FanFic.nl

Nightmares And Special Persons

Chapter 4

Eindelijk het einde van de dag,eindelijk.Bijna rennend ging ze naar haar auto en stapte in.Kalm starte ze de motor,maar helaas,na 5x was die nog steeds niet opgestart,ze moest dus gaan lopen. Net toen ze al een eindje van haar auto vandaan was begon het te regen,dit kon er ook nog wel bij.Zuchtend stapte ze verder,langzaam doorweekt wordend.Gelukkig kwam even later haar redding,een auto stopte en raad eens,het grote joch zat erin en gebaarde om in te stappen,zonder twijfelen stapte ze in.'Hee,gelukkig zag ik je,naar waar moet je ?',vroeg hij vriendelijk met een lief lachje.Met gebaren legde ze het uit want waar ze woonde was wat afgelegen en kende bijna geen enkel mens,behalve degene die er woonde.Aandacht luisterde en keek hij naar haar woorden en gebaren.Even was er een stilte maar niet lang.'Wat is je naam eigenlijk ?',vroeg ze o zo nieuwsgierig dat ze was.'Ryan,jij bent Yolien he ?',zei hij kalm.Enkele seconde was ze betoverd door zijn diepbruine ogen,waar oranje in verwerkt leek.Al snel kwam ze weer bij bewust zijn.'Emh,ja dat klopt,hoe weet je mijn naam ?',vroeg ze verward en verast.Grijnzend keek hij haar aan.'Iedereen kent je bijna,vandaag heb ik al wel 4 keer je naam gehoord,je bent best populair,wist je dat ?'Nog verbaasder keek ze hem aan.Iedereen bijna had het over haar ?Snel legde ze haar hand op haar hoofd toen ze voelde dat ze begon te duizelen.'Gaat het wel ?',zei hij geschrokken toen hij zag dat ze duizelig begon te worden. 'Ja...ja,het gaat wel.'Kort zuchtte ze,maar met een glimlach,alsof er niets gebeurd was,keek ze hem aan uiteindelijk.Waarschijnlijk was ze even wat licht geworden in haar hoofd door de weinige slaap die ze de laatste tijd had. 'Weetje je het zeker ? Je ziet er niet al te best uit', vroeg hij nog eens bezorgd aan haar. Zag ze er dan zo vreselijk uit. Heftig knikte ze ja op zijn vraag uiteindelijk. Zachtjes beet ze wat verlegen op haar lip, niet weten wat verder te zeggen. Voor ze iets kon verzinnen vroeg Ryan al opnieuw aan me grinnikend deze keer:'Al een beetje gewoon op onze eigenlijk toch wel kleine school ?' Deze vraag zette haar even aan het denken. Zou ze het er bij zeggen dat ze sommige mensen nogal raar vond ? Misschien beter van niet. 'Ik denk van wel', besloot ze lichtjes glimlachend te zeggen. Snel dacht ze na over een vraag die zij aan hem kon stellen. Enkele seconden maar was het stil. 'Hoe lang ga jij al naar onze school ?' Vragend keek ze hem aan. Een nadenkende frons kwam op zijn voorhoofd. Wat mompelend begon hij blijkbaar te tellen tegen zichzelf. 'Emh 3 jaar denk ik', zei hij twijfelend na even tegen haar. Voor ze nog iets aan hem kon vragen of hij aan haar, zag ze haar huis. 'Emh, ik woon hier, bedankt voor het brengen, ik zie je nog wel op school ?', zei ze aarzelend tegen hem en stapte uit wanneer hij volledig stil stond. Iets of wat met een nors gezicht knikte hij uiteindelijk. Verward keek ze hem aan, maar zonder nog te wachten op een uitleg misschien voor zijn plotse norse gezicht, rende ze naar haar huis.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.