FanFic.nl

Stand alones.

Memories fade away.

“Nee, niet doen!”� ze kirde van plezier. Hij keek haar aan met een ondeugende glimlach. Hij porde haar in haar buik, zij deed hetzelfde bij hem. Hoe kinderachtig ze ook bezig waren, ze vond het leuk. Hij rende weg, zij ging er achteraan. Met vreemde gezichten werden ze nagekeken, maar ze leken het niet eens te merken. Lachend renden ze verder. Ze stonden ineens stil. Tot hij ineens haar armen om haar heel sloeg. Ze was verbaasd, maar nog verbaasder voelde ze zich wanneer er een vreemd gevoel door haar heen ging. Ze wilde dat hij zijn armen nooit meer weg haalde, dat ze altijd in deze omhelzing zouden kunnen blijven staan. Hij glimlachte en zij glimlachte terug, terwijl vreemde kriebels door haar heen gingen.

Verliefd. Dat gevoel waar ze juist zo bang voor was. Dat wat ze juist niét wilde voelen. Ze sloot haar ogen, meer beelden schoten voor haar ogen langs.

Zijn arm gleed om haar schouders. Zijn stem fluisterde zacht in haar oor. Rillingen liepen over haar rug bij deze simpele aanraking. “Ga je mee naar buiten?”� Ze knikte en liep met hem mee. Samen liepen ze door het gras, de buitenwereld gehuld in de nacht. Zijn arm rustte nog steeds op haar schouders, ze zou willen dat het altijd zo zou kunnen blijven. “Heb je het koud?”� ze knikte alweer. Zijn arm verstrakte om haar schouders, met een lieve glimlach keek hij haar aan. Ze werd warmer vanbinnen, alleen al door deze aanraking. Alles leek zo geweldig op dat moment, het voelde alsof ze alles aankon. De hele avond liep hij met zijn arm om haar heen, liet haar niet meer los. Het voelde alsof ze de hele wereld aankon, alsof ze alles kon overwinnen. Ze voelde zich geweldig, ze wenste dat ze zich altijd zo zou kunnen voelen. Dat dit voor altijd kon zijn. Ze keek op naar zijn gezicht. Een kriebelend gevoel liep door haar buik. Hij glimlachte naar haar. Ze praatten, de hele avond lang. Tot hij ineens weg was, zonder te vertellen waarheen..

Nooit heeft ze durven vragen waarom, nooit heeft ze überhaupt nog over die avond durven praten. Nog steeds nemen de kriebels haar over wanneer ze ook maar zijn naam hoort. Nog steeds weet hij van niets.

If you don’t love me, why do you raise my hopes,
No matter what happens, I can't let you go..

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.