FanFic.nl

22 Balloons

Seven Balloons

Ik pulk wat aan het rokje van mijn tennisoutfit. Mijn haar zit een simpele staartje, mijn tennisracket prikt in mijn zij. Vandaag is er een tenniswedstrijd in het dorp en Andy had me gevraagd of ik mee wou doen.
Een wedstrijd vind Mosa í¡ltijd leuk, ik wil winnen. Andy zit wat onwennig aan zijn haarband en kijkt niet echt blij.
‘Kan jij eigenlijk wel tennissen?’ vraag ik, Andy schrikt haast van mijn vraag alsof ik iets vroeg wat hij totaal niet wilt beantwoorden. ‘Ik wist het! Andy! Je bakt er niks van. Waarom heb je ons dan aangemeld?’ vraag ik geïrriteerd. Daar gaat onze winst.
‘Ik wou gewoon graag tijd met je door brengen.’ bloost hij, ik zucht en trek hem mee naar het veld waar de wedstrijd wordt gehouden.
De tribune zit vol met juichende volwassenen en kinderen. De burgemeester staat op een podium wat verder van het veld af.
‘Dames heren, welkom bij tenniswedstrijd in Beveren.’ Confettikanonnen branden los, ballonnen verschijnen en de wedstrijd is begonnen. ‘De deelnemers zijn verdeeld in kleuren. De verdeling van de wedstrijden staat op de lijst, en nog veel plezier.’ Hij legt zijn microfoon weg en wandelt van de podium af.
‘Nou, zullen we eens kijken wie onze eerste tegenstander is?’ vraag ik geamuseerd, ik heb er nog best wel zin in! Samen lopen we naar de lijst, die op een reuzeprikbord is gehangen.
‘Wij zijn team blauw en moeten tegen team rood.’ zegt Andy, het rode team staat al klaar op een veld verderop. Twee jongens van ongeveer dezelfde leeftijd als Andy en ik staan op ons te wachten. Bring it on!
Ik haal mijn tennisracket uit mijn tas en Andy volgt mijn voorbeeld.

Het spel is begonnen en ik moet serveren. Ik gooi de bal in de lucht en sla er zo hard als ik kan tegen, waardoor hij als een speer naar de overkant vliegt, maar daar wordt hij in een ogenblik terug geslagen.
‘Deze jongens zijn goed.’ mompel ik tegen mezelf. Andy slaat de bal iets zachter naar de overkant, waardoor een van de jongens de bal niet raakt.
‘Yes! 15 - 0!’ roep ik en geef Andy een highfive.

Het is uiteindelijk 3-2 in sets, dus stromen wij door naar de volgende ronde.
Er is pauze, mensen liggen in het gras en knabbelen lekker aan hun boterhammen. Samen zoeken Andy en ik een rustig plekje uit ergens bij een boom in de schaduw.
‘Het weer is echt prachtig.’ zucht ik en ga wat meer uit de schaduw om een beetje in de zon te liggen.
‘Wil je wat te drinken?’ vraagt Andy, ik knik. Hij reikt me een fles Ranja aan, ik pak hem over en draai de dop open. De vloeistof glijdt door mijn keel en laat een verrukkelijke koelte achter.
‘De wedstrijd gaat verder van start.’ komt door een luidspreker.
We moeten nu tegen team geel. Een erg knappe man met een zeer driftige vrouw.
De vrouw mag beginnen met serveren en slaat de bal net alsof ze iemand wilt vermoorden. Ik raak de bal net op tijd, anders was ik moes geweest. Of mijn arm althans.
De man kijkt me aan, hij lijkt echt sprekend op… Frits. Zonder dat ik sta op te letten, is de bal al weer terug gekomen, die ik dus mis. Ik kan het niet laten, maar ik barst in tranen uit. De man kijkt verschikt op en Andy is ook uit zijn positie gegaan om te troosten.
‘Wat is er?’ vraagt Andy, strijkt een lok haar uit mijn gezicht, die voor mijn gezicht was gevallen. Ik sla Andy's handen weg, ik wil op het moment gewoon niemand zien, vooral hij niet. Ik sta op en ren zo hard als ik kan weg.

Ik kom aan bij het park en laat me vallen op een bankje. De tranen stromen over mijn wangen, vinden een weg naar de grond. Waarom moet hij zo nodig weer op Frits lijken? Die felle, groene ogen, zwart haar als ravenveren. De manier van kijken, laat me al huilen.
‘Kan ik naast je komen zitten?’ vraagt iemand. Ik draai me om. Frits, of eigenlijk de jongen die op Frits lijkt, kijkt me aan.
‘Ga maar zitten.’ Ik veeg de tranen weg met de rug van mijn hand.
‘Waarom rende je weg? Heb ik iets verkeerds gedaan?’ Hij klinkt zelfs als hem. Kan het nog erger worden?
‘Het spijt me als ik je pijn heb gedaan.’ En dat is de druppel. De tranen luisteren niet meer naar me, beginnen te stromen zoals net.
‘Je heb niks gedaan. Je lijkt alleen verdomd veel op mijn overleden man.’ De woorden stromen al uit mijn mond zonder dat ik erover na dacht. Hij slaat zijn armen om mij heen en drukt me stevig tegen hem aan.
‘Ik weet niet hoe en wat, maar het spijt me dat ik je aan hem doe denken. Ik kan mezelf toch ook niet veranderen.’ zegt hij waardoor hij een beetje moet lachen, ook verschijnt een glimlach op mijn gezicht.
Opeens valt er een druppel op mijn rok gevolgd door meer, het regent.
‘Het klinkt misschien raar, maar wil je mee naar mijn huis? Ik woon niet zo ver hier vandaan en het begint te regenen.’ zegt hij wat verlegen.
‘Graag.’ zeg ik. Samen lopen we naar zijn huis.

Reacties: