en Julin, elke ochtend je medicijnen in nemen.’ Zei mijn moeder. ‘Ja, mam.’ Zeiden we in koor en kregen daarna nog een knuffel. ‘Wanneer mag mijn slangetje uit?’ vraag ik. ‘Daar bel ik je nog over. Ik denk over twee weken.’ Zei ze. ‘Oke, doei pap, mam.’ Zei ik en gaf ze nog een kus. Jules deed het zelfde en toen liepen we naar Kelsey en Kim. ‘Hey, Julin. Hoe gaat het?’ vroeg Kim. ‘Het kan beter.’ Glimlach ik. ‘Zullen we dan maar gaan?’ Kelsey sloeg haar arm over me heen en samen liepen we richting de tunnel. Onze bagage was onderweg naar het vliegtuig.

‘Hoelang moeten we in het vliegtuig zitten?’ vroeg Jules. ‘Ik denk ongeveer vier uur. Vanuit Nederland naar Spanje.’ Zei Kim. ‘Denk je dat we beroemde voetballers zien?’ Jules straalde. ‘Vast wel. Het is een stadion, Jules.’ Zei Kelsey. ‘Ik hoop zo dat ik Ricardo zie.’ Zei ze. ‘Kaka!?’ lacht Kim. ‘Ja, Kaka.’ Zei ze. ‘Kaka is kak.’ Lacht Kelsey. ‘Niet waar!’ riep Jules door het vliegtuig heen. Een paar keken achterom. ‘Het is ook maar een grapje.’ Zei Kelsey. Ik grinnik. ‘Fijn om te zien dat je zo vrolijk bent, Julin.’ Zei Kim. ‘Dank je. Ik voel me goed.’ Zei ik.

‘Wat een groot stadion! Daar kan ik wel zoveel concours rijden op mijn paard!’ riep Kelsey. ‘Op een voetbalveld?’ vroeg Kim. ‘Weet je hoe vet jonge.’ Jules gaf me haar hand en samen liepen we het grote gebouw binnen. ‘We zijn opzoek naar Vincente del Bosque.’ Zei ik. ‘Die staat op het veld.’ Zei de vrouw. ‘Rechtdoor?’ vroeg ik. De vrouw knikt. ‘Dank U!’ Met z’n vieren liepen we naar het veld. Het was best fris buiten, maar dat kon ook aan mij liggen. ‘Heb je het koud Julin?’ vroeg Kim. Ik bibber. ‘Ja.’ Kim zette haar tas op de grond en haalde er een deken uit. ‘Alsjeblieft, speciaal voor jou mee genomen.’ Zei ze. Ik sloeg de deken over me heen en liep het veld op, gevolgd door de rest. ‘Ik zoek Vincente!’ riep ik het veld over. ‘Hier.’ Zei een rustige mannen stem. Ik draai me om en zag een man op een bankje zitten. Op het veld waren een paar jongens aan het trainen zo te zien. ‘Jij bent Julin?’ vroeg Vincente. ‘Ja, meneer.’
‘Noem me maar Vincente. Jullie krijgen een rond leiding, en over een week mag je hier beginnen.’ Over een week? Dan heb ik nog de tijd om dit plaatsje te verkennen, en de voetballers. Mijn moeder stuurde me net een sms, ik mag mijn slangetje uit!

Reacties: