FanFic.nl

De AMA's (TC) 3-shot

Two

Op zoek naar de kleedkamers lopen we door de gangen van het immense gebouw. Al honderden deuren zijn we tegen gekomen, maar niet degene die we moeten hebben.
“Ja! Daar moeten we zijn!”� Roept Adam ineens.
Hij begint blij in zijn handen te klappen en huppelt naar de deur waar een wit blad op hangt met in zwarte letters ‘Adam Lambert’.
“Nog veel plezier met jullie zoektocht jongens!”� Hij opent deur en verdwijnt dan in zijn kleedkamer.
Ik zucht en ga dan samen met Tom verder op zoek naar onze kleedkamer. Gelukkig zien we enkele deuren verder een deur waar een wit blad op geplakt is en met dezelfde soort zwarte letters met de naam ‘Kaulitz’ bedrukt is.
Net als Adam klap ik vrolijk in mijn handen en huppel dan naar de deur toe.
Ik verdwijn in de kleedkamer en laat Tom op de gang achter.
“Billy, laat me binnen.”�
“Nee.”� Zeg ik lachend.
“Toe nou, Billy.”�
“Nee.”�
“Komaan, Billy, je krijgt een kusje als je me binnenlaat.”� Ik moet toegeven, dat klinkt verleidelijk, maar ik geef me niet gewonnen.
“Nee.”�
“Twee kusjes?”�
“Nee.”�
En, als ik mijn rechterhand nu eens gebruik om je te bedanken?”� Ik bijt op mijn onderlip.
Dat klinkt wel zeer verleidelijk. Misschien, als ik dat kan krijgen, dat ik ook wel iets meer kan krijgen.
“Die heb ik zelf ook.”�
“Maar jij hebt geen lippiercing.”� Verdorie, dat is een moeilijke keuze!
“En wat ben jij met die piercing van plan?”�
“Wat denk je?”�
“Jij gaat die gebruiken om mij in de zevende hemel te brengen?”�
“Nog veel hoger zelfs. Ik ga je er gek mee maken, tot je mijn naam schreeuwt en-“ En wat?
Het wordt muisstil aan de andere kant.
“Tomi?”�
“Doe die deur open.”� Ik hoor een lichte paniek in zijn stem maar geef er niet aan toe.
Waarschijnlijk is dit gewoon een plannetje om binnen te geraken.
“Of anders?”�
“Godverdomme Bill! Doe die fucking deur open!”� Oke, normaal schreeuwt hij nooit zo tegen mij, dus dit moet serieus zijn. Ik doe de deur open, steek mijn hoofd naar buiten en kijk recht in het gezicht van dat Justin geval.
Tom duwt me naar binnen en doet de deur achter zich dicht.
“Hoe lang stond die daar al?!”�
“Geen idee! En ik heb ook geen flauw idee van wat hij gehoord heeft!”�
“We laten het gewoon zo, misschien heeft hij wel helemaal niets gehoord.”� Hij knikt. “Maar ik vind hem nog steeds eng! Zag je hoe hij naar me keek?”�
“Ja, en dat laat ik niet toe! Alleen ik mag zo naar jou kijken!”� Ik lach, druk een kusje op zijn lippen en ga dan controleren of alle spullen er zijn die we nodig hebben.
Humanoid-microfoon? Check.
Kabels om vuurtje te stoken? Check.
Piano? Check.
“Oke Tommy, alles is er!”�
“Mooi, dan zijn we klaar.”� Lacht Tom en laat zich neervallen in de zwarte zetel.
Ik ga naast hem zitten en er wordt op onze deur geklopt. Begint de show nu al?
“Binnen!”� Roept Tom, aangezien ik vergeet te antwoorden.
De deur gaat open en Adam steekt zijn hoofd naar binnen.
“Hey, zijn jullie klaar?”�
“Jep.”� Antwoorden we in koor.
“Leuk, vinden jullie het erg als ik hier wacht?”�
“Tuurlijk niet! Er is toch…”� Ik kijk even rond en zie dat het niet aar is wat ik wilde zeggen.
Ik wilde antwoorden dat er plaats genoeg is, maar aangezien Tom en ik de tweepersoonszetel inpalmen, is dat er dus niet. Ik grijns en ga op Toms schoot zitten.
“plaats genoeg.”� Maak ik mijn zin af.
Adam en Tom lachen en Adam komt naast ons in de zetel zitten.
“Die kwal, is hij ook genomineerd?”�
“Ja, voor dezelfde award als ik. Beste nieuwkomer.”�
“Haha, in die categorie horen wij al lang niet meer thuis!”�
“Waarvoor zijn jullie genomineerd?”�
“Beste rockband. Zeker weten dat wij die gaan winnen!”�
“Jullie nemen het wel op tegen Greenday en Linkin Park.”�
“Weten we, maar geen enkele band heeft een fanbasis die kan tippen aan die van ons.”�
“Onze fans zijn echt geweldig! Je zou al die fanacties eens moeten zien!”�
“Ik hoop dat ik ook zo fans krijg.”�
“Weetje, ik heb onlangs gelezen dat wij een groot deel van onze fans met jou delen.”�
“Kan, onze muziek verschilt niet zoveel.”�
Opnieuw gaat de deur open, deze keer zonder een klop vooraf, en voor we het beseffen staat de kwal waar we het net over hadden in onze kleedkamer.
“Moet jij niet in je eigen kleedkamer zitten?”� Vraagt hij doelend op Adam.
“En jij dan? Als ik het me goed herinner staat onze achternaam op de deur, niet de jouwe.”�
Nog voor Justin een antwoord kan geven wordt er weer op de deur geklopt.
“Jongens, de show begint zo! Zouden jullie naar de zaal willen gaan?”�
Alle drie werpen Tom, Adam en ik een kwade blik naar Justin en gaan dan de kleedkamer uit.
“Hoe durft die kleuter zomaar even een minuut van ons kostbare leven te komen verknoeien?!”� Mompelt Tom terwijl we door de gangen lopen.
“Trek het je niet aan, hij is het niet waard.”�
We openen de deuren en wandelen de grote zaal binnen die gevuld is met allerlei personen. Adam, Tom en ik zetten ons neer in een zetel die de vorm heeft van een halve cirkel en verspreiden ons een beetje zodat we alle plaats innemen.
We zitten net en zien de tijdverspillende kwal ook de zaal binnenkomen. Hij werpt ons een kwade blik toe als hij ziet dat er geen plaats meer is voor hem en gaat in de zetel naast de onze zitten.
Een kleine tien minuten later gaan de lichten uit en begint de show met een optreden van Katy Perry, die blijkbaar de presentatie doet. Ik zak wat onderuit in de zetel en zie Justin weer naar me staren. Snel kijk ik weer naar het podium, maar ik VOEL zijn ogen op mijn lichaam.
De eerste award is meteen degene waarvan wij weten dat hij voor ons is: Best Band International.
Na de filmpjes om de genomineerden voor te stellen komt Hugh Laurie het podium op met de envelop, met onze naam erin, in zijn handen. Joepie! We krijgen onze award van Hugh Laurie!
Blij wiebel ik een beetje heen en weer op de bank, tot ik Justin weer zie kijken. Die kleuter is echt een griezel!
“En de award voor Best Band International gaat naar … Tokio Hotel!”�
Blij springen Tom en ik recht en vliegen elkaar om de nek. Jammer genoeg moet ook Adam eraan geloven en we vliegen beide om zijn nek. Dan lopen we het podium op terwijl Darkside of the sun ons begeleid.
Tom neemt de award in ontvangst terwijl ik een micro in mijn handen geduwd krijg.
“Dank jullie allemaal! We zijn al onze fans heel dankbaar, onze ouders, onze vrienden, de manager, en iedereen die ik nog vergeten ben. We vinden het echt een eer om hier te mogen staan, om andere sterren te ontmoeten en tot onze vrienden te mogen rekenen.”�
“Adam, we love you!”� Roept Tom ineens in mijn micro terwijl ik adem neem en ik zie hem lachen.
“We vinden het jammer dat niet de hele band hier kon zijn, maar ook Georg en Gustav zijn jullie ontzettend dankbaar! En, Justin, stop alsjeblieft met mij aan te staren want ik vind je freaking eng!”�
De halve zaal lacht en wij gaan weer op onze plaatsen zitten.

[reacties??]

Reacties: