FanFic.nl

My 100 little stories

86. Water

Yurima is twaalf jaar. Ze woont in Pakistan. Ze heeft drie broertjes en twee zusjes. Haar ouders heten Youri en Galima. Ze hadden een huisje in Karachi in Sindh. Hadden , ja. Tot de overstromingen kwamen.
Hun huisje werd weggevaagd, samen met haar vader, Galima, haar zusje en twee broertjes.
Ze hebben niets meer. Ze wonen op dit moment op straat, met een stuk zeil tegen de zon, en de regen.
Haar zusje is nog maar twee jaar, haar broertje acht. Yurima probeert voor ze te zorgen, maar dat gaat niet altijd even goed.
Haar moeder lijd aan Cholera, haar zusje is ondervoed. Haar broertje, Amish, doet wat hij kan, maar dat is ook niet veel.
Yurima heeft moeten vechten voor wat eten, voor schoon water- maar ook dat is er nauwelijks meer. Amish raapt eten van de grond, eten dat anderen per ongeluk hebben laten vallen. Niemand laat expres voedsel vallen: daar is het te kostbaar voor.
Yurima’s zusje, Runa, moet vechten- maar daar is ze te zwak voor. Ook zij zal sterven, vroeg of laat, vandaag of morgen. Yurima probeert haar moeder, Amish en Runa zoveel mogelijk te verzorgen, maar dat krijgt ze niet goed voor elkaar.
Eerst sterft haar zusje. Een begrafenis kan niet geregeld worden. Als de honger nog iets groter was, dan hadden ze haar opgegeten. Maar nu houden ze haar bij zich.
Haar moeder is ziek. Dodelijk ziek. Cholera. Yurima zorgt voor haar, en zorgt ervoor dat Amish niet bij Galima in de buurt komt. Maar, medicijnen zitten er niet in. Stiekem zit Yurima te wachten op de dood van haar moeder. Dan hebben zij en Amish weer meer te eten.
Dus als het onvermijdelijke gebeurt, is Yurima alleen maar opgelucht.
Dit lichaam verdwijnt wel. Al in de nacht nadat Galima gestorven is. Yurima en Amish hebben er niet aangezeten, alleen aan het lichaampje van Runa: Dat hebben ze uiteindelijk maar weggelegd in en steegje,ver van hun vandaan; de geur werd onverdragelijk.
Maar het lichaam van Galima, hun moeder, daar zijn ze van afgebleven. Er is slechts één verklaring mogelijk: iemand heeft het lichaam geroofd, waarschijnlijk om op te eten.
Als je honger hebt ,eet je alles.

Daar kwamen Yurima en Amish ook achter. De vliegen op hun lichaam merkte ze niet meer op- tot Amish er achter kwam dat je die ook kon eten.
Maar Amish heeft meer voedsel nodig dan die vliegen. Hij wordt magerder, en magerder… Yurima ziet hem voor haar ogen wegkwijnen. Uiteindelijk kan hij alleen nog maar liggen. Hij weigert te eten, te drinken… En dan sterft hij ook.
Van het gezin dat ooit uit acht personen bestond, is er nu nog maar één persoon over. En die persoon, Yurima, verlangt naar de dood.
Ze heeft nu helemaal niets meer. Geen familie, geen vrienden, geen voedsel, geen medicijnen tegen haar koorts, geen hoop.
En dus kijkt ze uit naar het moment waarop ze zal sterven.

And in the end it's so vile
That none of my steps have been worthwhile
Oh will you forget in a while

'Round 'round spinning on round
World spins on tonight
Time time ticking on by
The world spins on tonight

Time to say goodnight
No strength left to fight

Reacties:

dobbyenwinky zei op 20 aug 2010 - 13:42:
Wow, echt mooi. Echt heel zielig. En wat gruwelijk is die ramp.
Hoe kwam je er op om hier over te schrijven?

snel een niewe?

missxangel zei op 18 aug 2010 - 16:15:
Wow deze is echt heel mooi..

Hoewel de waarheid soms hard is, is dit echt mooi geschreven

xEmma zei op 17 aug 2010 - 15:28:
O.O
Arme Yurima)':

Ik vind het belachelijk dat er geen nationale acties worden gehouden. 'Omdat het vakantie is'. Sorry hoor, maar daar kan ik zo boos om worden. Grrr..

Maar over je verhaaltje ; heel mooi geschreven