FanFic.nl

Verbeelding [Afgelopen]

11.

Ruw werd er een bord voor Bill geplaatst met bestek er langs. Op dat bord lag een groot stuk vlees en twee aardappelen met een vieze saus op. Bill zijn maag draaide op. Ten eerste: hij was vegetariër. Ten tweede: Er zaten groene plekken op de aardappelen en ten derde: De saus stonk vreselijk. Bill schoof zijn bord opzij. Dan maar zonder eten dacht hij. “Is het niet lekker meneer Kaulitz?”� De altijd vriendelijke meneer White stond langs Bill’s tafel. “Ik ben vegetariër en ik heb niet zo een honger,”� zei Bill. “Goed, dan zullen ze u terug naar u kamer brengen,”� zei de dokter. Een harthandige hand klemde zich weer rond Bill zijn boven arm. Bill protesteerde niet toen hij in zijn kamer werd gegooid. Dit keer bedekte hij zijn oren toen de deur werd dichtgeslagen en wanneer de sleutel werd omgedraaid. Bill ging in het midden van de kamer op de grond zitten en sloot zijn ogen. Met zijn wijsvingers masseerde hij zijn slapen. De stemmen waren er weer. Ze dreven Bill tot het uiterste. Zijn vingers trilde, zijn benen voelde slap. Zijn hoofd stond op springen en hij beet op zijn lip om niet te schreeuwen. De stemmen riepen hem bevelen, scheldwoorden, verwijten en zijn toekomst. Korte zuchten kwamen uit Bill zijn mond. Die zuchten veranderde in zachte gillen en die veranderde in hels geschreeuw. Bill besefte niet hoe de zware deur achter hem open ging en hoe mensen binnen kwamen. Hij voelde zelfs niet eens dat er een naald in zijn arm werd gestoken. Slap en energieloos viel Bill neer. Ze hadden een soort van slaapmiddel in hem gespoten. Met vier trokken ze hem een wit pak aan waar hij zijn armen niet in kon bewegen. Met die zelfde vier droegen ze hem naar een klein ander kamertje, daar werd hij achtergelaten.

Vermoeid en met veel hoofdpijn werd Bill wakker. Hij besefte niet goed waar hij was. Wat hij wel besefte was dat hij zijn armen niet kon bewegen. Paniek vulde zijn hoofd. Het wit boven hem kwam in een topsnelheid op hem af. Hij kon zich niet verweren. Angstig schopte hij met zijn benen. Bill sloot zijn ogen en probeerde rustig in en uit te ademen. Na vijf minuten was hij al iets kalmer geworden. Bill opende zijn ogen weer en keek rond. Waar was hij eigenlijk? Moeilijk geraakte Bill op zijn achterwerk. Nu pas merkte hij dat hij in een geïsoleerde ruimte zat. De muren, de vloer en het plafond waren net grote kussens. Bill zag wazig een silhouet op hem afkomen. “Al bedaard meneer Kaulitz?”� Bill kreeg geen geluid uit zijn mond. “Goed zo, u mag weer naar u kamer,”� zei dokter White. Twee mannen namen Bill op en droegen hem het kleine kamertje uit. Hij voelde zich zo vrij toen hij van het rare pak werd bevrijd. Bill kwam weer in zijn kamer. Die straalde nog steeds heel veel kilte af. Bill merkte op dat het al donker was. Hoe lang had hij dan wel niet ‘geslapen’? Met een geeuw trapte hij zijn schoenen uit en ging op bed liggen. “Dat het maar snel zondag is,”� zuchtte Bill zacht tegen zichzelf. “Ja, dan zie je Tommiewommie terug,”� zei Creep met een lief stemmetje. Ze zat op het uiteinde van Bill’s bed. “ja,”� zuchtte Bill. Creep gniffelde. “Niet bang van me liefje?”� vroeg ze. “Nee, ook al ben je aartslelijk, moordzuchtig, gestoord en ziek.”� Creep begon te lachen. “Misschien is het tijd?”� lachte ze. “Dat zei ik nu ook weer niet!”� riep Bill verontwaardigd. “Ik wil nooit bij jou groep horen.”� Hij trok zijn knieën op en legde zijn kin er bovenop. “Ik wil naar huis, muziek maken met mijn broer en mijn beste vrienden. Ik wil weer leven, niet hier in een ziek gestoord ziekenhuis zitten.”� Creep kwam dichter en ging door Bill’s haren. “Soms gaat het leven niet zoals je wilt,”� glimlachte ze.

Tom zat achter zijn kleine bureautje. Een boek lag open op een witte bladzijde. De lijntjes waren nog leeg. Een zwarte pen hield hij in zijn rechterhand. Zijn dag moest hij hierin vertellen. Hoe was zijn dag geweest? Nogal stil. De pijn in zijn borst bleef maar aanhouden, hij wist niet goed vanwaar het kwam. Het kwam echt vanuit het niets. Tom zuchtte en zette de punt van de pen op het begin van het eerste lijntje en begon te schrijven.

Dagboek,

Ik voel me een meisje nu ik hierin schrijf, maar even kan het me niet schelen. Ik heb voor mezelf besloten dat ik een dagboek ga bijhouden tot ik Bill weer in mijn armen kan houden en kan zeggen dat hij 100% genezen is. Mijn dag was nogal stil eigenlijk. Er werd niet veel gezegd of gedaan. Af en toe hoorde je David tegen zijn telefoon schreeuwen, maar dat was het dan ook. We moesten nu regelen hoe we verder zouden gaan. We moesten ons geheim verdoezelen, uitvluchten zoeken. Liegen tegen onze fans. Dat zit me wel dwars. Ik vind het vreselijk om tegen hen te zeggen dat er niets aan de hand is terwijl dat niet waar is. Ze zouden ons kunnen steunen, Bill kunnen steunen. Hij heeft het volgens mij zwaar. Anders zou ik die rare pijn in mijn borst niet voelen. Het kwam uit het niets. Ergens tegen vier uur in de middag kreeg ik ook opeens hoofdpijn. Ik hoop niet dat ze Bill iets aandoen. Dat zou ik niet overleven. Ik hoop dat ik de juiste keuze gemaakt heb om hem te steunen naar die instelling te gaan. Ik dacht in het begin dat het wel zou helpen, maar nu ben ik daar steeds minder zeker van. Ik heb een gevoel dat ze Bill pijn doen. Dat ze hem mentaal verscheuren. Daarom zouden de brieven van de fans helpen. Ze zouden die mentale pijn kunnen helen. Ze zouden hem kunnen helpen op een manier die ik niet zou kunnen.
Wat we ook hebben moeten regelen is de uitstel van onze cd. Hij kan niet klaar zijn in oktober, zeker niet omdat Bill waarschijnlijk nog weken in de instelling gaat zitten. We kunnen geen nummers opnemen en mijn stem lijkt totaal niet op die van Bill en ik kan niet eens zingen. Moest ik het kunnen en moest mijn stem op die van hem lijken, zou ik het gedaan hebben, maar de fans kennen ook het verschil. En niet alleen de fans, ook de media. Dat zit me vooral dwars. Stel dat ze ons gaan volgen als we zondag Bill gaan opzoeken. Moest de media weten dat Bill in een psychisch ziekenhuis zit, gaan ze weer dingen zeggen en dat gaat hem nog meer kapot maken, maar ik denk dat het ook mij zal kapot maken. Ik kan het niet aanhoren dat ze slechte dingen over hem zeggen. Dat kan ik niet verdragen. Ik denk dat dat ook wel normaal is. Hij is mijn broer, mijn soulmate, mijn alles. Ik kan niet wachten om hem te omhelzen en zeggen dat het allemaal voorbij is, dat alles weer goed is gekomen. Dat we weer zonder zorgen kunnen verder gaan.

Goed, genoeg gepraat voor vandaag. Nu ga ik slapen.
Tom.

Reacties: