FanFic.nl

Secrets [S]

Who's To Say?

Stilletjes vervolgden de twee jongens hun weg terug naar de rest. Bill bleef zijn metgezel berekenend aankijken. Diens gezicht stond minstens net zo vertwijfeld als Bill zich voelde. Hoeveel vragen één nacht wel niet los kon maken. Enkele uren zelfs, als je erover nadacht. Bill was de hele dag al aan het peinzen over het einde van de tour. Op de één of andere manier voelde het definitiever dan de voorgaande eindes hadden gedaan. Bij de andere touren had hij het ook jammer gevonden, maar aan de andere kant was het ook altijd een opluchting geweest. Rust, pauze, tijdelijk geen stress. Om er daarna weer twee keer zo hard tegenaan te gaan. Waarom voelde het dit keer dan zo anders? De jongen voelde zich totaal niet moe, eerder onrustig. Hij kon het idee om stil te zitten niet uitstaan. Was dat niet raar, als je bijna twee maanden lang op tour was geweest? Adrenaline, vertelde Bill zichzelf. Daar bleef je wakker van. Het zou straks wel wegzakken, dan kon hij rustig zijn bed opzoeken.
Toch zat het hem niet lekker. Dan kwam zijn nachtelijke, overdekte wandeling met Gustav er ook nog bij. Waarom huilden de fans? Als er geen raam was geweest om hen van hem te scheiden, had hij waarschijnlijk op hen afgestapt op het te vragen. Het glas had hem echter herinnerd aan de keiharde waarheid: normaal contact met de fans was niet mogelijk. Althans, dat was wat het management hem wijsmaakte. Eigenlijk geloofde Bill er vrijwel niets van. De meisjes die buiten stonden waren toch ook gewoon mensen? Ze zagen er verslagen uit, bijna breekbaar. Toch werden ze vaak afgeschilderd als monsters. Maar hoeveel mensen gaven Bill zelf geen onmenselijke titel? Werd hij ook niet voor een arrogant kreng aangezien? Misschien was hij het ook wel, maar diep in zijn hart wilde hij het niet zijn. Wat gaf hem dan het recht om aan te nemen dat zijn fans niet normaal functioneerden? Er waren ook genoeg mensen die ervan verzekerd waren dat Bill een vrouw was. De jongen twijfelde aan veel dingen, maar hij wist honderd procent zeker dat hij van het mannelijke geslacht was.
Dat was slechts een handjevol van de geruchten die over hem de ronde deden. Er was er nog één die naar hartenlust verspreid werd. Eén die hij zelfs keihard ontkend had: het gerucht dat hij homo was. Een groot deel van de wereldbevolking scheen hem ervan te verdenken.
Homo. Bill had zich nooit zo met de liefde beziggehouden. Hij wilde dolgraag iemand vinden, iemand om verliefd op te worden. Iemand die ook verliefd zou zijn op hem. Wederzijdse liefde, voor hem, voor zijn persoonlijkheid. Niet voor zijn geld of zijn masker van zwarte eyeliner.
Homo. Bill was nooit op zoek gegaan naar de ware. Het was te ingewikkeld in zijn positie. Het was te moeilijk om in te schatten of iemand te vertrouwen was of niet. Op dat gebeid kon hij het zich niet veroorloven om fouten te maken. Daarom, en omdat hij bang was om de ware simpelweg niet te vinden. Zoekt en gij zult vinden. Zoekt gij niet, kun je jezelf altijd voorhouden dat dat de reden is dat je niets vindt.
Homo. Het had zo goed gevoeld om Gustav te omhelzen. Goed op een andere manier dan Toms omhelzing. In Gustavs armen had Bill zich thuis gevoeld, alsof Gustav hem voor altijd warm zou kunnen houden, ongeacht de temperaturen van de buitenwereld. Het was thuis voor altijd. Alsof alles dat telde was dat ze elkaar vasthielden nooit meer loslieten. De rest zou vanzelf goed komen.
Homo. Het klonk zo slecht nog niet.
Bill werd uit zijn gedachten gehaald toen zijn zenuwen een bekende prikkeling aan zijn hersenen doorgaven: pijn. In zijn voorhoofd. De jongen kwam terug naar de werkelijkheid en realiseerde zich dat hij tegen de deurpost aan was gelopen. Met zijn rechterhand wreef hij over de zere plek en hij bekeek de kamer die voor hem lag. Tom bevond zich nog steeds op de bank, bijna stikkend in zijn lach. Georg was ook niet verplaatst en zijn lippen vormden een typische glimlach. Enkele van de crewleden hadden Bills onhandigheid opgemerkt en glimlachten eveneens, maar de meeste waren te druk bezig met hun eigen zaken - wat die ook mochten zijn.
Bill nam plaats in één van de fauteuils en Gustav in die ernaast.
‘Gaat het?’ vroeg hij zachtjes.
‘Ja hoor,’ antwoordde Bill, aannemend dat Gustav het over zijn voorhoofd had. Zijn gedachten dwaalden alweer af, terug naar de fans die buiten kou stonden te vatten. Waren ze echt gevaarlijk? Bill kon het zich eigenlijk niet voorstellen. De meisjes hadden er eerder gebroken uitgezien. Of leek dat maar zo? Er was maar één manier om daarachter te komen.
‘Heeft er iemand toevallig een benzinestift voor mij?’ vroeg Bill.
‘Ja,’ antwoordde een man van middelbare leeftijd met warrig, bruin haar. Hij zat twee meter bij Bill vandaan. De zanger stond op, liep naar de man toe en hield zijn handen op. Vier stiften werden erin geduwd.
‘Van vanmiddag,’ deelde de man mee. Bill bestudeerde de uitgeputte, groene ogen van de man.
‘Vanmiddag waren we met zijn drieën,’ bracht hij er vervolgens tegenin. Een weerwoord kreeg hij niet, maar eigenlijk vond hij dat alleen maar prettig. Hij draaide zich om en zag dat Gustav alweer opgestaan was. Vervolgens keek hij naar Tom, die vragend terugkeek.
‘Kom,’ beval Bill, die met zijn hoofd knikte naar de deur die naar de uitgang leidde. Twijfelend volgde zijn broer het bevel op. Bill keek naar Georg, zag dat hij nog zat, met dezelfde vragende blik als Tom had gehad. Bill knikte naar de deur en zag Georg met tegenzin opstaan.
‘Wat zijn jullie van plan?’ riep David hen argwanend na. Bill zwaaide naar hem met de stiften.
‘Toch niet in je eentje?’ Davids ogen werden groot. ‘Je hebt geen idee waar die meiden toe instaat zijn.’
‘Ik ga niet in mijn eentje, ik ga met deze drie jongens. En wat voor dingen zouden die meisjes dan uit moeten halen?’
‘Je komt niet meer levend terug.’ Bills gezicht vertrok.
‘Weet je wat, David? Als ik het niet overleef, mag jij eerste rij zitten op mijn begrafenis.’ Met die woorden trok de jongen de deur achter zich dicht.
‘Je wilt toch niet serieus handtekeningen uit gaan delen?’ Tom was wit weggetrokken.
‘Waarom niet?’
‘We hebben geen idee waar ze toe in staat zijn.’
‘Klopt, maar we komen er snel genoeg achter,’ glimlachte Bill.
‘Bill, kom op, David zegt zoiets vast niet voor niets.’
‘Mensen hebben vast ook een reden om te zeggen dat ik een vrouw ben. Om dat ene bewerkte plaatje op internet misschien? Of misschien omdat ik soms kleren haal op de damesafdeling? Dat is hetzelfde als zeggen dat de fans gevaarlijk zijn, omdat ze in de meerderheid zijn en omdat er hier en daar één tussen zit die zich niet kan gedragen.’
‘Dat je winkelt op de damesafdeling hebben ze ook verbonden aan het rare idee dat je homo bent,’ grapte Tom, in een poging niet te laten merken hoe gespannen hij was. Bill wierp hem een vernietigende blik toe, maar besteedde er verder geen aandacht aan.
‘Ze zeggen ook dat jij een zwerver bent, Tom,’ grinnikte Georg.
‘Als ze dat over mij al denken, wat zullen ze dan van jou zeggen?’ lachte Tom.
‘Jongens, kom op, we moeten focussen. We moeten dit overleven, want ik wil David absoluut niet op de eerste rij hebben als ik begraven word.’

Reacties: