FanFic.nl

One Shots

Hedwig's Avontuur

Uitgeput streek Hedwig op een hekje neer. Ze had drie dagen gevlogen zonder zichzelf pauze te gunnen. Harry had gezegd dat de brief die ze bij zich droeg snel naar Sirius gevlogen moest worden en ze zou Harry niet teleurstellen. Ze haalde een paar keer diep adem. Ze kon niet meer. Ze had dorst en haar vleugels waren lam van het vliegen maar ze moest door. Voor Harry. Hedwig koerde zachtjes toen ze bedacht dat het zeker nog een dag vliegen was. Ze tripte heen en weer over het hekje op zoek naar een plasje om uit te drinken. Toen ze die niet vond bedacht ze dat het maar beter was als ze door zou vliegen. Ze wapperde een paar keer met haar sneeuwwitte vleugels en zette zich toen af. Ze klapperde en klapperde met haar vleugels maar ze kon niet omhoog komen. Met een zacht gekras viel ze uit de lucht naar beneden.

Toen ze haar oogjes opendeed lag Hedwig niet op de koude grond zoals ze verwacht had. Integendeel, ze lag zelfs heel lekker. In een mandje met warme lapjes over haar heen geslagen. Net toen ze zich nog eens beter wou in nestelen dacht ze aan Harry. Harry, de brief, Sirius! Met een luide kras hipte ze overeind. Ze bleef even duizelig en gedesoriënteerd staan in haar mandje en klapte toen haar vleugels uit. Althans dat wou ze. Haar rechtervleugel kwam maar een klein stukje omhoog en toen ze ernaar keek zag ze dat hij in wit spul gewikkeld was. Net toen ze op het punt stond het er allemaal af te gaan trekken kwam er een vrouw de kamer binnen.
“Nee uiltje, nee,”� zei ze. “Niet aan je verbandjes trekken. Die moet je erop laten zitten.”� Hedwig kraste verontwaardigd. Wie was dat rare mens om te zeggen wat ze wel of niet moest doen. Hedwig kraste boos en probeerde koppig haar vleugels alsnog uit te slaan. Een stekende, doordringende pijn ging door haar rechtervleugel heen. Ze kraste zwakjes. De vrouw aaide Hedwig over haar kopje.
“Het komt wel goed,”� zei ze. “Dan komt je briefje maar wat later. Eet maar wat. Pikkus heeft een muisje voor je meegebracht.”� Een kleine kerkuil keek voorzichtig om de deurpost heen. Toen hij zag dat de kust veilig was hipte hij naar binnen. Hedwig koerde. Misschien kon deze uil de brief wel brengen.
“Pikkus,”� koerde Hedwig zwakjes. “Wil jij mijn brief brengen. Hij moet naar Langkawi. Je zal daar een man vinden met een ingevallen gezicht en lange bruine haren. Hij ziet er wat groezelig uit maar zal je zeker met open armen ontvangen.”� Pikkus koerde zachtjes om aan te geven dat hij het begreep en pakte de brief. Toen Pikkus weg was ging Hedwig weer in haar mandje liggen. Ze zou hier blijven tot haar vleugel genezen was en Pikkus terug was. Daarna zou ze teruggaan naar Zweinstein met het antwoord van Sirius. Al zou ze deze keer wel vaker pauzes nemen.

Reacties: