FanFic.nl

Bite [Vamps]

Conditions [42]

Ik geloof hem niet! Totaal niet! Hij zou nooit inzitten met het lot van de mensen, of van mij. Het liefst van al laat hij me creperen van de pijn, wetende dat ik er toch niet aan kan sterven. Dood ben ik toch al, in zekere zin.
Hij vertelt verder, maar echt luisteren doe ik niet. Het interesseert me eigenlijk bijster weinig, want zelfs al zóu ik dezelfde krachten krijgen, dan kan ik hier toch niet blijven. Demitri kennende laat hij me van mijn leven niet meer gaan, en dat is nog lang.
Of als Tom dood is. Ja, dan is er toch geen gevaar meer. Ik schat de kans om nóg eens verliefd te worden, heel klein in. En dan ga ik geen tweede keer onder te duiken, want dan gaat het juist hetzelfde.
Hij staat recht en loopt in een klein drafje de kamer uit. Ik kruis mijn armen voor mijn romp. Ik moet hier weg. Voor ik nog eeuwen in deze villa moet zitten.
Natuurlijk zou het wennen. Ik zou Stefano als mijn oudere broer kunnen zien, en Makbule als mijn aanstaande schoonzus, met wie ik van tijd tot tijd zou kunnen gaan winkelen. En Demitri zou ik dan moeten zien als... Ja, als wat?
Als vader? Mooi niet, daar geeft hij me de kans niet voor.
Als vriendje dan? Daar zal het vast meer tegen aanleunen, maar vriendje klinkt zo... Jeugdig. En dat is hij absoluut niet.
Echtgenoot dan? Dat is dan weer een brug te verder. Ik met Demitri getrouwd, ik wil er niet eens aan dénken.
Iets er tussenin dan. Verloofde. Ja, hij zou een beetje mijn verloofde zijn. Nog niet voorgoed verbonden, maar ook niet meer met een afstand.
Na een tijd zou ik van hem kunnen houden zoals van een buurjongen, heel dichtbij en altijd daar als je hem zoekt, waarmee je kan praten en weetikwatnog, maar die ook vrij is en een heel leven apart van dat van jou heeft.
Terwijl in mijn hoofd beelden opdoemen van een heel normaal bestaan met die andere drie vampieren in mijn omgeving, ril ik. Het is niet hoe ik mijn toekomst had voorgesteld, maar het is beter dat ik er maar aan wen, want iets anders zal er toch niet inzitten.
De deur gaat zachtjes toe, Demitri komt naast me zitten. Ik ruik het parfum, dat hij altijd draagt. Granaatappel en passievrucht, het enige lekkere aan hem, eigenlijk.
Hij heeft een dik boek in zijn handen, gebonden in donkerbruin leer, met goudbruine inktletters. Ik krijg het op mijn schoot, dan slaat hij het open.
Perkament, oud en vergeeld, met gifgroene inkt. Tekeningen in grijstinten, afgelijnd met Chinese inkt.
'Dat is Emira.' Zijn vinger wijst op een paginagroot portret, en ik kijk mijn ogen uit. Dat ben ik. Nee, dat is zij, maar ze lijkt zo op mij. Nee, ik lijk op hí¡í¡r.
Oh jezus, nu snap ik waarom Demitri al die onzin vertelt, waarom hij gelooft dat ik De Uitverkorene ben. Emira zou zo mijn zus kunnen zijn. Of mijn moeder. Of mijn dochter, moest ze niet ouder zijn dan mij.
Ik blader wat door het boek, hier en daar valt me een woord op, en dan kijk ik hem aan. 'Wie heeft dit geschreven?'
Hij klapt het toe, wijst met zijn pink naar de onderkant van de kaft. Mijn ogen worden groot.
'Huyen? Heeft Huyen dit geschreven?'
'En niet alleen dat. Een hele kast in de bibliotheek is van zijn hand. Veel vrije tijd, weet je.' Ik knik zachtjes. Dat had ik er niet van verwacht, maar het past wel bij hem. Huyen de schrijver.
'Julia?'
Ik kijk hem aan, heel eventjes maar, en ik zie meteen dat hij me nu niet aanspreekt om verder te vertellen. Nee, iets gemeens glinstert in zijn ogen.
'Weet je nog welke belofte je hebt gedaan, waardoor je geen bloed drinken moest?' Ik slik. Hij is het niet vergeten. Het een na ergste, na een mens bijten en doden, moest ik beloven.
Futloos laat ik me meevoeren, ik zet mezelf op automatische piloot. Zijn handen over mijn lichaam, zijn lippen op mijn mond en in mijn nek en bij mijn oor. Hij hijgt in mijn oor, hoewel het hem totaal geen inspanningen vraagt om mij de trap op te krijgen.
Hij loodst me door de gang, zijn kamer in, ruw word ik op bed geduwd. Hij komt bovenop me liggen, zijn armen wikkelen om mijn middel. Over mijn huid kriebelen zijn vingertoppen, zijn mond hangt een stukje open.
Voor zijn ogen ligt een glans, hij kijkt niet naar mí­j, maar naar iemand in zijn herinnering, eentje die hij nu herbeleeft.
Met een shock besef ik wat hij nu aan het doen is, mijn maagdenvlies breekt, maar gelukkig doet het geen pijn, zoals het pijn zou doen als ik ontmaagd was geweest als mens zijnde. Maar hoe kan hij... Natuurlijk, net bloed gehad.
Ik merk pas na een tijdje dat ik tril en in elkaar probeer te duiken, maar zijn stenen lichaam tussen mijn dijen verhindert dat. En met een ergere shock besef ik dat ik niet meer huilen kan, hoewel ik het nu echt zou willen. In me voel ik hem bewegen, en het doet me zo'n pijn te beseffen dat ik Tom aan het bedriegen ben. Daarvan zou ik nog harder gaan huilen, maar mijn ogen blijven droog.
Er klinkt gelach van de kamer naast ons, Makbule en Stefano weet ik. Maar dat geluid wordt overstemd door Demitri, die grommend in mijn nek bijt. Het doet geen pijn, maar het is ook geen aangenaam gevoel. Sowieso niet omdat hij het doet, bij Tom zou ik er wel om kunnen lachen, denk ik.

Omdat vampiers niet meer kunnen klaarkomen, maar kunnen doorgaan tot hun voorraad bloed op is, stopt Demitri pas een half uur later. Hij verlaat de kamer, stilletjes in zichzelf pratend, ik kruip onder de deken en kan eindelijk weer huilen. Mijn traanvoorraad is dus nog niet op, maar dat vind ik op dit moment niet erg. Ik huil alsof daarmee de herinneringen wegspoelen.

Reacties: