FanFic.nl

One Shots

Puistjesprobleem

Met grote passen liep Herpine Zoster over de gang. Het was tijd voor een les gedaanteverwisselingen maar daarvoor moest ze eerst het halve kasteel door lopen. Herpine haatte de leswisselingen.
“Haar gezicht is net een berglandschap,”� hoorde ze een meisje tegen haar vriendin zeggen. Herpine voelde hun ogen in haar rug prikken terwijl ze steevast doorliep. Maar hun ogen waren niet de enige. Zoals altijd. De weg naar het lokaal leek eindeloos lang en de hele tijd kreeg ze opmerkingen als: ‘Die kon blijkbaar niet van de strooptaart afblijven,’ en ‘Je kunt haar gezicht niet eens meer zien zoveel puistjes heeft ze’. Herpine durfde er zelfs om te wedden dat ze ook een paar keer geknor hoorde. Ze had moeite met het bedwingen van haar tranen. Gelukkig kwam het lokaal al in zicht. Daarna zou ze vrij zijn en zou ze zich in de wc kunnen opsluiten om een stevig potje te huilen. Als ze bij Jammerende Jenny zou gaan zitten hoorde niemand haar. Toen Herpine het klaslokaal binnenkwam sloot professor Anderling de deur en sloot ze daarmee ook het laatste geknor buiten. Herpine nam helemaal in haar eentje achter in het lokaal plaats…

Toen Herpine een uur later de les uitliep was ze een stuk vrolijker dan toen ze naar binnen ging. Ze ging niet meer naar de wc om uit te huilen. Anderling had haar op een veel beter idee gebracht. Ze zei dat je je uiterlijk kon veranderen als je dat wilde. Dan zou je kleine dingetjes weg kunnen halen. Vrolijk sloeg Herpine de hoek om. Het was gewoon de perfecte oplossing. Haar puistjes weg vervloeken zou vast helpen. Dan was ze alsnog geen schoonheid, maar ze zag er wel beter uit. Opgewekt liep Herpine de bibliotheek in. Hier was vast wel ergens een boek over uiterlijk verandering. Nadat Herpine een tijdje gezocht had, had ze nog steeds niets gevonden. Ze had wel een wisbezwering gevonden. Ze wist niet zeker of het wel voor je gezicht bedoeld was.
‘Toch is het de moeite waard om het te proberen,’ dacht Herpine en ze nam het boek mee. Ze had er moeite mee om niet naar de leerlingenkamer te rennen zo opgewonden was ze. Vandaag zouden haar puisten voor eens en voor altijd verdwijnen. Toen ze bij de leerlingenkamer aankwam mompelde ze snel het wachtwoord en rende toen meteen door naar de slaapzaal. Gelukkig was er niemand die haar kon zien. Als het mislukte zou ze haar reputatie volledig verpesten.
‘Ik heb toch al geen reputatie,’ dacht Herpine somber. ‘Dus het maakt niet zoveel uit als het nog wat meer de grond in geboord word.’ Herpine ging voor de spiegel die aan de muur hing staan en wees met haar toverstok op haar gezicht. Waar zou ze beginnen? Haar hele gezicht zat vol met puisten dus ze zou nog wel even bezig zijn. Herpine besloot te beginnen met een enorme puist op haar neus. Ze wees met haar toverstok, kneep haar ogen dicht en sprak de wisbezwering uit. Ze voelde dat er iets verdween maar ze durfde haar ogen niet open te doen om te kijken. Na een tijdje deed ze toch angstig een oog open. Herpine gilde. Haar neus! Hij was weg! Met haar handen over haar neus -nou ja, over de plek waar haar neus ooit zat- rende ze naar de ziekenzaal. Hopelijk kon madame Plijster haar neus terugzetten.

Reacties: