FanFic.nl

Secrets [S]

Aftermath

Bill overwoog om terug te gaan naar de kleedkamer, maar daar viel ook niet veel te beleven. Er was echter nog een deur in het vertrek. Nieuwsgierig als Bill was, liep hij erheen en opende hem. Erachter bevond zich een gang, die Bill betrad. De deur viel achter hem in het slot en de jongen liet zich door de gang heen leiden. Na een poosje kwam hij bij een raam aan. Het gaf uitzicht op het terrein waar de tourbussen stonden, dus ook op de fans achter de hekken. De meisjes stonden daar gewoon, op de stoep. Sommigen zochten de weg naar huis of naar hun hotel. Anderen wisselden ervaringen uit, lieten elkaar foto’s zien. De meisjes rilden, al was het niet extreem koud. Waarom stonden ze daar allemaal? Waar wachtten ze op? Op Bill en zijn bandgenoten? Wat verwachtten ze van hen? Dat ze voor de tweede keer die dag handtekeningen uit zouden delen? Of wilden ze gewoon een glimp van hen opvangen?
Bill keek iets beter en zag dat sommige van de meisjes huilden. Hij drukte zijn voorhoofd en neus tegen het raam in een poging dichterbij de fans te komen. Hij plaatste zijn handen ook tegen het glas, maar hij boekte er geen vooruitgang mee. Het harde, koude materiaal herinnerde hem aan de onzichtbare muur die zich tussen hem en zijn fans bevond. Een gevoel van machteloosheid bekroop hem. Het deed een stille traan over Bills wang lopen. Al snel rolden er meer achteraan en werd zijn zwarte oogmake-up erdoor naar zijn kin gevoerd.
‘Bill?’ hoorde hij een onzeker stem achter zich vragen.
‘Wat?’vroeg hij, zonder zich om te draaien. Er kwam geen reactie. Na een korte stilte zag Bill iets bewegen in zijn ooghoeken. Hij blikte opzij en zag Gustav naast zich staan. Een warme hand sloot zich om Bills onderarm.
‘Waarom huilen ze, Gustav?’ flapte Bill zijn gedachten eruit. Zijn stem trilde. Gustav volgde Bills blik naar buiten.
‘Ik weet het niet,’ dacht hij hardop.
‘Hebben we ze teleurgesteld?’ Bill blikte weer opzij. Hij zag hoe de jongen naast hem terugkeek.
‘Ik heb geen idee, maar dat kan toch niet? Tijdens het concert waren ze nog zo energiek.’
‘Misschien vonden ze het te kort.’
‘Negentien nummers is een mooi aantal, hoor.’ Bill reageerde niet. Gustav werd een beetje moedeloos van het idee dat de fans niet gelukkig waren met wat er op het podium bereikt was. Een onbehagelijk, koud gevoel begon door zijn aderen te stromen. Hij wierp nog een blik op Bill, waarna hij zich een kwartslag draaide en hem omhelsde. Bill werd erdoor overdonderd, omdat hij zich niet kon herinneren dat Gustav ooit lichamelijk contact met hem had gezocht. Desondanks voelde de omhelzing heel warm en vertrouwd. Toen Gustav zijn hoofd tegen Bills borstkas liet rusten, maakte diens hart een sprongetje.
‘Zal ik je eens iets laten zien?’ vroeg Gustav, toen hij zijn hoofd weer optilde. Hij verbrak de omhelzing zodra Bill knikte, pakte de jongen bij de hand en voerde hem verder de gang door. Aan het einde ervan bevond zich een rode deur. Gustav opende hem en plots hadden de jongens uitzicht op de hal, waar ze nog geen uur geleden hun tour voltooid hadden. Alle fans waren verdwenen, die stonden nu buiten te wachten. Ze wachtten op niets, of op iets wat niet zou komen. Niemand was namelijk van plan om twee maal op één dag handtekeningen uit te reiken.
Ook zonder fans was het druk in de concerthal. Tientallen mensen manoeuvreerden door de ruimte, ruimden voor de zoveelste keer de zooi op. Ze pakten al het materiaal in, maakten het klaar om weer vervoerd te worden. Het was raar om het podium in een incomplete staat te zien, en nog raarder om te zien hoe het verder afgebroken werd. Afgelopen, sprak een stemmetje in Bills hoofd. Het is voorbij.
‘Waar denk je aan, Bill?’ vroeg Gustav met gedempte stem.
‘De tour.’
‘Het was geweldig.’
‘Ja, dat zeker.’
‘Maar?’ vroeg Gustav, omdat hij dacht een aarzeling in Bills stem te horen.
‘Maar het is voorbij.’
‘Overal komt een einde aan.’ Gustav staarde voor zich uit. Hij zag schimmen bewegen, maar schonk er geen aandacht aan.
‘Niet aan alles.’ Bill klonkt smekend, alsof hij hoopte dat Gustav zijn woorden zou bevestigen. Alsof hij niet wist of hij wel de waarheid sprak, maar hoopte dat, zolang hij het als een feit vertelde, het waar zou zijn.
‘Jawel, Bill,’ reageerde Gustav fel. ‘Maar wees niet bang, je zult vast nog een keer op tour gaan.’
‘Wie weet hoelang dat nog gaat duren.’
‘Wie zegt dat je het niet zelf in de hand hebt?’
‘Ik.’
‘En wie ben jij?’Gustav gaf Bill een por in zijn zij, wat een spastisch sprongetje opleverde.
‘Bill Kaulitz,’ antwoordde Bill, terwijl hij zijn rug rechtte.
‘Nooit van gehoord, zijn mening is vast niet doorslaggevend.’ Gustavs ogen vertoonden pretlichtjes, maar Bill voelde zich alles behalve vrolijk. Hij was nog altijd aan het vechten tegen zijn eigen, verdrietige gedachten.
‘Heel stimulerend,’ sprak hij zachtjes.
‘Ja,’ reageerde Gustav. ‘Dat betekent dat je snel weer op het podium zult staan.’ Bill keek Gustav aan. Tranen plakten nog steeds aan zijn wimpers. Zijn gebroken uitstraling maakte een abrupt einde aan Gustavs vrolijkheid. De jongend draaide zich opnieuw naar Bill toe, om hem nogmaals in zijn armen te sluiten. Dit keer dacht Bill er niet eens meer over na. Het voelde veilig. Gustavs warmte gaf hem het gevoel dat hij thuis was. Hij sloot zijn ogen om optimaal van het moment te kunnen genieten en opende ze pas weer toen hij Gustavs adem over zijn wang voelde strijken. Zijn hart maakte opnieuw een sprongetje bij het zien van de onzekere, bruine ogen die ineens extreem dichtbij waren. De uitdrukking erin veranderde naar teleurgesteld en Gustav liet zich weer zakken, waardoor hij weer normaal kon staan en zijn hoofd verder weg was van dat van Bill. Daarna draaide hij zich om en liep terug de gang in. Het duurde eventjes voor Bill in de gaten had wat er gebeurd was. Zodra hij het doorhad, snelde hij achter Gustav aan en sloot zijn hand om diens bovenarm.
‘Sorry,’ fluisterde hij. Gustav draaide zich om.
‘Sorry waarvoor?’
‘Sorry dat ik mijn ogen opende.’
‘Ja, je moest ze maar inderdaad maar de rest van je leven dichthouden.’
‘Dat is wel erg lang, maar -’
‘Dat weet je helemaal niet,’onderbrak Gustav, plots weer fel. Bill had geen weerwoord.
‘Dus, waarvoor bood je je excuses aan?’ De vraag werd ietwat kil gesteld.
‘Omdat ik je moment verpest heb,’ fluisterde Bill.
‘Welk moment?’
‘Nou, gewoon…’ Bill wist het ook niet. Hij wist niet honderd procent zeker wat Gustav van plan was geweest, maar hij kwam over alsof het hem stoorde dat Bill zijn ogen opende. Hij overwoog het te vertellen, maar Gustav nam het woord: ‘Wat dacht je dat ik van plan was?’
‘Ik heb werkelijk geen idee, maar je kwam over alsof het je stoorde dat ik mijn ogen opende.’ Gustav knikte alleen maar.
‘Als jij nu eens vertelt wat je van plan was, weet ik waar ik sorry voor zeg.’
‘De grap is dat ik het zelf ook niet weet,’ lachte Gustav. Het was een onprettige lach, die alles behalve vrolijk klonk. Bill kreeg er een onbehagelijk gevoel van.
‘Maar wat is dan het probleem? Wat heb ik dan verkeerd gedaan?’
‘Ik heb nooit gezegd dat jij iets fout hebt gedaan. Het is gewoon dat ik niet weet wat ik van plan was en dat ik het ook nooit zal weten. Dat geeft het gevoel dat ik mezelf niet meer onder controle heb.’ Het was Bills beurt om te knikken.
‘Misschien moesten we maar eens teruggaan naar de rest,’ zuchtte Gustav. Stilzwijgend stemde Bill in.

Reacties: