FanFic.nl

BANG~relation

~My sensei his story~

De kou dringt helemaal mijn lichaam door. Langzaam grijpt het naar mijn hart, die zijn best doet te blijven kloppen. Ik voel me leeg en beroerd van binnen. Ik duf mijn sensei niet meer aan te kijken. Ik laat mijn hoofd hangen en staar als een zombie naar de bodem van de grot. Ik heb nooit mijn vader of moeder echt gekend. In ieder geval niet bewust. Maar bij het horen van deze daad, kan ik ze niet meer dan verafschuwen. Ik wil vragen hoe het verder ging. Wat er toen gebeurde, maar krijg de woorden niet over mijn lippen.
“Ze was dood…”� fluistert mijn sensei.
Geschokt kijk ik hem weer aan.
“Nee, dat is niet waar. Ze was vermoord. Door jou vader”� zegt hij.
Ik wil dat ik iets kan doen, het voelt alsof ik mij moet verontschuldigen. Maar mijn bevroren lippen blijven stijf op elkaar.
“Ik was zo verbaas, zo van streek, dat ik ben weg gerend. Je moeder probeerde mij nog tegen te houden maar ik was haar te slim af. Eindelijk kwam ik weer in Konoha aan en als geroepen kwam ik de persoon die ik nodig had meteen tegen”� verteld mijn sensei verder.
Mijn vochtige ogen staar ik mijn sensei aan.
“Het was Danzo. Ik vertelde hem alles. Meteen stond hij aan mijn kant, hij zei dat de Kaze clan meteen uitgeschakeld moest worden. Die zelfde nacht nog, vermoorde hij met zijn ANBU’s en sommige ninja’s van andere villages iedereen uit de Kaze clan”� verteld hij.
Hij kijkt mij doordingend aan.
“Iedereen behalve jij.”�
Wat ik heb gehoord kan niet waar zijn. Razernij komt boven, en laat geen plaats over voor angst en verdriet. Ik krijg mijn lippen in beweging.
“Waarom moest iedereen worden vermoord?! Waarom niet alleen mijn vader?! Waarom is het niet eerst besproken?! Misschien was het wel een misverstand!”� schreeuw ik.
Mijn stem echoot in de grot. Mijn sensei kijkt mijn furieus aan. Al de kalmte die eerst in zijn stem zat is verdwenen.
“Waarom heeft je vader mijn vrouw vermoord?!”� schreeuwt hij razend.
Ik wil er iets op terug zeggen, mijn vader en mijn clan verdedigen, maar ik weet niets wat een moord goed zou kunnen praten.
“Misschien was het een misverstand?”� zeg ik een beetje beschaamd omdat ik met zo’n slapjes excuus kom. Mijn sensei springt op van zijn houten stoel, die door de kracht naar achteren valt. De klap weergalmt in de grot.
“Misverstand. Misverstand! Ze waren allemaal gek, de mensen van de Kaze clan. Met hun rare rituelen en hun geheim zinnig gedoe!”� zegt hij terwijl zijn gezicht is vertrokken van boosheid.
Dat is niet waar, zegt iets vanbinnen in mij zelf. Maar ik durf dat niet uit te spreken.
“Dus u vrouw was dan ook gek?”� vraagt ik.
Hij lijkt niet geschokt door deze vraag. Hij lijkt alleen maal bozer door de vraagt te worden.
“Ja, de gekst van allemaal!”� snauwt hij naar mij.
Ik wil er iets tegenin brengen, maar weer krijg ik mijn lippen niet in beweging. Mijn sensei begint weer te ijsberen.
“Iedereen was dood. Alles opgelost, dacht ik. Maar toen kwam jij de Konoha ninja academie binnen huppelen, en drie keer raden wie het voorrecht had jou sensei te worden!”�
Ik hoef niet te reden, ik weet het antwoord al.
“Ik werd razend toen ik hoorde dat je een Kaze was, en nog bozer toen ik hoorde wie je ouders waren geweest. Hoe kon ik je niet haten?!”�
Ik geef geen antwoord op zijn vraag. Alsof ik dat nu zou kunnen.
“Eerst negeerde ik je gewoon, alsof je niet bestond. Maar jij was zo goed in alles, wist op alles het antwoord. Ik kon niet doen alsof ik je vinger die telkens die lucht in schoot niet kon zien. Maar toch wist ik me er doorheen te worstelen, en god zij dank hield je er na loop van tijd mee op.”�
Eindelijk wist ik het dan. Waarom ik nooit de beurt kreeg in de klas. Ik krijg weer beweging in mijn lippen.
“Dat was omdat u mij haatte, maar waarom haatte de rest van de kinderen mij dan?”� vraag ik.
Ik trekt een scheve grijns, alsof hij trots is.
“Dat was omdat ik hun jou liet haten”� zegt hij.
Deze woorden galmen na in mijn hoofd.
“Ik begrijp het niet”� fluister ik.
“Ik heb ze tegen jou opgezet. Allemaal vreselijke dingen over je verteld, zodat ze je gingen haten. En wat voelde het goed. Wetende en ziende dat ieder kind je verafschuwde, je pijn wilden doen of je zelfs wilden laten verdwijnen.”�
Het duister in mijn hart schreeuwt er naar deze man iets aan te doen. Hem te laten stikken, zijn keel door te laten snijden, hem te laten verbranden in het heetste vuur. Maar ik onderdruk die duisternis van binnen. Er is nog een ding meer dat ik moet weten.
“Hoe zat het met Kakuzi?”� vraag ik.
De scheve glimlach verdwijnt van mijn sensei zijn gezicht.
“Hij geloofde mijn verhalen niet. Wilde niets van wat ik over jou te zeggen had horen.”�
Mijn sensei balt zijn vuisten.
“Dat jog werd zelf bevriend met je. Niet alleen hij maar zijn hele familie. Dus besloot ik eens bij de familie op bezoek te komen, om hun eens voor jou te waarschuwen. De familie geloofde mij niet. Ook Kazuki zijn ouders wilden niets van mijn verhalen afweten. Dit had ik al verwacht, dus toen niemand keek heb ik vergif in glazen water laten druppelen. En dat was het einde van alles dat jij lief had.”�
Langzaam sta ik van mijn stoel op. Dit is alles dat ik wilde weten. Mijn vader heeft mijn sensei zijn vrouw vermoord, maar dat was geen reden tot alles wat mijn sensei heeft aangericht. Hiervoor had niet mijn moeder moeten sterven, niet de rest van mijn clan moeten sterven, en al helemaal niet Kazuki en zijn ouders moeten sterven. Deze man spoort niet. Hij is gek. En hij moet boeten.
“Dank u dat u mij alles heeft verteld… ik zal er nu een einde aan maken…”�

Reacties: